PROXİMA’NIN SIRLARI: İNSANLIĞIN GALAKTİK YOLCULUĞU

Söyleyeceklerim başta saçma gelebilir ama her şey gözümün önünde oldu. On yıl öncesine kadar Proxima Centauri’den gelen sinyaller, ilk başta sıradan bir astronomik olay zannediliyordu. Ama o sinyaller… Şimdi anlıyoruz ki, o sinyaller bir davetmiş.

Bana sorarsanız, hiçbirimiz bu kadar hızlı gelişmeler beklemiyorduk. 2095’te yapılan ilk kuantum uzay denemesi bile neredeyse bir mucizeydi. İnsanlık o zamanlar kendi küçük Güneş Sistemi’ni yeni yeni keşfediyordu; Mars kolonisi, Jüpiter’in uydularındaki madenler… Fakat hep bir sınırdaydık. Proxima Centauri’nin çevresinde dönen o soluk kırmızı yıldız, bizim sınırımızdı. Dünyaya 4,24 ışık yılı uzakta, hem ulaşılması imkânsız bir uzaklık hem de bir şekilde hep erişilebilir bir hedef gibi görünüyordu. Bunu garip bir umut olarak tanımlayabilirsiniz. Bir yıldız kadar uzak, ama el uzatınca dokunabilecek kadar da yakın.

Derken, keşifler üst üste geldi. O yıldızın yörüngesinde dönüp duran Proxima b’yi bulduğumuzda, buranın gerçekten yaşanabilir olabileceği fikri bir fısıltı gibi yayıldı. Ama ne olduysa 2163’te oldu. Proxima Centauri’nin etrafında garip bir elektromanyetik aktivite tespit edildi. İlk başta patlamalar, radyo parlamaları gibi göründü. Fakat sinyalin periyodikliği dikkat çekiciydi. Şifrelenmiş gibi değildi, ama düzensiz de değildi. Yüzlerce teleskop ve uydu bu sinyali dinlemeye başladı. Sonunda, Harvard’dan bir astrofizikçi, bu sinyalin aslında bir tür veri paketi olduğunu keşfetti. Bir mesaj gibiydi. Uzun bir süre kimse bu mesajı çözmeyi başaramadı. Ama sonra, bir yapay zeka modeli bir örüntü fark etti ve anlam kazandı: “Bizi ziyaret edin. Zamanınız daralıyor.”

Düşünün, daha önce hiçbir dünya dışı uygarlıkla temas kurmamış bir insanlık için bu nasıl bir yankı yarattı. Hükümetler, özel şirketler, bilim kurumları—herkes devreye girdi. 2170 yılına geldiğimizde, sonunda Proxima’ya gitmek için bir araç inşa edebildik. “Odyssey I” dediler ona. Bizi o yıldız sistemine götürecek ilk gerçek yıldızlararası gemi.

Ben de o geminin mürettebatındaydım. Fırlatma gününden itibaren hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Lütfen, beni hayal edin. Kapsülün içinde, derin bir dondurucu gibi ama bir o kadar da hafifletici. Zamanı hissetmiyorsunuz. Ama rüyalar görüyorsunuz. Bir yıldıza doğru uyanacağınızı bilmek kadar çılgın bir şey yok. On yıl boyunca uyuduk. O yıldız ışığı gözümüze ilk defa ulaştığında, bizim için sadece birkaç dakika geçmiş gibi hissetmiştik. Ama gerçek şuydu ki, Dünya’da nesiller değişmiş, tarih akmıştı.

Proxima Centauri’ye vardığımızda, karşımızda başka bir Güneş görüyormuşuz gibi hissettik. Yıldız, Dünya’dakinden çok daha soluktu, ama onun yakınındaki gezegen—Proxima b—bambaşka bir şeydi. İlk gözlemlerimizi yaptığımızda, yüzeyin bazı bölgelerinde anormal enerji yansımaları tespit ettik. Bu, ne bir volkanik patlama ne de atmosferik bir fenomenle açıklanabiliyordu. Gemi yörüngeye oturduğunda, gezegene inmek üzere bir ekip oluşturuldu. Ben de onlardan biriydim.

