Jammer Hipotezi - Oort Bulutu Anomalisi

ÖZET:

Dr. Alan Keating, NASA'nın en parlak ama en inatçı bilim insanlarından biriydi. Yıllarını uzay araştırmalarına adamış, özellikle de Güneş Sistemi dışına yollanan insansız araçlarla ilgili çalışmalara yoğunlaşmıştı. Ancak uzun süredir kafasını kurcalayan bir şey vardı: Neden tüm uzay araçları belirli bir uzaklıktan sonra sinyal kesiyordu? Pioneer 10, Pioneer 11, Voyager 1, Voyager 2 ve en son olarak New Horizons... Hepsi Güneş Sistemi'nin dışına doğru ilerlerken bir noktada sinyalleri kaybolmuştu. Resmî açıklamalara göre, bataryaları tükenmiş, antenleri yanlış hizalanmış veya kozmik radyasyon cihazlarına zarar vermişti.

Ancak Alan, bu açıklamaların bir şeyleri gözden kaçırdığını düşünüyordu. Gece gündüz süren analizlerinin ardından Keating, ilginç bir örüntü fark etti. Sinyal kesilmelerinin rastgele olmadığı, tuhaf bir şekilde belirli bir mesafede gerçekleştiğini gördü. Oort Bulutu'na yaklaşan her uzay aracı, adeta görünmez bir duvara çarpar gibi sessizliğe gömülüyordu.

Bu teorisini NASA’daki diğer meslektaşlarına açtığında alay konusu oldu. “Ne yani, biri Oort Bulutu’na devasa bir sinyal bozucu jammer mı yerleştirmiş?” diye dalga geçenler bile oldu. Ama Alan’ın aklına işte tam o anda neden olmasın? sorusu düştü. İnat ve Mücadele Alan, Oort Bulutu’na özel bir keşif sondası gönderilmesi için NASA'ya baskı yapmaya başladı. Yıllarca süren reddedilişlerden, bilim camiasında alay konusu olmaktan yılmadı. Nihayet, büyük çabalar sonucu Horizon-X adını verdiği bir sonda projesini kabul ettirdi.

Fırlatma günü geldiğinde, Alan ve ekibi ekran başında bekliyordu. Sonda, Oort Bulutu’na yaklaştıkça büyük bir heyecan hâkim oldu. Gözler monitörlere kilitlenmişti. Ancak tam da Alan’ın tahmin ettiği gibi, sinyaller aniden kesildi. Odasındaki sessizlik, boğucu bir hâl aldı. Ama bir saniyelik veri kaydı, onu haklı çıkarıyordu: Kesilmeden hemen önce, bilinmeyen bir kaynaktan gelen kısa bir sinyal yakalanmıştı. Sonda, Oort Bulutu'na yaklaştığında sinyalleri aniden kesilir. Bu, Dr. Alan Keating'in teorisini doğrular. Sinyallerin kesilmesi, bilim dünyasında şok etkisi yaratır. Artık Dr. Keating'in teorisi ciddiye alınmaya başlanır.

Önsöz

Uzay, karanlık ve sessizdir. Ama bu sessizlik, boşluktan değil, bir şeylerin varlığını sürdürmek için gizlenmesinden gelir. İnsanlık, yıldızlara bakıp hayaller kurmaya başladığından beri aynı soruyu sordu: Herkes nerede? Sonsuzluğa fısıldadığımız her sinyale, bir yanıt bekledik. Çoğu zaman, sadece kendi yankılarımız geri döndü. Çoğu zaman.

Yine de, tarih boyunca bazı sinyaller sustu. Pioneer’lar, Voyager’lar, New Horizons... Hepsi, bir noktada karanlığa gömüldü. Resmî raporlar, bataryaların bittiğini, antenlerin kaybolduğunu, kozmik tozun suçlu olduğunu söyledi. Ama ya bu açıklamalar, gerçeği gölgeleyen bir perdeyse? Ya bir şey, bir yerlerde, bizi korumak için sinyallerimizi boğuyorsa?

Bu hikâye, o sessizliğin peşine düşen bir adamla başlar. Dr. Alan Keating, NASA’nın en parlak zihinlerinden biriydi; ama aynı zamanda en yalnız olanı. Onun için uzay, bir laboratuvar değil, bir bulmacaydı. Ve o bulmacanın eksik parçası, Oort Bulutu’nun içinde, karanlıkta bir yerlerde saklanıyordu.

Bu, bir keşfin hikâyesi. Ama aynı zamanda, bir uyarı.

Bölüm 1: Dr. Alan Keating’in Dünyası

Mart 2071’nin soğuk bir sabahıydı. Virginia’daki NASA Langley Araştırma Merkezi’nin koridorları, her zamanki gibi floresan ışıkları ve kahve makinesinin tıslayan sesiyle doluydu. Dr. Alan Keating, gri ceketinin cebinde bir avuç buruşmuş notla, ofisine doğru yürüdü. Adımları hızlıydı, ama gözleri yorgun. Kırk sekiz yaşında olmasına rağmen, yüzündeki çizgiler onu on yıl daha yaşlı gösteriyordu. Saçları, bir zamanlar koyu kahverengi olan teller griye teslim olmuştu; yine de, o keskin mavi gözler, bir şeyleri aramaktan vazgeçmemişti.

Ofisi, bir bilim insanından çok bir dedektifin sığınağına benziyordu. Duvarlarda sararmış uzay aracı şemaları asılıydı; Voyager 1’in çizimi, köşeleri kıvrılmış bir şekilde duruyordu. Masasının üstü, veri dökümleri, boş kahve fincanları ve bir zamanlar çiçek açmış ama artık solmuş bir saksı bitkisiyle kaplıydı. Bilgisayar ekranında, New Horizons’un son sinyal kaydı donmuş halde duruyordu: 22 Nisan 2070, 14:03 UTC. O sinyalin kesildiği an, Alan’ın hayatını değiştirmişti.

Alan, sandalyesine çöktü ve gözlüğünü çıkardı. Parmaklarıyla şakaklarını ovuştururken, pencereden sızan soluk gün ışığı yüzüne vurdu. Dışarıda, dünya dönmeye devam ediyordu. İnsanlar işlerine gidiyor, çocuklar okula koşuyor, hayat akıyordu. Ama Alan için dünya, o sinyalin kesildiği yerde durmuştu. Bir yıl önce, New Horizons’un sustuğu o an, içinde bir şeyleri kırmıştı. Resmî rapor, “Batarya tükenmesi ve kozmik radyasyon” demişti. Alan ise, “Yalan,” diye fısıldamıştı.

Kariyerinin çoğu, bu yalanı çürütmekle geçmişti. NASA’da bir zamanlar yükselen bir yıldızdı; otuzlu yaşlarında, Pioneer ve Voyager verilerini analiz eden ekibin en genç üyesiydi. O günlerde, meslektaşları onun keskin zekâsına hayrandı. Ama sonra, o soru ortaya çıktı: Neden hepsi susuyor? İlk başta bir merak olarak başladı. Sonra bir takıntı oldu. Ve şimdi, bir lanet.

Alan, masadaki notlardan birini aldı. Buruşuk kâğıdın üstünde, kendi el yazısıyla karalanmış bir satır vardı: “Voyager 1 ve New Horizons; 185 AU, sinyal kesilmesi.” Yanına bir soru işareti çizmişti. Onu çıldırttığını düşündüğü şey buydu: Örüntü. Rastgele bir arıza olsa, mesafeler bu kadar tutarlı olmazdı. Ama NASA’daki kimse bunu duymak istemiyordu. “Alan,” demişti eski bir dostu, “bazen bir şeyleri olduğu gibi kabul etmen gerekir.” Alan ise içinden, “Asla,” diye geçirmişti.

O sabah, her zamanki gibi yalnızdı. Telefonu nadiren çalardı; ailesi yoktu, dostları ise yıllar içinde birer birer uzaklaşmıştı. Bir zamanlar ona hayran olan stajyerler bile artık onunla çalışmak istemiyordu. “Deli Keating,” diyorlardı aralarında. Ama Alan umursamıyordu. Onlar için bu bir işti; onun içinse bir savaş.

Bilgisayar ekranına bir kez daha baktı. Voyager 1’in son sinyali, bir veda gibi duruyordu. “Beni bul,” der gibi. Alan, klavyeye uzandı ve yeni bir veri dosyasını açtı. Oort Bulutu’na gönderilecek bir sonda için taslak hazırlamaya başlamıştı bile. Horizon-X, adını verdiği bu proje, onun son şansıydı. Ya haklı çıkacaktı ya da tamamen unutulacaktı.

Pencereden esen hafif rüzgâr, masadaki kâğıtları uçurdu. Alan, bir an durdu ve dışarıdaki gri gökyüzüne baktı. “Orada ne var?” diye mırıldandı. Cevabı bilmiyordu. Ama bulacaktı.

Alan, ekranın başında bir süre hareketsiz kaldı. Voyager 1’in son sinyal kaydı, ona bir bulmacanın eksik parçasını hatırlatıyordu; ama o parçayı nerede arayacağını bilmiyordu. Parmakları klavyede gezindi, sonra durdu. Gözleri, masanın köşesindeki eski bir fotoğrafa kaydı. Çerçevesi tozlanmış, camı hafif çatlamış bir resimdi. Fotoğrafta, genç bir Alan, babasının omzuna yaslanmış, gece gökyüzüne bakıyordu. Babası, bir zamanlar NASA’da teknisyenlik yapmış bir adamdı; yıldızlarla dolu hikâyeleri, Alan’ın çocukluğunu şekillendirmişti.

“Orada bir şeyler var, oğlum,” derdi babası, teleskobu bahçeye kurarken. “Ama onları bulmak için sabırlı olman gerek.” Alan, o sabrı babasından öğrenmişti. Ta ki babası, bir fırlatma kazasında hayatını kaybedene kadar. 2048’da, bir test roketi patladığında, Alan henüz yirmi yaşındaydı. O gün, babasının cesaretini ve uzaya olan tutkusunu miras almıştı. Ama aynı zamanda, bir şeyleri sorgulama huyunu da.

Fotoğrafa bakarken, zihninde o geceye geri döndü. Babasının öldüğü haberi gelmeden önce, üniversitedeki odasında oturmuş, Voyager 1’in verilerini inceliyordu. O sırada fark etmişti: Sinyal, 185 AU’da kesilmişti. “Neden?” diye sormuştu kendi kendine. Profesörleri, “Kozmik radyasyon,” demişlerdi. “Eski teknoloji,” demişlerdi. Ama Alan, o açıklamaların bir çocuğu susturmak için uydurulmuş masallar gibi olduğunu hissetmişti.

Şimdi, yirmi üç yıl sonra, aynı soru hâlâ peşindeydi. Masadan kalktı ve pencereye yürüdü. Dışarıda, Langley’nin gri binaları sabah sisinin içinde kayboluyordu. Ellerini ceplerine soktu ve derin bir nefes aldı. “Bir şey var,” diye mırıldandı. “Ve ben onu bulacağım.”

O an, kapı çalındı. Alan irkildi; ofisine gelen pek olmazdı. Kapıyı açtığında, karşısında genç bir kadın duruyordu. Kısa siyah saçları, gözlüklerinin arkasından parlayan kararlı bakışları vardı. Omzunda bir çanta, elinde bir tablet tutuyordu. “Dr. Keating?” dedi, sesinde hafif bir titreme ama aynı zamanda bir özgüvenle. “Ben Mira Torres. Yeni stajyerinizim.”

Agora Bilim Pazarı

Göz Hastalıkları El Kitabı - Atlas

ISBN: 9786054414925
Sayfa Sayısı: 607
Ebatlar: 13.5×20 cm
Basım Yılı: 2011

Devamını Göster

₺876.00

Satın Al Tüm Ürünler

Alan kaşlarını kaldırdı. “Stajyer mi? Ben stajyer istemedim.”

Mira gülümsedi, ama gergin bir gülümsemeydi. “Biliyorum. Ama personel ofisi beni size atadı. Sizin… çalışmalarınızı duydum. Oort Bulutu teorinizi.”

Alan bir an duraksadı. “Neyi duydun?” diye sordu, sesi sertleşerek.

Mira, tabletini uzattı. Ekranda, Alan’ın yıllar önce bir konferansta sunduğu ama alay konusu olan bir slayt vardı: “Sinyal Kesilmelerinin Örüntüsü: Oort Bulutu Anomalisi.” “Bence haklı olabilirsiniz,” dedi Mira. “Ve yardım etmek istiyorum.”

Alan, genç kadına uzun uzun baktı. Gözlerinde, kendi gençliğinden bir parça gördü; o sorgulayan, inatçı ruhu. “İçeri gir,” dedi sonunda, kapıyı ardına kadar açarak. “Ama şunu bil: Bu yola girersen, geri dönüşü yok.”

