Sevginin En Büyük Yalanı: Ebeveynlik

Uyarı: Bu yazdıklarım, ebeveynlik sistemi hakkında şahsi fikirlerime ve eleştirilerime dayanmaktadır. Yazdığım hiçbir şey, tüm ebeveynleri hedef alacak şekilde yapılmamıştır. Her ebeveynin ve ailenin durumu farklıdır ve her birey ile aile yapısı kendi dinamiklerine sahiptir. Amacım, yalnızca kendi deneyimlerimi ve düşüncelerimi paylaşmaktır. Lütfen, tüm ebeveynler ya da çocuklar bu yazdıklarımı üzerlerine alınmasınlar.

Giriş

Merhaba! Karamsarlığın vücut bulmuş hali bir liselinin ebeveynlik sistemini eleştirdiği bir bloğu okuyor bulunuyorsunuz. Tabi bu blog ilginizi çekmeyip direkt kapatmış veya geçmiş bile olabilirsiniz, ve ben de bunları boşuna yazmış olabilirim. İnsanların ilgisini çeken şeyleri bulmakta pek başarılı değilim ama iş kendi düşüncelerimle savaşmak olunca ben bir numarayım. Her gün ebeveynlerim ile sabır testi yaşayan bir birey olarak kafamda kalmış düşünceleri yazıya dökmek amacıyla bu bloğu yazıyorum. Hayatta devamlı olarak dert ettiğimiz şeyler oluyor değil mi? Belki şu an ebeveyn problemi değil de sınavlar hakkında bir yazı yazıyor olabilirdim. Veya gelecek kaygısı, yalnızlık hissi, akademik başarısızlık, özgüven eksikliği vs. Her neyse, ben konudan sapmayayım en iyisi :D

Öncelikle her insan oğlunu ilgilendiren bu ebeveynlik sisteminin tanımını yaparak konuya giriş yapalım. Ebeveynlik, kelime anlamıyla anne ve babanın çocuklarına karşı olan sorumluluk ve rollerinin bütünüdür. Biz insanlarda ebeveynliği genellikle böyle tanıtırız. Birçok toplumda ebeveynlere saygı duyulması gerektiği düşüncesi yaygındır. Sonuçta ailemizin bizim üzerimizde fazlasıyla emeği var, değil mi? Bizi büyüttüler, yetiştirdiler, yemek ve su ihtiyaçlarımızı karşıladılar. “Beni dünyaya getirip bana bu kadar emek veriyorlar, demek ki ben onlar için gerçekten değerliyim!” Hayır. Bana kalırsa ebeveynlik böyle bir şey değil. Evet, bize gerçekten değer veriyor olabilirler belki ama bu, bizim onlar için güç aracı olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. Güç aracı derken neyi mi kastediyorum? Hadi size kafamdaki şeyleri anlatayım.

Ebeveynlerimiz çoğu zaman bizi düşünür gibi duruyorlar, değil mi? “Oğlum acıktın mı?”, “İstediğin bir kıyafet varsa alabilirsin”, “Çok geç kalma!” Bunun gibi birçok cümleyi gün içinde duyuyoruz. Ne kadar da güzel cümleler, değil mi? Bizim için endişeleniyor olmalılar. Evet, tabii ki de değer veriyorlar çünkü henüz her şey oldukça sıradan ilerliyor. Peki onların memnun olmadığı bir hareket veya başarısızlık yaptığımız zaman ne oluyor? Size söyleyeyim. Az önceki cümleler kayboluyor ve yerine şunlar geliyor: “Sana yedirdik, içirdik, hiçbir halt başaramıyorsun”, “Sen nasıl bir gençsin ya? Genç adam girişken, akıllı olur.”, “Senden adam madam olmaz.” Ne oldu bir anda ya :D? Daha geçen gün benim açlık ve güvenliğim hakkında endişelenmiyor muydunuz siz? Bir başarısızlığa uğradım diye neden bu kadar ani bir fikir değişimi yaşadınız? Açıkçası bana göre bu cümlelerinizin hepsi refleksen söylenen şeylerden ibaretler. Hiçbirinde gerçek endişe sezemiyorum ben.

Ebeveynlerin beni dünyaya getirip bana bakmalarını ben istemedim. Kendi özgür iradenizle beni dünyaya getirdiniz ve benim sorumluluğumu üstünüze almayı kabul ettiniz.