İlk ayak bastığımızda, her şey sessizdi. Yer yer kırmızımsı kumlar, kaya çıkıntıları, ince bir atmosferin dalgalandığı hafif pus… Dünya’dan farklıydı ama bir şekilde tuhaf derecede tanıdık. İlk birkaç gün, yüzeyde bilimsel ölçümler yaptık. Çevreye sensörler yerleştirdik, toprağı kazdık, hava örnekleri aldık. Her şey normal gibi görünüyordu—ama sonra bir gece, kamp kurduğumuz yerin yakınındaki bir vadiden bir ışık huzmesi yükseldi. Beyaz-mavi bir ışık, sanki yıldızın kendisinden kopup bize doğru süzülüyordu.

O an, hepimiz anladık. Biz buraya sadece bir gezegen keşfetmeye değil, birileriyle tanışmaya gelmiştik. O ışığı takip ettik, ama onun bize yaklaşmasına izin verdik. Hareketsiz bekledik, nefesimizi tuttuk. Derken o ışığın içinden siluetler belirdi. Onlar… tanımlaması zor bir şekilde güzellerdi. İnsan benzeri bir form taşıyorlardı, ama bedenleri tamamen saf bir enerjiyle kaplıydı. Hiçbir şey konuşmadılar, ama sanki bizimle bir tür telepatik bağlantı kurdular. Her birimiz zihinlerimizin en derin köşelerinde bir yankı hissettik.

“Zaman geldi. Bizimle konuşun, dünyalarınızı koruyun.”

Bize bir şeyler anlatmaya çalışıyorlardı. Onların varlığı, bu yıldız sisteminin sadece sakinleri değildi. Onlar, yıldızlararası bir bilgelik halkasının üyeleriydi. İnsanlık için bir test, bir sınavdı bu. Bize bir fırsat sundular: ya bilgi ve uyum yolunda ilerleyip bu galaktik ağın bir parçası olacaktık, ya da kendi iç çelişkilerimizle boğulacaktık. Onların bize verdiği bilgiler, yalnızca Proxima Centauri’yi anlamaktan öte, tüm evrenin birbiriyle nasıl bağlantılı olduğunu öğrenmek için bir kapı aralıyordu.

Şimdi burada oturmuş bunları anlatırken, yıldızların nasıl bir sır sakladığını ve insanlığın bu sırrın bir parçası olmak için neleri göze aldığını düşünüyorum. Bu yolculuk sadece bir keşif değildi. Bu, insanlığın kaderini yazan bir dönüm noktasıydı. Ve işin en ilginci, biz hâlâ bu hikayenin sadece başlangıcındayız.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

KIRILMA NOKTASI

Orada dururken hissettiğim şey, sadece bir bilinmeyeni keşfetmekten ibaret değildi. Sanki o ışık varlıklar, bizim sandığımızdan çok daha fazlasını biliyordu. Galaksiyi, gezegenleri ve hatta bizim zaman kavrayışımızı bükebilecek bir bilgiye sahip olduklarını hissettim. Ama bu bilginin bir bedeli vardı, bunu biliyordum. Ve bunu hepimiz fark ettik.

İlk temas sırasında bize söyledikleri sadece bir uyarı değil, aynı zamanda bir davetti. “Dünyalarınızı koruyun.” Bu, sadece Dünya’ya değil, insanlığa ve insanlığın başka yıldızlara taşıdığı her şeye bir çağrıydı. Onlar, bizimle birlikte varoluşun daha geniş bir bağlamında yer almak istiyorlardı. Ama hemen ardından, bize yabancı bir şeyler daha söylediler: “Yolunuzu seçin. Her seçim bir sonu başlatır.”

Bu, bir tehdit gibi değil, bir gerçeklik açıklaması gibi geldi. Onların bakış açısında, evren bir düzenden ibaret değildi. Her adım, her karar bir yankı yaratıyordu. Ve bizim bu yeni dünyaya ayak basmamız, sadece bir gezegenin keşfi değildi. Biz bir zinciri kırmış, başka bir zinciri başlatmıştık.