Mira başını salladı ve içeri adım attı. O an, Alan’ın yalnız savaşında ilk müttefiki olmuştu. Ve belki de, teorisinin doğuşunda ilk kıvılcımı çakan kişi.

Bölüm 2: Teorinin Doğuşu

Mira Torres, Alan’ın ofisine adım attığından beri bir hafta geçmişti. O kısa sürede, ofisin kaotik düzeni biraz olsun şekillenmeye başlamıştı. Masanın üstündeki kâğıt yığınları düzenli dosyalara dönüşmüş, boş kahve fincanları çöp kutusuna gitmişti. Ama Alan’ın zihni hâlâ aynı karmaşadaydı; sadece şimdi, bu karmaşayı paylaşacak biri vardı.

O sabah, Alan ve Mira, masanın iki ucunda oturmuş, eski uzay aracı verilerini inceliyorlardı. Alan’ın önünde, Pioneer 10’un son sinyal dökümü açık duruyordu. Mira ise tabletinde, New Horizons’ın telemetri kayıtlarını tarıyordu. Ofiste tek ses, klavyelerin tıkırtısı ve arada bir Alan’ın mırıldanmalarıydı. “Rastgele değil,” dedi kendi kendine, gözleri ekrana kilitlenmiş halde. “Tesadüf olamaz.”

Mira başını kaldırdı. “Ne dediniz, Doktor?”

Alan bir an duraksadı, sonra gözlüğünü çıkardı ve sandalyesinde arkasına yaslandı. “Bu kesilmeler,” dedi, sesinde yılların birikimiyle. “Hepsi Oort Bulutu’na yaklaşırken oluyor. Pioneer 11, 44,7 AU’da. Pioneer 10, 82 AU’da. Voyager 1, 184,56 AU’da. Voyager 2, 154,52 AU’da. New Horizons, 185,89 AU’da. Farklı zamanlar, farklı teknolojiler, ama aynı sonuç: sessizlik.”

Mira kaşlarını çattı. “Ama Pioner'lerin ve Voyager 2 nin mesafeleri tutarsız görünüyor. Yani, bir örüntüden emin misiniz?”

Alan masadan kalktı ve duvardaki bir şemaya yürüdü. Bu, Güneş Sistemi’nin dış sınırlarını gösteren, yıllardır el değmemiş bir haritaydı. Parmaklarını Oort Bulutu’nın bulanık sınırlarında gezdirdi. “Evet Pioneer 10, 11 ve Voyager 2 ile iletişimin kesilmesinin sebebi, radyo vericilerinin elektrik enerjisi kaybı gerçek olabilir,” dedi.

Mira tekrar sordu? "Oort Bulutu’nun teorik iç sınırı 2000 AU civarında başlıyor değil mi?"

Alan cevap verdi: “Oort Bulutu’na %10 yaklaşan diğer araçlar, bir noktada susuyor. Sanki… bir eşik var.”

Mira tabletini eline aldı ve birkaç saniye içinde bir grafik açtı. “Bakın,” dedi, ekranı Alan’a çevirerek. “New Horizons’ın son verileri. Sinyal kesilmeden önceki son beş saniyede, güç seviyesinde ani bir düşüş yok. Batarya tükenmesi değil. Ve anten hizalaması da stabil. Ama burada—” Parmağıyla bir noktayı işaret etti. “Bir frekans sapması var. Çok kısa, ama belirgin.”

Alan ekrana yaklaştı, gözleri faltaşı gibi açılmıştı. “Ne kadar kısa?”

“1.2 saniye,” dedi Mira. “Ama doğal bir parazit değil. Düzenli bir dalga biçimi gibi görünüyor.”

O an, Alan’ın zihninde bir şey koptu. Yıllardır peşinde olduğu o eksik parça, birdenbire şekillenmeye başlamıştı. “Bir sinyal,” diye fısıldadı. “Bunu bozan bir şey var.”

Mira başını salladı, ama yüzünde bir şüphe belirdi. “Doktor, yani… bir tür sinyal bozucu mu diyorsunuz? Bir sinyal bozucu mu?”

Alan ona döndü, gözlerinde tuhaf bir parlaklık vardı. “Neden olmasın?” dedi. “Evrende yalnız olduğumuzu mu sanıyorsun? Ya da bu kadar basit bir doğa olayı mı?”

Mira bir an sustu, sonra gülümsedi. “Bu çılgınca. Ama veriler yalan söylemez.”

O günden sonra, ikili gece gündüz çalışmaya başladı. Alan, eski arşivlerden Voyager 1 ve New Horizons kayıtlarını çıkardı; Mira ise modern simülasyonlarla bu kesilmeleri modellemeye çalıştı. Ofis, kâğıtlar, grafikler ve bitmeyen kahve kokusuyla doluydu. Her geçen gün, teorileri daha da netleşiyordu: Oort Bulutu’nda bir şey vardı. Doğal mı, yapay mı, bilmiyorlardı. Ama sinyalleri kesen bir güç, bir engel, bir duvar gibi davranıyordu.

Bir gece, saatler sabah saat üç’ü gösterdiğinde, Alan masasında uyuyakalmıştı. Mira, onun omzuna bir battaniye örttü ve kendi çalışmasına devam etti. Tabletinde, New Horizons’ın o 1,2 saniyelik sapmasını büyütüyordu. Dalga biçimi, garip bir şekilde tanıdık geliyordu. Bilgisayarına bir ses analizi yükledi ve sonucu bekledi. Dakikalar sonra, ekranında bir uyarı belirdi: “Dalga biçimi, bilinen herhangi bir kozmik gürültüyle eşleşmiyor.”

Mira’nın nefesi kesildi. “Bu… bu yapay olabilir,” diye mırıldandı. Alan’ı uyandırmak için elini uzattı, ama sonra durdu. Onun uykuda geçirdiği nadir anlardan biriydi ve Mira, bu keşfi sabah paylaşmaya karar verdi.

Güneş doğarken, Alan gözlerini açtığında, Mira’nın heyecanlı yüzünü gördü. “Ne buldun?” diye sordu, sesi uykudan hırıltılı.

Mira tableti ona uzattı. “Bir şey buldum,” dedi. “Ve sanırım haklısınız. Orada bir şey var.”

Alan ekrana baktı ve o an, teorisi bir hipotez olmaktan çıktı. Artık bir gerçekti. Oort Bulutu’nın ötesinde, onları bekleyen bir gizem vardı. Ve o gizemi çözmek, hayatının geri kalanını alacak olsa bile, durmayacaktı.

Alan, Mira’nın tabletindeki dalga biçimini incelemeye devam ederken, zihninde bir fırtına kopuyordu. Yıllardır peşinde koştuğu bu gerçek, şimdi karşısında duruyordu; ama aynı zamanda, onu korkutuyordu. Haklı olmak, bir zafer gibi görünse de, bu zaferin bedelini düşünmeden edemiyordu. Ya bu keşif, kariyerini tamamen yok ederse? Ya NASA, onu bir kez daha deli diye damgalarsa? Gözlerini ekrandan ayırdı ve ellerini masaya dayadı, derin bir nefes aldı. “Bu… çok büyük,” diye mırıldandı.

Mira, onun yüzündeki gölgeleri fark etti. “Doktor, iyi misiniz?” diye sordu, sesinde hem merak hem de endişe vardı.

Alan başını kaldırdı, ama gözleri Mira’ya değil, duvardaki eski şemaya kilitlenmişti. “İyi olup olmadığımı bilmiyorum,” dedi sonunda. “Bunu kanıtlamak, her şeyi değiştirebilir. Ama ya kimse inanmazsa? Ya yine alay konusu olursam?”

Mira sandalyesinde öne eğildi. “Ama veriler burada. Gerçeği değiştiremezler.”

“Gerçek mi?” Alan acı bir gülümsemeyle başını salladı. “Gerçek, insanların inanmak istediği şeydir, Mira. Ben bunu daha önce öğrendim.” Bir an sustu, sonra devam etti. “Geçen sene, bir sempozyumda New Horizons verilerinden bahsettim. Örüntüden şüphelendiğimi söyledim. Salondaki kahkahaları hâlâ duyuyorum. ‘Keating’in çıldırmış teorileri,’ dediler. O günden sonra beni ciddiye alan tek kişi babamdı. Ama o da artık burada değil.”

Mira’nın yüzünde bir şaşkınlık belirdi. Alan’ın bu kadar açık konuştuğunu ilk kez görüyordu. “Babanız… o da bilim insanı mıydı?” diye sordu, sesini yumuşatarak.

“Teknisyen,” dedi Alan, gözleri uzaklara dalarak. “NASA’da roket montajında çalışırdı. Bana yıldızları sevdirdi. Ama bir test sırasında öldü. Ben yirmi yaşındayken.” Sesinde bir titreme vardı, ama hemen toparladı. “Ondan sonra, bu işi onun için yapmaya başladım. Ama şimdi… bazen onun bile bana deli diyebileceğini düşünüyorum.”

Mira bir an sustu, sonra masanın üstündeki bir kâğıdı aldı. “Babanız burada olsaydı,” dedi, “bu verilere bakar ve sizinle gurur duyardı. Çünkü siz pes etmediniz.”

Alan ona baktı, genç kadının kararlı gözlerinde bir an için kendi gençliğini gördü. Ama içindeki şüphe hâlâ silinmemişti. “Belki,” diye mırıldandı. “Ama bu yol yalnız bir yol. Ve tehlikeli.”

O sırada, ofisin kapısı çalındı. İkisi de irkildi. Kapıyı açtıklarında, uzun boylu, ince yapılı bir adam içeri girdi. Dr. Victor Hensley, NASA’nın veri analizi biriminin başıydı. Kırlaşmış saçları ve her zaman düzgünce ütülenmiş gömlekleriyle, Alan’ın dağınık dünyasının tam zıddı gibiydi. Victor, Alan’ın eski bir meslektaşıydı; ama yıllar içinde aralarındaki dostluk, yerini soğuk bir rekabete bırakmıştı.

“Keating,” dedi Victor, sesinde alaycı bir tınıyla. “Yine o eski sinyal masallarını mı anlatıyorsun? Stajyerini zehirleme bari.”

Alan dişlerini sıktı. “Ne istiyorsun, Victor?”

Victor, masadaki kâğıtlara hızlı bir bakış attı. “Duydum ki bir sonda projesi peşindesin. Horizon-X mi ne? Yönetimden onay almadan böyle bir şeye kalkışacağını sanmıyorum, değil mi?”

Mira araya girmek için ağzını açtı, ama Alan elini kaldırarak onu durdurdu. “Bu henüz bir taslak,” dedi soğuk bir sesle. “Ama evet, bir şey buldum. Ve bunu kanıtlayacağım.”

Victor güldü, ama gülüşü samimi değildi. “Tabii, tabii. Oort Bulutu’nda uzaylılar mı var yine? Bence enerjini gerçek projelere harca, Alan. Bu takıntın seni bitirecek.”

Kapıyı çarpıp çıkarken, odada ağır bir sessizlik kaldı. Mira, Alan’a döndü. “O kimdi?”

“Bir zamanlar dostumdu,” dedi Alan, sesinde yorgunlukla. “Şimdi ise en büyük düşmanım. Ve eğer bu teoriyi sunarsak, karşımıza çıkacak ilk kişi o olacak.”

Mira tabletini eline aldı ve kararlı bir ifadeyle, “O zaman ona yanıldığını kanıtlayalım,” dedi. “Veriler elimizde. Daha neyi bekliyoruz?”

Alan ona baktı ve ilk kez, içindeki şüphe biraz olsun dağıldı. Mira’nın inadı, onun kendi gençliğindeki ateşi hatırlatıyordu. “Haklısın,” dedi sonunda. “Başlayalım.”

O gece, ikili yeniden çalışmaya koyuldu. Alan, eski verileri tararken, Mira simülasyonları güncelledi. Ama Alan’ın aklında hâlâ o soru dönüyordu: Ya haklıysa? Ve daha önemlisi, ya haklı olmak, her şeyi kaybetmesine neden olursa?

Bölüm 3: Alay ve Direnç

Nisan 2071’nin son günleriydi. NASA Langley’nin konferans salonu, floresan ışıkları ve hafif küf kokusuyla her zamanki gibi kasvetliydi. Alan, masanın başında durmuş, ellerini ceplerine sokmuş, derin bir nefes alıyordu. Önünde, Horizon-X projesinin ilk sunumu için hazırladığı slaytlar projektörde yanıp sönüyordu. Salonda, NASA’nın üst düzey bilim insanları, mühendisler ve yöneticiler oturuyordu; çoğu, kollarını kavuşturmuş, yüzlerinde ya sıkılmış ya da şüpheci ifadelerle.

