Ölümün Dengesi.

Dünyamızda ve evrenimizde, neredeyse her an ölümler gerçekleşiyor. Dünyanın 5 kez yok oluşa uğraması, canlıların ölümü, ağaçların kesilmesi, hayvanların avlanması, insanların acımasızca katledilmesi… Hepimiz doğanın bir parçasıyız ve doğada sayısız denge görüyoruz: iyilik–kötülük, zayıf–güçlü, gece–gündüz…

Var oluşlar da çok. Her gün yeni canlılar doğuyor, sayımız artıyor, yeni ağaçlar dikiliyor, hayvanlara yaşam alanı sağlanıyor, insanlar zamanla daha iyi oluyor. Ancak ölüm, canlılığın var oluşundan beri değişmeyen bir gerçek. Peki ölüm “evrimleşmiş” olabilir mi? Değişmiş olabilir mi? Ve en önemlisi: Ölümün içinde de bir denge olabilir mi?

Doğada milyonlarca sperm ölür, ama sadece birkaçı yaşam bulur. Milyonlarca başarısız girişim içinde az sayıda başarı vardır. Doğa, hem fırtınayı hem gökkuşağını barındırır. Ölüm acımasız olsa da, bu acımasızlığı yaşam, çeşitlilik ve estetikle dengeler.

Kozmik adalet fikrine göre (örneğin Stoacılarda olduğu gibi), evrende her şey bir “logos” yani akıl/düzen ile işler. Ölüm de bu düzene dahil olabilir ve başka bir şeyle dengelenebilir.

Doğada bu kadar denge varken, neden ölümde de bir denge olmasın? Neden ölen insanlar veya canlılar, bir şekilde bu dengenin başka bir yüzüyle karşılaşmasın? Belki aklımızın alamayacağı kadar farklı, belki de burnumuzun ucundaki kadar yakın bir şeydir bu.

Bu sadece bir düşünce, bir teoridir. Fikirlerinizi ve yorumlarınızı merak ediyorum. Lütfen bu tartışmaya dinleri karıştırmayalım; amacımız tartışmak değil, gerçeğe yaklaşmaya çalışmak.