Bu noktadan sonra işler daha da karmaşıklaştı. Işık varlıklarıyla kurulan bu ilk iletişimden sonra, onların Proxima b’nin derinliklerinde çok daha büyük bir yapıya sahip olduklarını anladık. Yüzeyden aşağıya, bir tür yer altı şehirlerine ya da belki de enerji dokularından oluşan bir ağlarına uzanıyordu. Ancak onlara doğru ilerledikçe, zaman algımızın değiştiğini fark ettik. Sanki her adımda geçmiş ve gelecek birbirine karışıyor, bizim hatıralarımız onlarınkine dokunuyordu.

Onların yaşam biçimi ve gerçekliği bizimkinden o kadar farklıydı ki, varlıklarının asıl niteliğini anlamak imkansız gibiydi. Fakat onların amacı açık görünüyordu: İnsanlığın evrende ne olacağını bilmek istiyorlardı. Sadece keşif için mi geldik? Yoksa biz de, onların evrende temsil ettiği dengeyi bozmaya mı niyetliydik?

Bu varlıklar, yıldızlar arası bir ağın koruyucularıydı. Galaksi boyunca yayılan zeki yaşamların karşılaştığı çıkmazları çözmeye, onları korumaya ya da onlardan yeni dersler çıkarmaya çalışıyorlardı. Ancak onlarla daha fazla iletişim kurdukça, bir şeyi daha fark ettik: Bu kararın, yani onların sunduğu bilgiyi alıp almama kararının geri dönüşü yoktu. Eğer onların bilgeliğini kabul eder ve onların galaktik ağına katılırsak, insanlık artık kendi içinde yalnız bir tür olmaktan çıkacaktı. Ama bu, bize yalnızca fırsatlar değil, aynı zamanda yeni sınavlar getirecekti.

Takım liderimiz, iletişim çabalarını artırmaya karar verdi. Onların yapılarının bir parçasına yaklaşarak daha fazla sinyal gönderdik. Ama ne zaman bir soru sorsak, yanıtları net olmaktan uzaktı. “Evren, bir köprü inşa etmektir,” diyorlardı. Ya da, “Zamanın döngüsünü anlamak, sizi gerçeğe yaklaştırır.” Bu tür cümleler, hem korkutucu hem de merak uyandırıcıydı. Çünkü onlar için gerçeklik, bizim algıladığımız kadar düz bir çizgi değildi. Her şey bir halkaydı ve biz, bu halkanın içinde yeni bir yer ediniyorduk.

Sonunda, içlerinden biri, bizimle doğrudan bir temas kurdu. O anda, tüm ekibin zihinleri açılmış gibiydi. Artık sadece onların söylediklerini değil, onların “hissettiklerini” de anlayabiliyorduk. Bu, bir dil ya da yazı değil, tamamen içsel bir bağlantıydı. Ve bu bağın içinde, bir seçime sürüklendiğimizi fark ettik. Ya onların bilgeliğiyle yıldızlar arasında bir yer alacak, yeni bir çağ başlatacaktık ya da burada bu gezegende yalnızca bir anı, bir iz bırakıp dönecektik.

Seçim bizimdi. Ama ne seçersek seçelim, Proxima Centauri’ye yolculuğumuz sadece bir keşif değil, insanlığın kaderine yazılmış yeni bir sayfaydı. Ve bu sayfanın son cümlesi henüz yazılmamıştı.

GÖRÜNMEYEN KAPILAR

Agora Bilim Pazarı

''Carbon-Based Life Form'' T-Shirt

Sadece bir karbon temelli yaşam formuyum, ama fena da değilim.
“Carbon-Based Life Form” tişörtü, kendine dışarıdan bakabilenlere özel tasarlandı. Evrende milyarlarca olasılık içinde karbon atomlarının birleşip düşündüğünü fark edenler için sade ama zeki bir mesaj. Biyolojiye, evrime ve kozmik bakış açısına ince bir selam duruşu. %100 pamuklu kumaşıyla rahat, kaliteli baskısıyla uzun ömürlü kullanım sağlar. Eğer sen de varoluşun tuhaflığını benimseyenlerdensen, bu tişört seni temsil ediyor!