Mira, Alan’ın yanında, tabletini sıkıca tutuyordu. Onun genç yüzünde bir heyecan vardı, ama aynı zamanda gerginlik. “Hazır mısınız, Doktor?” diye fısıldadı.

Alan başını hafifçe salladı. “Hazır olup olmadığımı bilmiyorum,” dedi sessizce. “Ama artık geri dönemem.” Sonra öne çıktı ve mikrofonu açtı. “Herkese iyi günler,” dedi, sesi salonda yankılanarak. “Bugün, Oort Bulutu’nda uzun süredir göz ardı edilen bir anomaliden bahsetmek istiyorum.”

Slaytlar değişti; Voyager 1 ve New Horizons’ın sinyal kesilme noktalarını gösteren bir grafik belirdi. Alan, verileri tek tek açıkladı: mesafeler, zamanlamalar, frekans sapmaları. Mira’nın bulduğu 1,2 saniyelik dalga biçimini gösterdiğinde, sesi daha kararlı bir tona büründü. “Bu kesilmeler rastgele değil,” dedi. “Oort Bulutu’nda bir şey var. Sinyalleri bozan bir şey. Horizon-X adlı bir sonda ile bunu araştırmayı öneriyorum.”

Salonda önce bir sessizlik oldu. Sonra, arka sıralardan bir kıkırdama yükseldi. Alan gözlerini kıstı ve sesin geldiği yöne baktı. Dr. Victor Hensley, kollarını açmış, teatral bir şekilde gülüyordu. “Bir sinyal bozucu mu?” dedi yüksek sesle. “Ne yani, Oort Bulutu’na devasa bir jammer mı yerleştirmişler, Alan? Uzaylılar mı yaptı bunu?”

Salondan birkaç kahkaha daha yükseldi. Alan dişlerini sıktı, ama konuşmaya devam etti. “Veriler açık,” dedi. “Bu bir örüntü. Ve bu örüntü, doğal bir açıklamayla uyuşmuyor.”

Victor ayağa kalktı, sesi şimdi daha keskin bir alaya dönmüştü. “Veriler mi? Senin verilerin on yıldır aynı masalda takılı kalmış. Bataryalar biter, antenler bozulur, kozmik radyasyon devreleri mahveder. Ama sen hâlâ bilimkurgu peşindesin.”

Mira öne atılmak istedi, ama Alan elini omzuna koyarak onu durdurdu. “Victor,” dedi soğukkanlılıkla, “eğer bu kadar eminsen, neden bir sonda gönderip bunu kanıtlamıyoruz? Verilerim yanlışsa, susarım. Ama ya haklıysam?”

Salondaki birkaç kişi duraksadı; Alan’ın meydan okuması, bir an için şüphe uyandırmıştı. Ama sonra, masanın başında oturan Dr. Eleanor Grayson, NASA’nın bilimsel araştırmalar direktörü, söz aldı. Gri saçları ve sert bakışlarıyla, salonda otoriteyi temsil ediyordu. “Dr. Keating,” dedi, sesi buz gibi. “Bu ajansın sınırlı kaynakları var. Ve açıkçası, bu… teoriniz, bize zaman ve para kaybettirecek bir fantezi gibi görünüyor.”

Alan’ın yüzü gerildi. “Fantezi değil,” dedi. “Gerçek. Ve eğer bunu görmezden gelirsek, insanlık tarihindeki en büyük keşfi kaçırabiliriz.”

Eleanor kaşlarını kaldırdı. “Keşif mi? Yoksa bir kariyer intiharı mı? Daha önce de buna benzer iddialarla geldiniz, Dr. Keating. Ve her seferinde, elimiz boş kaldı.”

Salondan mırıltılar yükseldi. Victor, “Belki de emekliliği düşünmelisin, Alan,” diye laf attı. Kahkahalar yeniden patladı.

Toplantı bittiğinde, Alan ve Mira sessizce ofise döndüler. Alan, masasına çöktü, başını ellerinin arasına aldı. “Bunu bekliyordum,” dedi yorgun bir sesle. “Ama yine de…”

Mira, sandalyesini onun yanına çekti. “Bizi dinlemediler,” dedi, “ama bu, yanılmış olduğumuz anlamına gelmez. Veriler hâlâ elimizde.”

Alan başını kaldırdı, gözlerinde bir an için umut parladı. Ama sonra, Victor’un alaycı yüzü ve Eleanor’un soğuk sözleri aklına geldi. “Mira,” dedi, “bu savaşta yalnız kalabiliriz. Hazır mısın?”

Mira gülümsedi, ama bu kez gerginlik yoktu. “Siz hazırsanız, ben de hazırım.”

O gece, Alan ofisten çıkarken, koridorda Victor’la karşılaştı. “Hâlâ pes etmedin, değil mi?” dedi Victor, sesinde zafer kazanmış bir tınıyla.

Alan ona döndü, gözlerinde kararlı bir ateş yanıyordu. “Asla,” dedi. “Ve bunu kanıtladığımda, o kahkahalar boğazında kalacak.”

Victor’un yüzündeki gülümseme soldu, ama bir şey söylemeden uzaklara gitti. Alan, karanlık koridorda tek başına kaldı. Dışlanma, alay, şüphe… Hepsi tanıdıktı. Ama bu kez, geri adım atmayacaktı.

Toplantıdan sonraki saatler, Alan için bir sis perdesi gibi geçti. Ofisine döndüğünde, kapıyı kapattı ve masasına çöktü. Ellerini yüzüne kapadı, salondaki kahkahalar kulaklarında çınlıyordu. Victor’un alaycı sesi, Eleanor’un soğuk ret cevabı, meslektaşlarının şüpheci bakışları… Hepsi, yıllardır biriken bir yük gibi omuzlarına çökmüştü. “Deli Keating,” diye fısıldadı kendi kendine, acı bir gülümsemeyle. “Belki de haklılar.”

Mira, kapının eşiğinde durmuş, onu izliyordu. Tabletini göğsüne bastırmış, bir şey söylemek istiyor ama doğru kelimeleri bulamıyordu. Sonunda, sessizliği bozdu. “Doktor, pes etmeyeceksiniz, değil mi?”

Alan başını kaldırdı, gözleri yorgun ama hâlâ keskin. “Pes etmek mi?” dedi. “Bilmiyorum, Mira. Belki de bu savaş benim için çok büyük. Onlar… beni bir daha ciddiye almayacaklar.”

Mira içeri adım attı ve masanın yanına oturdu. “Bunu bekliyordunuz,” dedi yumuşak ama kararlı bir sesle. “Bana söylediniz. Alay edeceklerini, sizi dışlayacaklarını… Ama yine de buraya geldiniz. Neden?”

Alan bir an sustu. Gözleri, masadaki eski fotoğrafa kaydı; babasıyla çekilmiş o soluk resim. “Çünkü başka seçeneğim yok,” dedi sonunda. “Bu benim hayatım. Babam… o bana yıldızları verdi. Onları anlamamı, sorgulamamı istedi. Ama şimdi, onun hayalini sürdürmek için kendimi yok ediyor olabilirim.”

Mira kaşlarını çattı. “Yok etmek mi? Hayır, Doktor. Siz bir şey inşa ediyorsunuz. Belki onlar bunu göremiyor, ama ben görüyorum. O veriler, o dalga biçimi… Bunlar gerçek. Ve siz, bunu kanıtlayacak tek kişisiniz.”

Alan ona baktı, genç kadının gözlerindeki inancı gördü. Ama içindeki şüphe hâlâ güçlüydü. “Beni dışladılar, Mira,” dedi. “Bu toplantıdan sonra, projelerimden alınacağım. Ofisim elimden gidebilir. Yirmi yıl önce de aynı şeyi yaptılar. Bir sempozyumda konuştum, ve ertesi gün beni bir depoya sürdüler. Arşivlerde tozlu dosyaları düzenlemekle geçirdim iki yılımı. Şimdi yine aynı yere dönüyorum.”

O an, kapı vuruldu. İkisi de irkildi. Gelen, personel ofisinden bir asistandı. Elinde bir zarf tutuyordu. “Dr. Keating,” dedi resmi bir sesle, “Dr. Grayson’ın emriyle, aktif projelerden geçici olarak uzaklaştırıldınız. Yeni bir görevlendirme bekleyeceksiniz.” Zarfı masaya bırakıp çıktı.

Alan zarfa bakmadı bile. Gözlerini pencereye çevirdi, dışarıdaki gri gökyüzüne daldı. “İşte başlıyor,” diye mırıldandı. “Dışlanma. Yine.”

Mira zarfı aldı, açtı ve içindeki belgeyi hızlıca okudu. “Bu saçmalık,” dedi öfkeyle. “Sizi susturmaya çalışıyorlar. Ama bu, teorinizin yanlış olduğu anlamına gelmez.”

Alan başını salladı. “Yanlış olup olmaması önemli değil. Onlar için ben bir tehditim. Bir deli. Ve delileri kimse dinlemez.”

O gece, Alan ofisten çıkmadı. Mira eve gitmişti, ama Alan masasında kaldı. Işıklar kapalıydı, sadece bilgisayar ekranının soluk parıltısı odada bir gölge oyunu yaratıyordu. Ellerini masaya koydu ve derin bir nefes aldı. Zihninde, babasının sesi yankılandı: “Sabırlı ol, oğlum. Gerçek, her zaman bir yol bulur.”

Gözleri, Voyager 1’in son sinyal kaydına takıldı. O 1,2 saniyelik sapma, ona hâlâ bir şey fısıldıyordu. “Beni bul,” diyordu. Alan’ın dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi. “Pes etmek yok,” diye mırıldandı. “Onlar beni dışlasa da, ben durmayacağım.”

Ertesi sabah, Mira ofise geldiğinde, Alan’ı masasında çalışırken buldu. Önünde, Horizon-X’in taslak planları vardı. Gözleri kan çanağına dönmüştü, ama yüzünde yeni bir kararlılık parlıyordu. “Ne yapıyorsunuz?” diye sordu Mira, şaşkınlıkla.

Alan ona döndü. “Onların iznini beklemeyeceğim,” dedi. “Eğer beni dışlıyorlarsa, kendi yolumu bulurum. Horizon-X’i yapacağız, Mira. Ama bunu yeraltında yapacağız.”

Mira’nın yüzünde bir gülümseme yayıldı. “Yeraltında mı? Yani… resmi kanallar olmadan mı?”

“Evet,” dedi Alan. “Beni susturamazlar. Babam için, kendim için, ve senin için… Bunu kanıtlayacağım.”

O an, Alan’ın motivasyonu yeniden alevlenmişti. Dışlanma, onu durdurmak yerine daha da ateşlemişti. Ve Mira, onun yanında durdukça, bu savaşta yalnız olmadığını biliyordu.

Bölüm 4: Horizon-X Projesi

Mayıs 2071’in ilk günleri, Virginia’da gri bir bahar havasıyla başlamıştı. Alan’ın ofisi artık resmi bir NASA çalışma alanı değildi; personel ofisinin emriyle, eşyalarını toplamak için bir haftası vardı. Ama Alan, bunu bir son olarak görmüyordu. Masasının üstünde, Horizon-X’in taslak planları açık duruyordu; karalanmış notlar, hesaplamalar ve Mira’nın eklediği simülasyon çıktılarıyla dolu. Dışlanmıştı, evet. Ama bu, onun için bir başlangıçtı.

Mira, o sabah erken gelmişti. Elinde iki kahve bardağıyla kapıdan girdiğinde, Alan’ı masada, bir kâğıda bir şeyler çizerken buldu. “Günaydın,” dedi neşeyle, bir bardağı ona uzatarak. “Geceyi burada mı geçirdiniz?”

Alan başını kaldırdı, gözleri uykusuzluktan kızarmış ama canlıydı. “Uyumak zaman kaybı,” dedi, kahveyi alıp bir yudum çekerken. “Eğer NASA bizi desteklemeyecekse, kendi başımıza yapacağız. Horizon-X’i hayata geçireceğiz.”

Mira sandalyesine oturdu, tabletini çıkardı ve kaşlarını kaldırdı. “Kendi başımıza mı? Yani, fon olmadan, ekip olmadan, izin olmadan mı?”

Alan ona döndü, dudaklarında kararlı bir gülümseme belirdi. “Evet. Resmi kanallar beni susturamaz. Babam bana bir şey öğretti: Gerçek, bir yol bulur. Biz de o yolu bulacağız.”

Mira bir an sustu, sonra gülümsedi. “Bu çılgınca,” dedi. “Ama ben varım. Nereden başlıyoruz?”