Bana düzgünce anne ve babalık yapamayacak potansiyele sahip olmadığınızı düşünüyorsanız, neden bir çocuk sahibi olmak istiyorsunuz? Ben sizin kendinizi tatmin etmek için var olan, iradesiz, boş bir insandan mı ibaret olduğumu sanıyorsunuz? Öyle sanıyorsanız üzgünüm ama hayatı boyunca bir şey başaramayacak olan kişi ben değilim, sizlersiniz. Beni böylesine önemsiz bir canlı olarak gören sıradan aptal insanların beni eğitmesine ihtiyaç duymuyorum. Aksine, sizin gibi insanların eğitime ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.

Bu Ebeveynler Neden Böyleler?

Bana kalırsa bu ebeveynler muhtemelen hayatları boyunca tek bir makale bilim, sosyoloji, felsefe vs. hakkında bir şey okumayan, tek bir tane bile kitap bitirmeyen, yaşamları boyunca tek bir şey başaramayan, sürekli ezilen, özgüven sorunları yaşayan, akıllarını kullanma cesaretini gösteremeyen, pasif beyinli, fazlasıyla kapalı fikirli, cahil insanlardır. Böyle oldukları için de içlerinde büyük bir tatminsizlik hissi yaşıyorlardır. Bu hissi bastıramıyorlar tabii ki çünkü çevrelerinde olan insanlara ağızlarını açamıyorlar. Eh, durum böyle olunca mecburen tek bir seçenek kalıyor. Üzerinde rahatça otorite kurabildiğin bir çocuk yetiştirmek. Bu seçenek oldukça kolay ve az da olsa işlevlidir. Ve tabii ki bu seçeneklere maruz kalanlarda bizler oluyoruz.

Düşünsenize, yaşamınız boyunca böyle insanlar tarafından emir alıyorsunuz, onların her dediğini yerine getirmek zorundasınız. Size karşı istedikleri her türlü kelimeyi söyleyebilirler ama siz onlara saygısızlık olarak algılanacak ufacık bir kelime bile söyleyemezsiniz. Söylerseniz ya sizi aşağılarlar ya da üzerinize yürürler. Ha bir de kişisel zevkleriniz tamamen onların elinde. Saçınızı çok beğeniyor olabilirsiniz ama bu iki aptaldan biri beğenmezse saçınızın modelini, uzunluğunu, rengini değiştirmek zorundasınız.

Bir diğer sorun şu ki; neden olduğunu ben de tam olarak anlayamama rağmen, bu ebeveynlerin dediği şeyleri umursamamak, herhangi bir insanın dediği olumsuz şeyleri umursamamaktan çok daha zor. Belki sadece bende olan bir durumdur, bilemiyorum.

Her neyse sonuç olarak, ebeveynlik başlı başına aptalca ve kusurlu bir sistemdir. Biz insanlar anne ve babamızı seçemiyoruz, onları değiştiremiyoruz. Böyle aptal bir aileye sahip olma ihtimalimiz de bu ebeveynlik sisteminin içinde var olan bir saçmalıktır. Neden böylesine aşağılık iki insan tarafından hayatım boyunca emir almak zorundayım ben? Neden böyle insanlara karşı saygılı olmak zorundayım? Sırf beni yetiştirdiler diye mi? Hayır, beni yetiştirme sebepleri kendi imzalarının olduğu başarılı bir araç yaratmak ve egolarını tatmin etmektir. Bir şey başardıktan sonra “İşte benim oğlum!” diyebilmek için beni kullanan insanlardan başka bir şey değiller.

Peki, kötü ebeveynlere sahip olan bireyler ne yapmalıyız?

Öncelikle bu durum gerçekten zor bir durumdur. Bunu kabullenerek bir adım atabilirsiniz. Her gün sinirinizi boşaltacak bir günlük tutabilirsiniz, gerekirse sizinle aynı durumu yaşayan insanlarla bu konu hakkında konuşabilirsiniz. Felsefe ve edebiyat ile uğraşabilirsiniz. Son olarak, en önemlisi kendinizi bu aileden kurtarmak için şimdiden geleceğiniz için kendinizi geliştirilebilirsiniz. Bazı zamanlar çok sıkılacaksınız, muhtemelen bu kaçınılmaz bir şeydir. Ama geleceğe yatırım yaparak çok daha iyi bir hayata sahip olma ihtimalinizi arttırdığınızı unutmayın.

Kapanış

Yaşadığımız dünyada her şey geçicidir. Şu anda aileniz ile yaşıyor olabilirsiniz ama bir süre sonra kendi bağımsız hayatınıza bir adım atacaksınız. Bu büyümeyle beraber gelen bir başlangıçtır. Ayrıca sizin değeriniz kesinlikle ebeveynleriniz tarafından belirlenmiyor. Onlar yalnızca sıradan insanlardan ibaretler. Kendinizi bireysel olarak geliştirmeye başlayabilir veya devam edebilirsiniz. O halde daha sonra görüşmek üzere! Hoşça kalın.