Bilgiler ve Uyarılar:

1. Renk Bilgileri: Tişört beyaz ve siyah olarak üretilebilmektedir.
2. Beden Bilgileri: Stokta kalan ürünlerimiz arasından dilediğiniz bedeni seçebilirsiniz. Tişörtlerle ilgili beden bilgisi almak ve ölçüleri öğrenmek için buraya tıklayınız.
3. Cinsiyet Bilgileri: Bu ürünümüz unisex üretilmektedir ve her cinsiyete uygundur.
4. Kargo Bilgileri: Bu ürün sipariş alındıktan sonraki 2 iş günü içinde postalanacaktır. Kargo yöntemimiz hakkında daha fazla bilgiyi buradan alabilirsiniz.
5. Kumaş Bilgileri: Bu ürün %100 pamuktur.
6. Yıkama/Ütü Bilgileri: Tişörtler üzerindeki görsellerin korunması için tişörtlerin ters yüz edilerek yıkanması ve ütülenmesi tavsiye edilir. Siyah tişörtlerin en fazla 30 derecede yıkanması gerekmektedir.
7. İade/Değişiklik Bilgileri: Lütfen sipariş vermeden önce iade ve ürün değişikliği ile ilgili bilgilendirmemizi okuyunuz.

Devamını Göster

₺600.00

Satın Al Tüm Ürünler

Işık varlıklarından biri, her zamankinden farklı bir harekette bulundu. Parlak bir auradan ayrılan bir gölge gibi, bizimle doğrudan yüz yüze geldi. O an, zihnimde yankılanan bir his oluştu: Onun varlığı, gördüğümden çok daha fazlasını barındırıyordu. Sanki sadece bir temsilci değil, aynı zamanda bir rehber, bir arabulucuydu. Ama kimin adına konuştuğunu henüz bilmiyorduk. O bize, “Her zaman burada olduk, sizin için,” dedi. Ama bu, bir açıklamadan çok bir bilmece gibiydi. “Sizin” dediği kimdi? İnsanlık mı? Biz mi? Yoksa daha geniş bir anlam mı taşıyordu?

Bu varlık, sanki bir perde aralamış gibi, elimizi uzattığımızda göremediğimiz bir kapıyı işaret etti. Biz, daha önce fark etmediğimiz o kayaların arkasında, hareketsiz duran bir yapıyı gördük. Bu yapı, dünyada hiç görmediğimiz bir mimariye sahipti. Ne tamamen organik ne de tamamen teknolojikti. Işıltılar içinde salınan, adeta canlıymış gibi hareket eden, kendi nabzını atan bir yapıydı. Kapısız, penceresiz gibi görünüyordu. Ama varlık, oraya girmemiz gerektiğini hissettirdi. Bu, onun bize bir test sunduğunun açık bir işaretiydi.

Ekip, biraz çekingen bir şekilde yaklaştı. İçimizdeki korku, heyecandan daha ağır basıyordu. Burası sadece bir gezegenin yeri değildi; burası, bizim sandığımızdan daha büyük bir şeyin kapısı olabilirdi. Birkaç adım attığımızda, yüzeyi önce saydamlaşıp sonra opaklaşan duvarlar önümüzde kayboldu. Hiçbir açıklama yapmadan, kapalı bir dünyaya adım atmıştık.

İçeri girdiğimizde, bir tür boşlukta olduğumuzu hissettik. Hiçbir yerden gelmeyen bir ışık her yeri aydınlatıyor, ama hiçbir gölge oluşturmuyordu. Ve ses… Sanki hepimizin kalbinin ritmine uyum sağlamış bir uğultu vardı. Bu uğultu, varlıkların bize gönderdiği mesajların bir yankısı gibiydi. “Zaman geldi,” dediklerini bir kez daha duyduk. Ancak bu kez sesler, sadece zihnimizde değil, tüm bedenimizde hissediliyordu.