O günden itibaren, ikili bir yeraltı operasyonuna girişti. Alan, yıllar içinde biriktirdiği kişisel bağlantıları kullanmaya karar verdi. İlk olarak, eski bir üniversite arkadaşı olan Dr. Sanjay Patel’e ulaştı. Sanjay, şimdi özel bir uzay teknolojisi şirketinde çalışıyordu ve Alan’ın çılgın fikirlerine her zaman bir sempati duymuştu. Bir akşam, Sanjay’ı görüntülü aradı. “Bana bir iyilik borçlusun,” dedi Alan, direkt konuya girerek. “Horizon-X diye bir proje var. Oort Bulutu’na bir sonda. Ama bunu gizlice yapmamız lazım.”

Sanjay’ın kahkahası ekrandan yankılandı. “Hâlâ aynı çılgın Keating’sin,” dedi. “NASA seni yine mi kovdu?”

“Dışladılar,” diye düzeltti Alan. “Ama bu beni durdurmayacak. Bana bir prototip yapabilecek bir ekip verebilir misin?”

Sanjay bir an düşündü, sonra başını salladı. “Riskli. Ama senin için bir şeyler ayarlayabilirim. Küçük bir atölye, birkaç mühendis. Finansmanı sen bulursun ama.”

Alan rahat bir nefes aldı. “Teşekkürler, Sanjay. Borcum olsun.”

Mira ise kendi ağını devreye soktu. Üniversitedeki bir grup eski sınıf arkadaşını, projeye gönüllü olarak katılmaya ikna etti. Çoğu, genç ve idealist mühendislerdi; NASA’nın bürokrasisinden bıkmış, bir şeyleri değiştirmek isteyen tipler. Bir hafta içinde, Alan ve Mira’nın etrafında küçük ama kararlı bir ekip oluşmuştu. Toplantılar, Sanjay’ın sağladığı gizli bir depoda yapılmaya başlandı. Depo, Langley’den birkaç kilometre uzakta, terk edilmiş bir sanayi bölgesindeydi; paslı kapılar ve tozlu raflarla dolu bir yerdi, ama onların sığınağı olmuştu.

İlk taslaklar hazırlandığında, Alan ekibe hitap etti. Depoda, bir masanın üstünde duruyordu; elinde Horizon-X’in minyatür bir modeli vardı. “Bu sonda,” dedi, sesi güçlü ve net, “Oort Bulutu’na ulaşacak. Ve bize, sinyalleri neyin kestiğini gösterecek. NASA bizi dışladı, ama bu, haklı olmadığımız anlamına gelmez. Biz, gerçeği bulacağız.”

Ekip alkışladı; genç yüzlerde bir heyecan, bir inanç vardı. Ama Alan’ın içinde hâlâ bir gölge dolaşıyordu. Bu proje, her şeyini riske atıyordu: birikimlerini, itibarını, hatta özgürlüğünü. Eğer NASA ya da yetkililer bu yeraltı operasyonunu öğrenirse, sonuçları ağır olabilirdi. Ama duramazdı. Babasının sesi, her zor anda kulaklarında yankılanıyordu: “Sabırlı ol, oğlum.”

Günler haftalara döndü. Horizon-X’in prototipi şekillenmeye başladı. Mira, sinyal bozucuyu tespit edebilecek bir alıcı tasarladı; Sanjay’ın ekibi ise hafif ama dayanıklı bir gövde geliştirdi. Alan, her detayı titizlikle denetliyordu. Geceleri depoda uyuyor, gündüzleri hesaplamalarla boğuşuyordu. Bir akşam, Mira ona yaklaştı. “Doktor,” dedi, “kendinizi tüketiyorsunuz. Biraz dinlenin.”

Alan başını kaldırdı, gözlerinde bir ateş yanıyordu. “Dinlenmek yok,” dedi. “Bu benim son şansım, Mira. Eğer başarısız olursam, her şey biter.”

Mira ona baktı, sonra başını salladı. “O zaman başarısız olmayacağız,” dedi. “Birlikte yapacağız.”

O an, depoda bir sessizlik oldu. Paslı duvarlar arasında, küçük bir ekip, insanlığın en büyük gizemlerinden birine meydan okuyordu. Horizon-X, sadece bir sonda değildi; Alan’ın hayali, Mira’nın umudu ve dışlanmışların zaferiydi.

Bölüm 5: Büyük An: Fırlatma

Ekim 2072’nin serin bir gecesiydi. Virginia’nın dışındaki terk edilmiş sanayi bölgesinde, Sanjay’ın ekibinin gizlice kurduğu fırlatma rampası, paslı depoların gölgesinde yükseliyordu. Horizon-X, küçük ama zarif bir sondaydı; ince gövdesi, Mira’nın tasarladığı hassas alıcılarla donatılmıştı. Alan, rampanın yanında durmuş, ellerini ceplerine sokmuş, gökyüzüne bakıyordu. Yıldızlar, bulutsuz bir gecede parlıyordu; ama onun gözleri, Oort Bulutu’nun görünmez sınırlarına kilitlenmişti.

Mira, kontrol panelinin başında, ekiple birlikte son ayarlamaları yapıyordu. Depoda toplanan küçük ekip—Sanjay, birkaç genç mühendis ve bir avuç gönüllü—sessiz bir heyecan içindeydi. Resmi bir NASA lansmanı değildi bu; hiçbir televizyon yayını, hiçbir alkış yoktu. Ama Alan için, bu an her şeydi.

“Fırlatma için hazırız,” dedi Mira, sesinde bir titreme ama aynı zamanda kararlılık vardı. Alan’a döndü. “Doktor, son söz sizde.”

Alan derin bir nefes aldı. “Başlatın,” dedi basitçe. Sonra içinden ekledi: “Babam için.”

Mira düğmeye bastı. Bir an için sessizlik oldu, sonra rampadan bir alev yükseldi. Virginia’daki gizli depodan Horizon-X gökyüzüne yükseldi. Küçük bir ışık noktası, karanlıkta kaybolana dek izlediler.

Xenon gazıyla çalışan Hall etkisi iticileri, sondayı Voyager’lardan çok daha hızlı bir şekilde Oort Bulutu’na doğru taşıyacaktı. Alan, hesaplamalarına göre, 10 yılda Oort Bulutu’na %17 mesafe katetmenin—yaklaşık 185 AU—yeterli olacağını düşünüyordu. “Tam varış değil,” demişti ekibe, “sadece yaklaşma. Sinyal kesilmesi orada başlıyor.”

Fırlatma başarılıydı. Horizon-X, karanlıkta kaybolduktan sonra, Alan ve Mira depoda birbirine baktı. Ekip dağıldı, ama ikisi kaldı. Alan, Mira’ya döndü, elleri ceplerinde, biraz gergin. “Mira,” dedi, sesi alışılmadık bir yumuşaklıkla, “bu gece… yani, bunu başardık. Ve ben… şey, seninle bir şey konuşmak istiyorum.”

Mira kaşlarını kaldırdı, elindeki tableti masaya bıraktı. “Ne konuşmak istiyorsun, Doktor?”

Alan derin bir nefes aldı. “Bana hâlâ Doktor deme,” dedi gülümseyerek. “Ve… benimle evlenir misin?”

Mira’nın gözleri faltaşı gibi açıldı, sonra kahkaha attı. “Ciddi misin? Tam da bir roket fırlattığımız gece mi bunu soruyorsun?”

“Evet,” dedi Alan, yüzü kızararak. “Belki de doğru an bu. Seninle bu depoda geçirdiğim her an, beni hayatta tuttu. Ve eğer Oort Bulutu’nda bir şey bulursak, bunu seninle paylaşmak istiyorum.”

Mira bir an sustu, sonra ona yaklaştı ve elini tuttu. “Evet,” dedi. “Evet, Alan Keating, seninle evlenirim.”

Birkaç ay sonra, 2072 sonbaharında, düğün gerçekleşti. Küçük bir bahçede, Sanjay ve birkaç eski dostun katılımıyla sade bir tören yaptılar. Mira, beyaz bir elbise giymişti; Alan ise yıllardır dolapta duran eski bir takım elbiseyi çıkarmıştı. Sanjay, kadeh kaldırırken, “Bu adamı NASA kovdu, ama Mira’yı kaptı. Kim kazandı, söyleyin?” dedi ve kahkahalar yükseldi.

Evlilikten sonra, Virginia’da küçük bir ev buldular. Depodan taşınmak, ikisi için de garip bir adımdı. Bir akşam, eşya taşırken, Mira kutuları açıyordu. “Alan,” diye seslendi, elinde bir lamba tutarak, “bu lambayı nereye koyuyoruz? Salon mu, yatak odası mı?”

Alan, mutfakta kahve makinesini kurarken başını uzattı. “Salona,” dedi. “Ama o koltuğu pencerenin yanına taşıyalım mı? Sabahları güneş alır.”

Mira gülümsedi. “Seninle ev kurmak, roket yapmaktan daha zor,” dedi. “Ama bunu da başarırız.”

“Tabii ki başarırız,” dedi Alan, ona sarılarak. “Horizon-X’i uçurduk, bir koltuğu mu yerleştiremeyeceğiz?”

Günler, evi düzenlemekle geçti. Bir hafta sonu, Mira mutfakta yeni aldıkları tabakları dizerken, “Alan,” dedi, “sence bu ev… bir gün daha kalabalık olur mu?”

Alan, elinde bir tornavidayla kitaplığı monte ederken durdu. “Daha kalabalık mı? Yani… misafir mi bekliyorsun?”

Mira güldü. “Hayır, aptal. Yani… belki bir gün, çocuklar?”

Alan ona baktı, sonra gülümsedi. “Belki,” dedi. “Ama önce şu kitaplığı bitirelim.”

2073 baharında, bir akşam Mira mutfakta yemek hazırlarken birden durdu. Alan, salonda Horizon-X’in verilerini kontrol ediyordu. “Alan,” diye seslendi, sesi titreyerek, “buraya gelir misin?”

Alan hemen kalktı, Mira’nın yanına koştu. “Ne oldu? İyi misin?”

Mira elinde bir test çubuğu tutuyordu, gözleri yaşlı ama mutlu. “Hamileyim,” dedi. “Biz… bir bebeğimiz olacak.”

Alan bir an dondu, sonra Mira’yı kucakladı. “Bir bebek,” diye fısıldadı. “Oort Bulutu’ndan bile daha büyük bir mucize.”

Bölüm 6: Büyük An: Kesilme

Mayıs 2082’ün bir pazar sabahıydı. Virginia’daki küçük evin mutfağı, kahve kokusu ve mısır gevreğinin çıtırtılarıyla doluydu. Alan, 58 yaşında, masanın başında oturmuş, gazetesini okurken bir yandan da Horizon-X’in son verilerini düşünüyordu. Mira, 36 yaşında, ocakta yumurta pişiriyor, arada bir 9 yaşındaki oğulları Leo’ya göz kulak oluyordu. Leo, sandalyesinde hafifçe sallanarak gevreklerini kaşıklıyordu.

“Baba,” dedi Leo, ağzı dolu, “roketin ne zaman uzaylılarla konuşacak?”

Alan, gazeteden başını kaldırıp gülümsedi. “Uzaylılarla konuşmak mı? Leo, roketimiz bir gizemi çözmeye çalışıyor. Oort Bulutu’nda bir şey var, ve biz onu bulacağız.”

Leo kaşığını masaya vurdu. “Ama uzaylılar olabilir, değil mi? Hani filmlerdeki gibi, ‘Merhaba, biz dostuz’ derler!”

Mira güldü, tabağı ocağın yanına koyarken. “Leo, babanın roketi uzaylı avcısı değil. Ama belki bir gün sen bir tane yaparsın, ha?”

Leo’nun gözleri parladı. “Evet! Ve babamı da yanıma alırım! Baba, beni iletişim merkezine götürür müsün bugün? Roketin konuştuğunu duymak istiyorum!”

Alan, Mira’ya baktı, kaşlarını kaldırarak. “Ne dersin, sevgilim? Bir pazar gezisi yapalım mı?”

Mira, elini kalçasına koydu, sahte bir ciddiyetle. “Yumurtalar hazır olmadan mı? Önce kahvaltıyı bitirin, sonra düşünürüz.”

Leo, “Ama anneee,” diye sızlandı, “roket uzayda bekliyor! Ya uzaylılar şimdi konuşursa?”

Alan kahkaha attı. “Haklısın, oğlum. Uzaylılar beklemez. Ama annen de haklı—yumurtalar soğumasın. Hadi, hızlı ye, sonra gideriz.”

Kahvaltı bittiğinde, üçü arabaya atladı. Leo, arka koltukta zıplıyordu. “Baba, roket ne kadar hızlı gidiyor? Arabamızdan hızlı mı?”

Alan, dikiz aynasından ona baktı. “Çok daha hızlı. Horizon-X, xenon gazıyla çalışıyor. Arabamız saatte 100 kilometre giderse, o saniyede kilometrelerce yol alıyor.”

Leo’nun ağzı açık kaldı. “Vay canına! O zaman uzaylıları hemen bulur!”

Mira, yan koltuktan Alan’a döndü. “Bu çocuk senin kopyan,” dedi gülümseyerek. “Aynı merak, aynı inat.”

Eski depoya vardıklarında, artık bir gözlem üssü olan bina, sabah güneşinde parlıyordu. Sanjay’ın ekibi hâlâ projeyi destekliyordu; birkaç genç mühendis, ekranların başında nöbet tutuyordu. Alan, Leo’yu kucağına aldı ve kontrol paneline oturttu. “Bak,” dedi, “buradan roketimizle konuşuyoruz. 185 AU uzakta, Oort Bulutu’na yaklaşıyor.”

Leo, düğmelere dokunmak için elini uzattı. “Bu ne işe yarıyor, baba?”

Mira hemen atıldı. “Leo, dokunma! Onlar roketin kulakları. Eğer bozarsan, bizi duyamaz.”

Leo geri çekildi, ama gözleri hâlâ parlıyordu. “Roketin kulakları mı var? O zaman gözleri de var mı?”

Alan güldü. “Bir nevi. Alıcıları var—gözleri ve kulakları gibi. Ve şimdi, bir şey bulmasını bekliyoruz.”

O anda, Mira ekranı işaret etti. “Alan, bak! Dalga sapması!” Sesinde bir heyecan vardı. “1 saniyelik bir sinyal—bilinmeyen bir kaynaktan!”

Leo zıpladı. “Uzaylılar mı, anne? Baba, uzaylılar mı?”

Alan, “Bilmiyoruz, oğlum,” dedi, gözleri ekrana kilitlenmiş. “Ama bir şey var. Kaydet, Mira!”

Mira hızlıca klavyeye uzandı. “Kaydediyorum—bekle—” Ama tam o anda, ekran karardı. Sinyal kesildi. Üsteki sessizlik, Leo’nun küçük sesiyle bozuldu: “Roket sustu mu, baba?”

Alan, nefesini tutarak ekrana baktı. “Evet, Leo. Sustu. Ama bize bir şey söyledi.” Mira’nın elini tuttu, gözleri parlayarak. “Haklıydık.”

Mira, “Bu… yapay bir sinyal,” dedi, sesi titreyerek. “Doğal değil. Alan, bunu bulduk.”

Leo, “Ne bulduk, anne?” diye sordu, hâlâ anlamaya çalışarak.

Alan, oğlunu kucağına aldı. “Bir gizemi, oğlum. Ve şimdi, bunu dünyaya anlatacağız.”

Bölüm 7: Konferans

Bir hafta sonra, Alan ve Mira, NASA Langley’nin konferans salonuna geri döndüler. Horizon-X’in verileri ellerindeydi; 185 AU’da kesilen sinyal ve o 1 saniyelik yapay dalga biçimi, masanın üstünde duruyordu. Salonda, eski toplantıdan tanıdık yüzler vardı: Dr. Eleanor Grayson, Victor Hensley ve diğer bilim insanları. Ama bu kez, atmosfer farklıydı.

Alan, mikrofonu aldı. “10 yıl önce,” dedi, sesi sakin ama güçlü, “size Oort Bulutu’na yaklaşan araçların sinyal kaybettiğini söyledim. Alay ettiniz. Beni dışladınız. Ama Horizon-X, bunu kanıtladı. 185 AU’da, %17 mesafede, bir sinyal yakaladık. Ve bu sinyal, yapay.”

Salonda bir uğultu yükseldi. Eleanor, gözlüklerini indirip verilere baktı. “Yapay mı?” dedi, sesinde şüphe ama aynı zamanda merak vardı. “Bunu nasıl açıklıyorsunuz?”

Mira, öne çıktı. “Dalga biçimi düzenli. Kozmik gürültüyle eşleşmiyor. Bir kaynaktan geldi—ve sonra kesildi.”

Victor, arka sıralardan kahkaha attı. “Hâlâ aynı masal, ha? Yapay sinyal mi? Belki uzaylılar bize radyo istasyonu açmıştır!”

Ama bu kez, kahkahası yalnız kaldı. Yanındaki Dr. Sanjay Patel, ayağa kalktı, yüzü öfkeli. “Kes sesini, Victor!” diye bağırdı. “10 yıl önce onu dinlemedik, seni ciddiye aldık, ve bu yüzden insanlık tarihinin en büyük keşfini kaçırıyorduk! Alan haklıydı, ve senin alayların bizi geri tuttu!”

Salondan destek mırıltıları yükseldi. Eleanor, Victor’a döndü. “Sanjay haklı. Eğer bu veriler doğruysa—andan şüphem yok—bunu görmezden gelemeyiz. Dr. Keating, özür dilerim. Sizi dinlemeliydik.”

Victor’un yüzü düştü, sandalyesine çöktü. Alan, Mira’ya baktı ve gülümsedi. “Teşekkür ederim,” dedi salona. “Ama bu, bir son değil. Bir başlangıç. Oort Bulutu’nda bir şey var. Ve biz, bunu bulacağız.”

Sanjay, Victor’a öfkeyle döndü. “10 yıl önce Alan’ı susturdun! Bu keşfi geciktirdin! Artık sen sus!”

Eleanor, “Victor, bu toplantıdan sonra yönetimle konuşacağım,” dedi soğuk bir sesle. “Senin tutumun bu ajansa zarar veriyor.”

Victor sandalyesine çöktü, yüzü soldu. Salondan dışlayıcı bakışlar ona çevrildi. Alan, Mira’ya fısıldadı, “Bu tanıdık bir his,” dedi hüzünle.

Tartışma devam etti. Dr. Lena Ortiz, “İnsansız sonda işe yaramaz,” dedi. “İnsanlı bir yolculuk lazım.”

Eleanor, “10 yıl gidiş. Kriyojenik uykuyla mümkün, ama dönüş belirsiz.”

Victor, “Kim gider ki?” diye mırıldandı. “Geri dönüşsüz bir mezar.”

Sanjay, “Senin alayların yeter!” diye bağırdı. “Bu ciddi!”

Alan, “Ama başka yol yok,” dedi. “Oort Bulutu’ndaki kaynağı bulmalıyız.”

Lena, “Kim sevdiklerini bırakır?” diye sordu.

Salon sustu. Eleanor, “Bu karar zaman alacak,” dedi. “Ama gemiyi tasarlamaya başlamalıyız.”

Leo, annesinin elini tutmuş, kapının eşiğinden izliyordu. “Baba uzaylıları buldu mu?” diye fısıldadı.

Mira eğildi, oğluna sarıldı. “Belki, tatlım. Ama kesin olan şu: Baban bir kahraman.”

Toplantıdan sonra Victor’un hayatı çöktü. NASA’dan kovuldu; Eleanor’un raporuyla işini kaybetti.

Bölüm 8: Oortouch’ın Tasarımı

Ekim 2083, NASA Langley Araştırma Merkezi’nde yoğun bir toplantı günüydü. Horizon-X’in başarısı, Oort Bulutu’ndaki gizemi çözmek için insanlı bir yolculuğu zorunlu kılmıştı. Victor’un kovulmasından sonra ekipte hava değişmişti; Alan ve Mira, artık projenin liderleriydi. Konferans salonunda, masanın etrafında Dr. Eleanor Grayson, Dr. Sanjay Patel, Dr. Lena Ortiz ve birkaç mühendis oturuyordu. Duvar ekranında, “Oortouch: İnsanlı Oort Bulutu Görevi” yazıyordu.

Eleanor, toplantıyı açtı. “Horizon-X, 185 AU’da sinyal kesilmesini kanıtladı. İnsansız araçlar bize daha fazla veri veremez. İnsanlı bir gemi tasarlamalıyız. Ama bu, şimdiye kadarki en karmaşık projemiz olacak.”

Alan, “Doğru,” dedi, elinde bir tabletle. “Hedef, Oort Bulutu’na 10 yılda varmak. Xenon gazıyla çalışan Hall etkisi iticileri Horizon-X’te işe yaradı, ama insanlı bir gemi için daha fazlası lazım.”

Lena, “İyon tahriki yeterli mi?” diye sordu. “185 AU’ya 10 yılda ulaşmak için delta-V kapasitemiz ne olmalı?”

Sanjay, masaya bir grafik yansıttı. “Horizon-X’in iticileri saniyede 40 kilometre hıza ulaşıyordu—yaklaşık 0.013% ışık hızı. Ama insanlı bir gemi, kütlesi yüzünden daha yavaş olacak. Xenon stokumuzu artırıp çift aşamalı iyon tahriki kullanabiliriz. İlk aşama hızlanmayı maksimize eder, ikinci aşama frenleme ve dönüş sağlar.”

Mira, “Spesifik impuls (Isp) ne kadar olacak?” diye sordu. “Horizon-X’te 3.000 saniyeydi. Oortouch’da en az 5.000’e çıkmalı ki yakıt verimliliği artsın.”

Alan başını salladı. “Haklısın. Ama kütle problemi var. Kriyojenik uyku kapsülleri, yaşam destek sistemleri, radyasyon kalkanları… Gemi en az 200 ton olacak.”

Eleanor kaşlarını çattı. “Radyasyon kalkanları dedin. Oort Bulutu’na yaklaşırken kozmik ışınlar ve yıldız rüzgârı ne olacak?”

Lena, “Polietilen bazlı bir kompozit kalkan öneriyorum,” dedi. “Hafif ama etkili. Ayrıca, manyetik alan jeneratörleri düşünebiliriz—minik bir magnetosfer yaratır. Ama bu, enerji tüketimini artırır.”

Sanjay, “Enerji için ne kullanıyoruz?” diye sordu. “Nükleer termal reaktör mü, yoksa füzyon mu?”

Alan, “Füzyon Dünya'da hâlâ deneysel,” dedi. “Güvenilir değil. Küçük bir nükleer fisyon reaktörü daha mantıklı—URAN-12 modeli gibi. 1.5 megavat güç sağlar, kriyojenik sistemleri ve iticileri besler.”

Mira ona baktı. “Dönüş mü? 10 yıl gidiş, 10 yıl dönüş… 20 yıl stok mümkün mü?”

Mira, “Kriyojenik uyku kapsülleri kritik,” diye ekledi. “2081’de MIT’de test edilen hibernasyon modülleri vardı. Vücut ısısını 10 dereceye düşürüyor, metabolizmayı %10’a indiriyor. Ama 10 yıl dayanır mı?”

Lena, “Testler 6 ay sürdü,” dedi. “10 yıl için biyomedikal ekiple çalışmalıyız. Oksijen tüketimi azalır, ama besin desteği lazım. IV sıvı sistemleri entegre edebiliriz.”

Eleanor, “Lojistik?” diye sordu. “Yiyecek, su, oksijen… Hibernasyon olsa bile stok lazım.”

Sanjay, “Kapalı devre bir ekosistem tasarlayabiliriz,” dedi. “Hidroponik tarım modülleri, su geri dönüşüm üniteleri… Ama gemide yer kaplar.”

Alan, “Yer kaplasın,” dedi. “Gönüllüler uyandığında hayatta kalmalı. Ve dönüş ihtimali için ekstra yakıt rezervi şart.”

Salonda bir sessizlik oldu. Eleanor, “Belki de dönüş olmayacak,” dedi yavaşça. “Bu bir tek yönlü bilet olabilir.”

Lena, “Kim bunu göze alır?” diye mırıldandı.

Alan, “Bunu sonra tartışırız,” dedi. “Önce gemiyi inşa edelim. Tasarım 2 yıl, üretim 5 yıl sürer. 2089’ta fırlatabiliriz.”

Sanjay, “Maliyet?” diye sordu.

Eleanor, “NASA bütçesi yetmez,” dedi. “Özel sektörden destek alacağız. Sanjay, senin şirketin?”

Sanjay gülümsedi. “Elimden geleni yaparım. Ama bu gemi, insanlığın geleceği için.”

Toplantı bittiğinde, Alan ve Mira dışarı çıktı. Mira, “20 ton xenon, nükleer reaktör, kriyojenik kapsüller…” diye mırıldandı. “Bu çılgınca.”

Alan, “Evet,” dedi, elini tutarak. “Ama Horizon-X de çılgıncaydı. Ve başardık.”

Mira güldü. “Haklısın. Oortouch, bizim yeni bebeğimiz olacak.”