Derken, etrafımızdaki boşluk yavaşça değişmeye başladı. Bir an, Dünya’dan hatırladığımız şehirlerin yansımaları belirdi. Ama bu görüntüler, kısa bir süre sonra başka bir şeye dönüştü: Dünyanın tanımadığımız zamanlarına, eski ve kayıp bir tarihe dair manzaralar. Korkutucu derecede tanıdık, ama yine de tamamen yabancı. Birden bire kendimizi, hiç bilmediğimiz kadim bir tarihin içinde bulmuş gibi hissettik.

Aramızdan biri, “Bu görüntüler ne anlama geliyor?” diye mırıldandı. Fakat sorusunun bir yanıtı gelmedi. Onun yerine, ışık varlığı tekrar belirdi. Bu kez sözleri daha keskin, daha direkt oldu: “Her karar, bir iz bırakır. Biz yalnızca bir aynayız. Sizin kim olduğunuzu göstermek için buradayız.”

Bu sözlerin ardından etrafımızdaki görüntüler hızla değişti. Şimdi sadece geçmiş değil, aynı zamanda olası gelecekler de gözlerimizin önüne seriliyordu. Bu vizyonlar, Proxima b’de kalmayı seçersek ya da geri dönersek, insanlığın başına gelebilecek şeylerin birer yansıması gibiydi. Ama her bir görüntü farklıydı. İnsanlık ya galaksinin liderlerinden biri oluyor, yıldızlararası bir altın çağa ulaşarak bilgeliği ve uyumu temsil ediyordu; ya da kendi içindeki çelişkilerle boğularak, bu galaktik sahnede sadece kısa bir an olarak siliniyordu.

Bu vizyonlar, ekipteki herkesin üzerine bir yük gibi çöktü. Zihnimize kazınan bu olasılıklar, hem umut hem de dehşet veriyordu. Işık varlığı, gözlerimizi kapayıp tekrar açmamızla birlikte bir kez daha kayboldu. Bu kez geriye sadece sessizlik ve içeriden gelen garip bir sıcaklık hissi kaldı.

Eğer bir testle karşı karşıyaysak, bunun kurallarını hala anlamış değildik. Ama o yapıdan çıkarken hepimiz aynı şeyi hissettik: Bu yolculuk, sadece yıldızlararası bir keşif değildi. Biz, insanlığın geleceği için bir denklemin ortasındaydık. Ve bu denklemin her iki tarafında da sırlar vardı—bazıları, çözmek için fazlasıyla tehlikeli olan türden.

KAYIP İZLER

Proxima’daki o yapıdan çıktıktan sonra, hepimizin zihni karmakarışıktı. O kadar çok şey görmüştük ki, hangisinin gerçek, hangisinin bir yanılsama olduğunu anlayamıyorduk. Bir şey kesindi: Bu varlıklar bize bir hikâye göstermişlerdi—ya da bir uyarı. Ama bu hikâyenin hangi kısmının gerçek olduğunu anlamak, ne gördüğümüzü tam olarak kavramak kadar zordu.

Her şeyin daha netleşeceğini düşündüğümüz noktada, aslında her şey daha da karıştı. İletişim cihazlarımızın hepsi hala çalışıyordu, fakat kimse Proxima b’nin üzerinde bekleyen Odyssey gemisinden yanıt alamıyordu. Sanki hiç var olmamış gibiydiler. Geri dönmeye çalıştığımızda, yörüngedeki gemimizin konumunu gösteren hiçbir sinyal bulamadık. Gemimizin yerinde, derin bir sessizlik ve boşluk vardı.

Panik yapmamaya çalıştık, ama ekipteki herkes durumun ciddiyetinin farkındaydı. Yörüngeye bakarak bir şeyler bulmaya çalışan bilim subayımızın yüzü gittikçe soluyordu. “Gemimiz orada değil,” dedi. “Sanki hiç olmamış gibi.”