Bölüm 9: Gemi Montajı - Çöküş ve Yükseliş

Kasım 2083, Victor Hensley için bir kâbusun başlangıcıydı. NASA’dan kovulmasının ardından, Langley’deki ofisini boşaltmak zorunda kalmıştı. Masasındaki ödüller, fotoğraflar ve notlar, bir kutuya tıkıştırılmıştı. Koridorda, eski meslektaşları ona bakmıyor, fısıldaşarak geçiyordu. “Deli Keating’i susturdu, ama şimdi kendisi dışlandı,” diyordu biri. Victor, başını eğip arabasına yürüdü.

Evde, eşi Laura, “Bu rezilliği kaldıramam,” dedi, sesi soğuk. “İşin gitti, itibarın bitti. Boşanıyoruz.” Victor, “Laura, lütfen,” diye yalvardı. “Her şeyi düzeltebilirim.” Ama kapı yüzüne kapandı. Bir hafta sonra, tek odalı bir daireye taşındı. Viski şişeleri masasını doldurdu; geceleri, “Ben ne yaptım?” diye mırıldanıyordu, aynadaki yansımasına bakarak. Saçı sakalı uzamış, gözleri çökmüştü.

Bu arada, Virginia’daki NASA tesisinde, Oortouch’ın montajı başlamıştı. 2084 baharında, hangar büyüklüğünde bir atölyede, gemi şekilleniyordu. Alan ve Mira, Sanjay’ın ekibiyle birlikte çalışıyordu. Hangarda, xenon tankları, nükleer reaktör modülleri ve kriyojenik kapsüller etrafa saçılmıştı.

Alan, bir sabah ekibe hitap etti. “Oortouch’ın gövdesi tamamlanıyor,” dedi, elinde bir tablet. “Titanyum-alüminyum alaşımı, 180 ton. Şimdi iyon tahrik sistemini entegre ediyoruz.”

Sanjay, xenon tanklarını işaret etti. “20 ton xenon gazı yüklendi. Çift aşamalı Hall etkisi iticileri test aşamasında. İlk aşama, 0-50 AU’da maksimum hızlanma; ikinci aşama, frenleme ve dönüş 0.015% ışık hızı.”

Mira, “Spesifik impuls (Isp) 5.200 saniyeye ulaştı,” diye ekledi. “Ama enerji dağıtımı kritik. URAN-12 reaktörü devreye girmezse, iticiler çalışmaz.”

Lena Ortiz, reaktörün yanında duruyordu. “Nükleer fisyon ünitesini dün monte ettik,” dedi. “1.5 megavat güç veriyor. Ama soğutma sistemi için sıvı sodyum devresi kurmalıyız—radyasyon sızıntısını önler.”

Alan, “Radyasyon kalkanları ne durumda?” diye sordu.

Sanjay, “Polietilen kompozit paneller gövdeye entegre edildi,” dedi. “Manyetik alan jeneratörleri için ise toroidal bobinler test ediliyor. Kozmik ışınları %80 oranında saptırır.”

Mira, “Kriyojenik kapsüller?” diye sordu, endişeyle.

Lena, “Dört kapsül hazır,” dedi. “MIT’den gelen hibernasyon üniteleri—10 dereceye kadar soğutma, IV sıvı besleme sistemi. Ama uzun süreli test yapmalıyız.”

Alan başını salladı. “10 yıl hibernasyon riskli. Biyomedikal ekibi çağırın.”

O sırada, Victor’un dünyası karanlığa gömülüyordu. 2084 yazında, bir akşam dairesinde televizyonu açtı. Haberlerde, “NASA’nın Oortouch projesi ilerliyor,” deniyordu. Alan’ın yüzünü görünce bardağını duvara fırlattı. “O haklı çıktı,” diye mırıldandı. “Ben ise… hiçbir şeyim.” Depresyonu derinleşti; geceleri uyuyamıyor, eski toplantıları hatırlayıp kendini suçluyordu.

2085’de, Oortouch’ın test aşaması başladı. Hangarda, iyon iticileri ilk kez çalıştırıldı. Sanjay, kontrol panelinde, “Xenon akışı stabil,” dedi. “İtki gücü 50 kilonewton. Delta-V hedefimiz 45 kilometre/saniye.”

Mira, “Reaktör ısısı?” diye sordu.

Lena, “Sıvı sodyum devresi 300 santigratta,” dedi. “Soğutma optimal.”

Alan, “Manyetik kalkan testi ne zaman?” diye sordu.

Sanjay, “Haftaya,” dedi. “Toroidal bobinler 0.5 tesla manyetik alan üretiyor. Simülasyonda kozmik ışın sapması %82.”

Victor ise o sırada bir barda oturuyordu. Televizyonda Oortouch’ın test görüntülerini gördü. Barmene, “Bu gemi nereye gidiyor?” diye sordu, sesi çatallı.

“Oort Bulutu’na,” dedi barmen. “Bir sinyal bulmuşlar.”

Victor, “Kim gidecek peki?” diye mırıldandı.

Barmen omuz silkti. “Kimse gönüllü değil herhalde.”

Victor’un aklına bir fikir düştü. O gece, dairesine dönüp aynaya baktı. “Ben gidebilirim,” dedi kendi kendine. “Kaybedecek neyim var ki?”

2086’da, Oortouch’ın montajı tamamlanıyordu. Hangarda, Alan ve Mira, gemiyi inceliyordu. Mira, “Hidroponik modüller yerleşti,” dedi. “Su geri dönüşüm ünitesi %98 verimli.”

Alan, “Güzel,” dedi. “Ama gönüllü meselesi hâlâ çözülmedi.”

Bölüm 10: Kefaretin Eşiği

Eylül 2086’nın bir akşamıydı. Virginia’daki evde, Alan ve Mira mutfakta oturuyordu. Oortouch’ın montajı tamamlanmış, testler başarılı geçmişti. Fırlatma, 2089 için planlanmıştı, ama gönüllü meselesi hâlâ çözülememişti. Leo, odasında uyuyordu; mutfakta sadece kahve fincanlarının sessiz çınlaması vardı. Alan, masada ellerini kavuşturmuş, derin bir nefes aldı.

“Mira,” dedi, sesi kararlı ama yumuşak, “Oortouch ile ben gideceğim.”

Mira, kahve fincanını elinde tutarken dondu. “Ne dedin?” diye sordu, gözleri ona kilitlenerek.

“Ben gideceğim,” diye tekrarladı Alan. “Bu benim savaşım. Babama verdiğim söz bu. Oort Bulutu’ndaki gerçeği ben bulmalıyım.”

Mira fincanı masaya sertçe koydu, kahve kenardan taştı. “Alan, şaka mı yapıyorsun?” dedi, sesi titreyerek. “Bizi bırakıp gideceksin, öyle mi?”

Alan ona baktı, gözlerinde bir inat vardı. “Bırakmak değil, Mira. Bu bir görev. İnsanlık için, bizim için… Leo için bile.”

Mira ayağa fırladı, sandalye gıcırdayarak geri kaydı. “Leo için mi?” diye bağırdı. “9 yaşında bir çocuğu babasız bırakmak mı onun için iyi olan? 10 yıl gidiş, belki dönüş yok! Bizi nasıl terk edersin?”

Alan da ayağa kalktı, sesini alçaltmaya çalışarak. “Terk etmiyorum, Mira. Geri döneceğim. Kriyojenik uykuyla—”

“Geri dönecekmiş!” diye sözünü kesti Mira, öfkesi yükseliyordu. “Kim garanti verecek, Alan? NASA mı? O kapsüller mi? Ya uyanamazsan? Ya orada ölürsen?”

Alan, “Risk almadan gerçek bulunmaz,” dedi. “Horizon-X’te de risk aldık. Ve haklı çıktık.”

Mira’nın gözleri doldu, ama öfkesi gözyaşlarını bastırdı. “Horizon-X bir roketti, Alan! Sen değildin! Seni kaybetmeyi göze alamam!” Elini masaya vurdu, sonra mutfak tezgâhına yürüdü ve bir tabağı aldı. “Bunu anlamıyor musun?” diye bağırdı, tabağı yere fırlatarak. Parçalar etrafa saçıldı.

Alan irkildi, ama geri adım atmadı. “Anlıyorum,” dedi, sesi çatallı. “Ama bu benim hayatım, Mira. Babam öldüğünde, ona yıldızları çözeceğime söz verdim. Bu benim—”

“Sözün batsın!” diye haykırdı Mira, başka bir tabağı eline aldı ve onu da yere attı. Kırılan porselenin sesi evde yankılandı. “Baban öldü, Alan! Ama ben hayattayım! Leo hayatta! Bizi onun hayali için mi bırakacaksın?”

Alan ona yaklaştı, ellerini omuzlarına koymaya çalıştı. “Mira, lütfen,” dedi. “Seni ve Leo’yu seviyorum. Biliyorsun ki senden 22 yıl yaşlıyım. Zaten günün birinde sizi... Ama bu görev...”

Mira ellerini itti, geri çekildi. “Sevgi mi?” diye sordu, sesi kırık. “Sevgi, bizi terk etmek için acele etmezdi. 10 yıl, Alan! Belki 20, belki sonsuz! Leo babasız büyüyecek, ben dul kalacağım! Bunu mu istiyorsun?”

Alan sustu, gözleri yere indi. “İstemiyorum,” diye fısıldadı. “Ama başka kim gidecek? Sanjay’ın çocukları var, Lena çok genç. Ben… bunu başlatan benim.”

Mira ağlamaya başladı, ellerini yüzüne kapadı. “Beni bırakamazsın,” diye hıçkırdı. “Leo’ya bunu yapamazsın. Yalvarıyorum, Alan, gitme.”

Alan ona sarılmak için bir adım attı, ama Mira geri çekildi. “Bizi seç,” dedi, sesi yalvarır bir tonda. “O gemiyi değil, bizi seç.”

Tam o anda, saat gece yarısını vururken kapı çaldı. İkisi de irkildi. Mira gözyaşlarını sildi, Alan kaşlarını çatarak kapıya yürüdü. Kapıyı açtığında, karşısında Victor Hensley’i gördü. Saçı sakalı birbirine karışmış, gözleri kan çanağı, elinde bir viski şişesi vardı. Yarı sarhoş, kapıya yaslandı.

Mira, “Sen mi?” diye bağırdı, öfkesi yeniden alevlenerek. “Yine dalga geçmeye mi geldin? Defol git!”

Victor başını salladı, şişeyi yere bıraktı. “Hayır,” dedi, sesi boğuk. “Dalga geçmek için değil. Oortouch ile… ben gideceğim.”

Alan dondu. “Ne dedin?”

Victor, “Ben gideceğim,” diye tekrarladı, gözleri yere dikili. “Siz haklıydınız. Ben her şeyi mahvettim. İşim gitti, eşim gitti, hayatım bitti. Bırakın bu benim kefaretim olsun.”

Mira, “Ciddi misin?” diye sordu, şaşkınlık ve öfke karışımı bir sesle. “Sarhoşsun, Victor! Ne dediğini bilmiyorsun!”

Victor başını kaldırdı, gözlerinde tuhaf bir kararlılık vardı. “Biliyorum,” dedi. “Sarhoşum, evet. Ama aklım yerinde. Kaybedecek bir şeyim yok, Mira. Siz… siz bir ailesiniz. Ben ise hiçbir şeyim.”

Alan ona uzun uzun baktı. “Neden?” diye sordu. “Neden şimdi?”

Victor acı bir gülümsemeyle, “Çünkü senin yaşadığını yaşadım,” dedi. “Dışlandım. Alay edildim. Ama sen pes etmedin. Ben ettim. Ve şimdi… o gemiye binip kendimi bulacağım. Ya da yok olacağım.”

Mira, “Bu çılgınlık,” diye mırıldandı, ama sesinde öfke azalmıştı.

Alan bir an sustu, sonra elini Victor’un omzuna koydu. “Otur,” dedi. “Konuşalım.”

Victor içeri adım attı, sendeleyerek koltuğa çöktü.

Alan ile konuşması bittikten sonra Victor tek odalı dairesine gitmek için dışarı çıktı.

Mira, kırık tabaklara baktı, sonra Alan’a döndü. “Bunu gerçekten kabul mu edecek?” diye fısıldadı.

Alan, “Sarhoştu, hatırlar mı bilmiyorum,” dedi. “Ama belki… bu hepimizin kurtuluşu olur.”

Bölüm 11: Victor’un Kararı

Eylül 2086’nın ertesi sabahı, NASA Langley’nin toplantı odası gergin bir sessizlikle doluydu. Alan ve Mira, önceki gecenin duygusal fırtınasından yorgun düşmüştü. Victor’un beklenmedik önerisi, ikisini de şaşırtmış, ama aynı zamanda bir umut ışığı yakmıştı. Eleanor Grayson, Sanjay Patel, Lena Ortiz ve birkaç mühendis masanın etrafında toplanmıştı. Oortouch’ın tasarımı tamamlanmış, testler başlamıştı; ama gönüllü meselesi hâlâ çözülememişti.

Eleanor, “Dün gece Alan’dan bir mesaj aldım,” dedi, gözlüklerini düzelterek. “Victor Hensley gönüllü olduğunu söylemiş. Doğru mu?”

Alan başını salladı. “Evet. Gece yarısı kapımıza geldi. Sarhoştu.”

Mira, kollarını kavuşturmuş, sandalyesinde huzursuzca kıpırdandı. “Sarhoş bir adamın hezeyanı olabilir,” dedi. “Ona nasıl güveniriz?”

Sanjay kaşlarını çattı. “Victor mu? O alaycı herif? 10 yıl önce Alan’ı yerin dibine soktu. Şimdi mi kahraman olacak?”

Lena, “Ama düşünün,” diye araya girdi. “Kaybedecek bir şeyi yok gibi görünüyor. İşini kaybetti, eşinden boşandı… Belki gerçekten ciddi.”

Mira, “Ciddi olsa ne olur?” diye patladı. “Bu bir intihar görevi! 10 yıl gidiş, dönüş belirsiz! Victor’un depresyonu yüzünden bizi mi riske atacağız?”

Alan, “Mira,” dedi sakin bir sesle, “ona bir şans verdim. Konuşmamız lazım dedim. Belki—”

“Belki ne, Alan?” diye sözünü kesti Mira. “Bizi bırakmaktan vazgeçtin mi, yoksa hâlâ o gemiye binmeyi mi planlıyorsun?”

Salonda bir sessizlik oldu. Eleanor, “Alan, sen gönüllü müydün?” diye sordu, şaşkınlıkla.

Alan, “Evet,” dedi, gözleri masaya dikili. “Ama Mira ve Leo’yu bırakamam. Victor’un önerisi… belki bir çözüm.”

Sanjay, “Victor’a güvenemem,” dedi. “O bir yıkıntı. Oortouch’ı ona emanet edemeyiz.”

Tam o anda, kapı açıldı. Victor içeri girdi. Saçı sakalı hâlâ karışıktı, ama gözleri önceki geceki bulanıklıktan kurtulmuş gibiydi. Üzerinde buruşuk bir gömlek, elinde bir kahve bardağı vardı. Salondaki bakışlar ona çevrildi.

Mira, “Senin ne işin var burada?” diye sordu, sesi keskin.

Victor, “Beni konuşuyorsunuz,” dedi, sakin ama kararlı bir tonda. “Duydum. Kapının önünde bekliyordum. Bırakın kendimi açıklayayım.”

Eleanor, “Konuş bakalım,” dedi, kaşlarını kaldırarak.

Victor masanın önüne yürüdü, derin bir nefes aldı. “Ben bir hata yaptım,” dedi. “10 yıl önce, Alan’ı alaya aldım. Teorisini çöpe attım. Haklıydı, ben yanılmıştım. O gün, her şeyimi kaybettim—işim, eşim, saygım. Depresyona düştüm, evet. Ama bu görev… bu benim kefaretim olabilir.”

Sanjay, “Kefaret mi?” diye sordu, alaycı bir tonda. “Sarhoş bir adamın romantik hayali mi bu?”

Victor ona döndü, gözleri parlayarak. “Sarhoş olsam da aklım yerinde, Sanjay. Bu görev, insanlık için. Oort Bulutu’nda bir şey var—bir sinyal, bir kaynak, belki bir medeniyet. Alan bunu kanıtladı. Ve ben, bunu bulmak için o gemiye bineceğim. Sizler ailelerinize dönün. Benim dönecek bir yerim yok.”

Mira, “Neden sana inanalım?” diye sordu, sesi hâlâ şüpheli. “Bizi yıllarca küçümsedin.”

Victor, “Çünkü değiştim,” dedi. “Alan’ın haklı olduğunu gördüğümde, kendimden nefret ettim. Dışlandım, sizin yaşadığınızı yaşadım. Ama pes etmediniz. Ben de etmeyeceğim. Bu, sadece benim için değil—hepimiz için.”

Lena, “Victor,” dedi yumuşak bir sesle, “bu bir intihar görevi olabilir. 10 yıl gidiş, dönüş şansı düşük. Bunu göze alabilir misin?”

Victor gülümsedi, acı bir gülümsemeydi. “Göze alacak bir şeyim kalmadı, Lena. Ama insanlık için bir şansım var. O sinyali bulacağım. Ya da en azından, neden kesildiğini.”

Alan ayağa kalktı, Victor’a yaklaştı. “Ciddi misin?” diye sordu, göz göze.

Victor, “Evet,” dedi. “Bırakın bunu ben yapayım, Alan. Sen ailene dön. Leo’ya baba ol. Ben… ben zaten her şeyi kaybettim.”

Salonda bir sessizlik oldu. Eleanor, “Victor,” dedi sonunda, “bu cesurca. Ama seni teste tabii tutacağız. Fiziksel, zihinsel… Hazır olmalısın.”

Victor başını salladı. “Hazırım.”

Mira, Alan’a baktı, gözleri yaşlı ama rahattı. “Tamam,” diye fısıldadı. “Ama eve dönüyorsun, değil mi?”

Alan ona sarıldı. “Eve dönüyorum.”

Aynı günün akşamı, hangar yeniden hareketlendi. Oortouch’ın son testleri başlıyordu. Sanjay, kontrol panelinde, “Xenon iticileri tam güçte çalıştırıyoruz,” dedi. “İtki testi başlasın.”

Lena, “Reaktör ısısı 310 santigrat,” diye bildirdi. “Sıvı sodyum devresi stabil.”

Mira, “Manyetik kalkan?” diye sordu.

Sanjay, “Toroidal bobinler aktif. 0.6 tesla alan üretiyor. Kozmik ışın simülasyonu %85 sapma gösteriyor.”

Alan, “Kriyojenik kapsüller?” diye sordu.

Lena, “Dört ünite de hazır,” dedi. “Hibernasyon testi dün tamamlandı—72 saatlik uyku, %100 başarı.”

Victor, hangarın köşesinde durmuş, gemiyi izliyordu. “Bu benim evim olacak,” diye mırıldandı. “Ve belki… kurtuluşum.”

Sanjay ona döndü. “Hazır mısın, Victor?”

Victor, “Hazırım,” dedi. “O sinyali bulacağım. Söz veriyorum.”

Bölüm 12: Fırlatma

Eylül 2089’un serin bir sabahıydı. Virginia’daki NASA fırlatma rampası, Oortouch’ın heybetli siluetiyle doluydu. Titanyum-alüminyum gövdesi sabah güneşinde parlıyor, xenon iticilerinin mavi ışıltısı rampayı aydınlatıyordu. Hangar, mühendisler ve bilim insanlarıyla doluydu; kontrol odasında ise Alan, Mira, Sanjay, Lena ve Eleanor, ekranların başında toplanmıştı. Victor, geminin kokpitinde, astronot kıyafetiyle oturuyordu. Saçı sakalı tıraşlanmış, gözleri kararlıydı—üç yıl önceki yıkıntı halinden eser yoktu.

Kontrol odasında, Sanjay, “T-10 dakika,” diye anons etti. “Xenon akışı stabil. İyon tahriki hazır.”

Lena, “URAN-12 reaktörü %100 güçte,” dedi. “Sıvı sodyum soğutma devresi 305 santigratta.”

Mira, “Manyetik kalkan?” diye sordu, sesinde hafif bir titreme.

Sanjay, “Toroidal bobinler aktif,” dedi. “0.6 tesla alan üretiyor. Kozmik ışın koruması tam.”

Alan, mikrofonu aldı. “Victor, bizi duyuyor musun?”

Victor’un sesi telsizden geldi, net ve sakin. “Duyuyorum, Alan. Her şey yeşil. Hazırım.”

Mira, Alan’a fısıldadı. “Ona güvenebilir miyiz?”

Alan, “Güvenebiliriz,” dedi. “Değişti. Bunu hissediyorum.”

Kontrol odasının kapısı açıldı; Leo, 16 yaşında, içeri koştu. “Baba! Anne! Geldim!” dedi, nefes nefese.

Mira ona sarıldı. “Tam zamanında, tatlım.”

Leo, “Victor amca gidiyor, değil mi?” diye sordu. “Uzaylıları bulacak mı?”

Alan gülümsedi. “Belki, oğlum. Ama önce o sinyali bulacak.”

Sanjay, “T-5 dakika,” diye bağırdı. “Fırlatma sekansı başlıyor!”

Hangarda sirenler çaldı, personel geri çekildi. Oortouch’ın iticileri hafif bir vızıltıyla çalışmaya başladı. Victor, kokpitte, “10 yıl,” diye mırıldandı. “Oort Bulutu’na 10 yıl. Hazırım.”

Telsizden Alan’ın sesi geldi. “Victor, son sözün var mı?”

Victor, “Evet,” dedi. “Alan, Mira… bana bu şansı verdiğiniz için teşekkür ederim. Sanjay, Lena, Eleanor… hepinize minnettarım. Bu benim kefaretim. Ve insanlık için bir umut.”

Mira, “Dikkatli ol,” diye fısıldadı, telsize eğilerek. “Ve… geri dönmeye çalış.”

Victor güldü, hafif bir hüzünle. “Elimden geleni yaparım.”

Sanjay, “T-30 saniye!” diye bağırdı.

“T-Minus 10… 9… 8… 7… 6… 5… 4… 3… 2… 1… Ateşleme!”

Hidrazin yakıtlı kimyasal roket motorları devreye girdi. Oortouch titredi, sonra yükselmeye başladı. Gemi, rampadan ayrılırken turuncu bir alev bulutu yükseldi.

Kontrol odasında herkes nefesini tuttu. Leo, “Vay canına!” diye bağırdı, cama yapışarak.

Victor’un sesi telsizden geldi. “Fırlatma başarılı. Yerçekiminden çıkıyorum.”

Alan, “İyi şanslar, Victor,” dedi, sesi duygulu.

Oortouch, gökyüzünde bir ışık noktasına dönüştü. Dakikalar sonra, Dünya yörüngesine ulaştı. Victor, kokpitte, hibernasyon kapsülüne bakıyordu. “Şimdi değil,” diye mırıldandı. “Biraz daha Dünya’yı göreyim.”

Kontrol odasında, Sanjay, “Yörünge stabil,” dedi. “Victor, ne zaman hibernasyona giriyorsun?”

Victor, “Bir saat sonra,” dedi. “Önce size veda etmek istiyorum.”

Mira, “Vedaya gerek yok,” dedi, gözleri doldu. “Bu bir başlangıç.”

Victor, “Haklısın,” dedi. “Ama yine de… Leo’ya iyi bakın. Ve Alan, babana selam söyle. Onun hayalini ben tamamlayacağım.”

Sanjay, “T-30 saniye!” diye bağırdı.

Leo, telsize koştu. “Victor amca! Uzaylıları bulursan bana anlat, tamam mı?”

Victor güldü. “Söz, küçük astronot.”

Sanjay, “T-Minus 10… 9… 8… 7… 6… 5… 4… 3… 2… 1… Ateşleme!”

“İyon tahriki tam güç!”

Ekranda, xenon gazının mavi alevleri ekranda görüldü. Oortouch, Dünya'dan uzaklaştı.

Bir saat sonra, Victor kokpitten kapsüle geçti. Kamera, kontrol odasına son görüntüsünü yolladı—Victor, kapsüle yatarken gülümsüyordu. “Hibernasyon başlıyor,” dedi. “10 yıl sonra görüşürüz… ya da ne bulursam.”

Mira, “Güvenle uyu,” diye fısıldadı.

Kapsülün kapağı kapandı, ekran karardı. Oortouch, Oort Bulutu’na doğru sessizce yol almaya başladı. Kontrol odasında, Alan ve Mira birbirine sarıldı. Leo, “O geri gelecek, değil mi?” diye sordu.

Alan, “Bilmiyorum, oğlum,” dedi. “Ama bir şey bulacak. Buna inanıyorum.”

Bölüm 13: Uyanış

Eylül 2099, Oortouch gemisi Oort Bulutu’na doğru 339.8 AU’ya ulaşmıştı. Kriyojenik uyku kapsülünün kapağı açıldığında, Victor Hensley uyandı. 66 yaşında, saçı sakalı yeniden uzamış, gözleri yorgun ama kararlıydı. Kokpitteki buhar dağılırken, “Neredeyim?” diye mırıldandı, boğazı kuru.