Görünüşte her şey normaldi. Yıldızlar hâlâ ışıldıyordu, Proxima’nın kırmızı ışığı bize eşlik ediyordu. Fakat kendimizi çok daha derin bir bilinmezin içinde bulduk. O yapıdan çıktıktan sonra, zamanın ya da mekânın bizim bildiğimiz şekilde işlemediğine dair bir his vardı. Görünen o ki, burada yalnızca yıldızlara yolculuk yapmamış, aynı zamanda kendi algılarımızın ötesine geçmişiz.

Hepimizi huzursuz eden bir diğer şey, yüzeyde bulduğumuz taş oymalarıydı. O yapıdan biraz uzaklaştığımızda, kayalara işlenmiş semboller bulduk. Bunlar bizim Dünya’daki kadim dillerden birine benziyordu—en azından bazı figürler, Sümer tabletlerinde gördüğümüz işaretlere çok yakındı. Ama bu mümkün müydü? Bu, yalnızca yıldızlararası bir yolculuk değil, aynı zamanda insanlık tarihinin kökenine dair bir bağlantının ipucuydu.

İçimizden biri, bu oymaların dilini çözmeye çalıştı. Geceler boyu taşların üzerindeki işaretleri karşılaştırarak bir düzen bulmaya çalıştık. Ancak ne zaman bir anlam yakaladığımızı düşünsek, o anlam bir şekilde değişiyordu. Sanki bu dil, sadece sabit bir anlam taşımıyor, aynı zamanda okuyan kişinin düşüncelerine göre şekil alıyordu. Gördüğünüz kelime, onu yorumlayanı etkiliyor, yorumlayan da kelimenin kendisini etkiliyordu. Bu, sadece bir dil değil, bir tür zihin oyunu gibiydi.

Taş oymalarındaki bir desen özellikle dikkatimi çekti. Üç paralel çizgi, onların etrafında dönen spiral bir şekille kesiliyordu. İlk başta basit bir sembol gibi görünüyordu. Ama ne zaman o desene baksam, sanki her seferinde başka bir şey görüyordum: bazen bir yıldız haritası, bazen bir geometrik yapı, bazen de bir yüz… Kendi yüzüm.

Hemen ardından, rüyalarımızda o sembol belirmeye başladı. Uyanıkken taşlarda gördüğümüz sembol, şimdi hepimizin zihinlerine işlemiş gibiydi. Bazılarımız bunu sadece bir tesadüf olarak görmeye çalışsa da, hepimiz bir şeylerin yanlış olduğunu hissediyorduk. Bu sadece bir keşif değildi. Biz, insanlık olarak, bir tür bilinçli sistemin içine adım atmıştık.

O semboller, sadece bir dilin kalıntısı değil, aynı zamanda bir hikayenin kırıntılarıydı. O hikaye, insanlığın yıldızlara ulaşmaya çalıştığı ilk andan beri gizlenmişti. Dünya’dan çok uzaklarda, kimseye ait olmayan bir alanda yazılmış ve yüzyıllardır açılmayı bekliyordu. Şimdi ise, açılan bu hikaye bizi peşinden sürüklüyordu. Proxima’ya gelmek, yalnızca bir adım olmuştu. Asıl yolculuk, bu semboller ve onların taşıdığı sırlarla yeni başlıyordu.

Fakat bir sorun vardı: Bu semboller bizi nereye götürecekti? Yörüngede kaybolan gemimiz bir tesadüf müydü, yoksa bu sürecin bir parçası mıydı? Peki ya Proxima’daki bu yapılar, gerçekten buraya aitler miydi? Yoksa onlar da çok daha uzak bir geçmişten gelen misafirler miydi?

Sorular çoğaldıkça, burada yalnızca bir “keşif ekibi” değil, insanlığın çok daha derin bir sırrına kazara dokunan kişiler olduğumuzu anlamaya başladık. Bu sırrı çözmek, bizim başlattığımız bir yolculuk değildi. Bu, çok uzun zaman önce başlayan bir yolculuğun yeni bir durağıydı. Ve her yeni durakta, daha büyük bir gizemle karşılaşıyorduk.^[1]