Ekranda, “Hibernasyon tamamlandı. Tarih: 15 Eylül 2099. Mesafe: 339.8 AU,” yazıyordu. Victor, “10 yıl,” diye fısıldadı. Telsize uzandı. “Langley, beni duyuyor musunuz? Victor Hensley, Oortouch’dan bildiriyorum. Uyandım.”

Sessizlik. Statik cızırtıdan başka bir şey yoktu. Victor, “Mesafe… 185 AU,” diye mırıldandı. “Işık hızında iletişim cevap günler alır.” Hesap yaptı: 185 AU, yaklaşık 51 milyar kilometre. Radyo dalgaları 47 saat sürerdi—her yönde. “4 gün,” dedi. “Cevap 4 gün sonra gelir.”

Ekrana döndü. “Sistem kontrolü,” dedi. “İyon tahriki durumu?”

“Xenon iticileri %88 verimlilikte,” dedi yapay zeka. “Kalan yakıt: %45.”

“Reaktör?”

“URAN-12 %92 kapasitede. Sıvı sodyum soğutma: 310 santigrat.”

Victor sandalyesine oturdu, telsize tekrar bastı. “Langley, 15 Eylül 2099. Uyandım. Sistemler stabil. 339.8 AU’dayım. Cevap bekliyorum.” Günlüğüne yazdı: “47 saat gidiş, 47 saat dönüş. Sabırlı olmalıyım.”

İkinci gün, hidroponik modülleri kontrol etti. “Su geri dönüşüm ünitesi %96 verimli,” diye mırıldandı. “Yosun stoğu bir yıl yeter.” Telsize seslendi. “Langley, 16 Eylül. Hâlâ buradayım. Biraz yosun yedim—berbat. Ama hayattayım.”

Üçüncü gün, beklenen cevap geldi. Telsizden Alan’ın sesi duyuldu, zayıf ama net: “Victor! Langley’den Alan. Seni duyduk! 15 Eylül'de gönderdiğin mesajın ulaştı. Sağ salim uyandığın için mutluyuz. Durum raporu ver.”

Victor’un yüzü aydınlandı. “Alan!” diye bağırdı. “Seni duymak… inanılmaz. 339.8 AU’dayım. Sistemler stabil. İyon tahriki %88, reaktör %92. 185 AU’ya yaklaşıyorum. Sinyali bulacağım.”

Mesajı gönderdi, yine 4 gün bekleyeceğini biliyordu. “Sabır,” diye mırıldandı. “Babamın dediği gibi, gerçek bir yol bulur.”

Dördüncü gün, 19 Eylül’de, ekran bir uyarı verdi: “Mesafe: 185.2 AU. Dalga sapması tespit edildi.” Victor irkildi. “Langley! 1.2 saniyelik bir sinyal—yapay!” diye bağırdı telsize. Verileri analiz etti: “Düzenli dalga biçimi. Doğal değil.”

Ama o anda, telsiz sustu. Statik bile kesildi—tam bir karartma. “Hayır!” diye bağırdı, düğmelere bastı. “Langley? Alan? Biri cevap versin!” Sessizlik. Ekrana baktı: “Sinyal kesildi. 185 AU.”

Victor sandalyesine çöktü, başını ellerine gömdü. “Tam da beklediğimiz gibi,” diye mırıldandı. “Ama neden bu kadar sessiz?” Telsize boşluğa seslendi: “Alan, Mira, Leo… Sinyali buldum. Ama sizi kaybettim.”

Günlüğüne yazdı: “19 Eylül 2099. 185 AU’da karartma. Sinyal yapay, ama iletişim yok. Yalnızım. Ama pes etmeyeceğim.” Gözleri ekrana kilitlendi. “Seni bulacam oğlum,” diye fısıldadı. “Ne olursan ol.”

Bölüm 14: Sinyalin Peşinde

Eylül 2099’un son günleriydi. Oortouch, 185 AU’da, Oort Bulutu’nun eşiğinde sessizce ilerliyordu. Victor Hensley, kokpitte yalnızdı; Dünya ile iletişim 19 Eylül’de, sinyal kesilmesiyle tamamen kopmuştu. Ekran, 1.2 saniyelik yapay dalga biçimini tekrar tekrar oynatıyordu. Victor, saçı sakalı uzamış, gözleri çökmüş, konsolun başında oturuyordu. Ellerinde bir kalem, günlüğünde karalamalar vardı.

“Sinyal burada,” diye mırıldandı, ekrana bakarak. “1.2 saniye. Düzenli, yapay… Ama neden sustu?” Telsize uzandı, alışkanlıkla. “Langley, 27 Eylül 2099. Victor Hensley. Sinyali analiz ediyorum. Hâlâ cevap yok.” Güldü, acı bir kahkahayla. “Tabii ki yok. 185 AU’da kimse beni duymaz.”

Ekrana döndü, verileri büyüttü. “Frekans: 1420 MHz civarı,” diye okudu. “Hidrojen hattı mı? Ama bu kadar düzenli değil.” Parmağıyla dalga biçimini izledi. “Bir modülasyon var… Belki amplitüd modülasyonu (AM)? Hayır, daha karmaşık. Faz kaydırmalı anahtarlama (PSK) gibi.”

Kendi kendine konuşmaya başladı. “Victor, düşün. Doğal bir sinyal olsaydı, kaotik olurdu—kozmik gürültü gibi. Ama bu… bu bir pattern. Birileri mi gönderdi?” Başını salladı. “Saçmalama. Belki bir anomali. Ama yapay.”

Günlüğüne yazdı: “27 Eylül. Sinyal 1420 MHz bandında, ama modülasyonu çözemedim. PSK veya QAM olabilir—dört seviyeli bir kodlama? Analiz devam ediyor.” Kalemi masaya vurdu. “Eğer bir kodsa, şifresini kırmalıyım. Ama neyle?”

Geminin yapay zekasına seslendi. “Sistem, sinyal analizini çalıştır. Spektral yoğunluk haritası çıkar.”

“Analiz başlatıldı,” dedi mekanik ses. “Sonuç: 15 dakika kaldı.”

Victor sandalyesine yaslandı, gözlerini kapadı. “15 dakika,” diye mırıldandı. “10 yıl uyudum, şimdi 15 dakika uzun geliyor.” Zihninde eski günler canlandı—NASA’daki alayları, Laura’nın terk edişi. “Keşke bir viski olsaydı,” dedi, sonra güldü. “Ya da bir arkadaş.”

Ekran bipledi. “Analiz tamamlandı,” dedi yapay zeka. “Sinyal: 1420.405 MHz. Modülasyon: 16-QAM benzeri. Veri içeriği: Şifreli.”

Victor irkildi. “16-QAM mı?” diye bağırdı. “Bu… bu iletişim sinyali! Şifreli bir mesaj!” Telsize koştu. “Langley! Alan! Sinyal 16-QAM—katrilyonlarca olasılıklı bir şifre! Ama sizi duyamıyorum!” Sessizlik. “Tabii ki duymazsınız,” diye mırıldandı, sandalyesine çöktü.

Günler geçti. Victor, sinyali çözmeye çalıştı. “Bir anahtar lazım,” diye mırıldandı. “Matematiksel bir dizi mi? Pi? Fibonacci?” Ekrana kodlar girdi, ama her deneme başarısız oldu. “Lanet olsun!” diye bağırdı, kalemi fırlattı. “Bana bir şey söyle!”

Depresyonu geri dönüyordu. 1 Ekim’de, günlüğüne yazdı: “Sinyal burada, ama anlamı yok. Yalnızım. Dünya sustu. Belki de bu bir ceza.” Telsize boşluğa seslendi. “Alan, Mira, Leo… Sinyali buldum, ama ne olduğunu bilmiyorum. Keşke burada olsaydınız.”

3 Ekim’de, ekran tekrar bipledi. “Dalga sapması: 1.5 saniye,” diyordu. Victor irkildi. “Yine mi?” Sinyal geri gelmişti, bu kez daha uzun. “Langley! 1.5 saniye—güçleniyor!” diye bağırdı. Ama yine sustu. “Hayır, hayır, hayır!” Konsola vurdu. “Bana ne söylüyorsun?”

Victor, sandalyesine çöktü, başını ellerine gömdü. “Pes etmeyeceğim,” diye fısıldadı. “Ama bu… bu çok ağır.” Günlüğüne yazdı: “3 Ekim. Sinyal geri geldi, 1.5 saniye. Şifreyi çözemedim. Ama burada bir şey var. Devam edeceğim.”

Kokpitte, yalnızlık ve kararlılık arasında sıkışmış, gözlerini ekrana dikti. “Seni bulacağım,” dedi. “Ne olursan ol.”

Bölüm 15: Şifrenin Gölgesi

Ekim 2100’ün ilk haftası, Oortouch gemisi 185.5 AU’da Oort Bulutu’nun eşiğinde ilerliyordu. Victor Hensley, kokpitte, konsolun başında saatlerdir oturuyordu. Ekran, 1.5 saniyelik son sinyalin dalga biçimini tekrar tekrar oynatıyordu. Masada, karalanmış notlarla dolu bir günlük, bir kalem ve boş bir kahve fincanı vardı. Victor’un saçı sakalı daha da uzamış, gözleri kan çanağına dönmüştü. Yüzünde, kararlılık ve çaresizlik arasında bir ifade dolaşıyordu.

“Sinyal 1.5 saniye,” diye mırıldandı, ekrana bakarak. “16-QAM… Şifreli. Ama anahtar nerede?” Kalemi eline aldı, günlüğüne yazdı: “4 Ekim 2100. Frekans 1420.405 MHz. Modülasyon karmaşık—64-QAM’a bile kayabilir. Şifreleme seviyesi yüksek. Çözülemiyor.”

Telsize uzandı, boşluğa seslendi. “Langley, Victor Hensley. 1.5 saniyelik sinyali analiz ediyorum. 16-QAM doğrulandı, ama şifreyi kıramıyorum. Bir anahtar olmalı—matematiksel mi, yoksa rastgele mi? Cevap verin!” Sessizlik. “Tabii ki cevap vermezsiniz,” diye güldü, alaycı bir tonda. “185 AU’da kimse beni duymaz.”

Geminin yapay zekasına döndü. “Sistem, sinyalde bir dizi var mı? Sayısal bir pattern ara—Fibonacci, pi, altın oran, herhangi bir şey!”

“Analiz başlatıldı,” dedi mekanik ses. “Sonuç: 20 dakika kaldı.”

Victor sandalyesine yaslandı, gözlerini kapadı. “20 dakika,” diye mırıldandı. “Sonsuzluk gibi.” Zihninde, geçmişten görüntüler geçti—NASA’daki toplantılar, Victor’un alayları, Laura’nın kapıyı çarpıp çıkışı. “Haklıydılar,” diye fısıldadı. “Deli Keating haklıydı. Ama şimdi deliren benim.”

Ekran bipledi. “Analiz tamamlandı,” dedi yapay zeka. “Pattern tespit edilemedi. Şifreleme anahtarı bilinmiyor.”

Victor yumruğunu masaya vurdu. “Lanet olsun!” diye bağırdı. “Bir şey olmalı! Bana bir ipucu ver!” Ekrana yeni bir komut girdi. “Sinyalin entropisini hesapla. Rastgelelik seviyesi ne?”

“Entropi: 7.8 bit/sembol,” dedi sistem. “Yüksek derecede düzenli, düşük rastgelelik.”

Victor irkildi. “Düşük rastgelelik mi?” diye mırıldandı. “Bu bir mesaj. Kesinlikle bir mesaj. Ama ne diyor?” Günlüğüne yazdı: “Entropi 7.8. Doğal sinyal olsaydı 10’u geçerdi. Bu yapay—birileri bir şey söylüyor.”

Kendi kendine konuşmaya başladı. “Victor, sakin ol. Şifreleme ne olabilir? Kuantum anahtar dağıtımı mı? Hayır, bu kadar eski bir teknoloji değil. Simetrik mi, asimetrik mi? RSA? AES?” Başını salladı. “Ama anahtar olmadan hiçbir şeyim yok. Belki sinyalin kendisi anahtardır?”

Telsize seslendi. “Langley, 5 Ekim. Sinyalin entropisi düşük—yapay bir mesaj. Anahtar sinyalin içinde olabilir. Ama çözemiyorum. Bana yardım edin!” Sessizlik. “Kimse yok,” diye fısıldadı. “Yalnızım.”

Depresyonu derinleşiyordu. 6 Ekim’de, günlüğüne yazdı: “Uykusuzum. Yosun stoğu azalıyor—tadı iğrenç, ama yiyorum. Sinyal beni çıldırıtıyor. Şifreyi çözemezsem, bu neden?” Aynaya baktı. “Victor, aptal mısın? 10 yıl uçtun, şimdi pes mi edeceksin?”

7 Ekim’de, ekran yine bipledi. “Dalga sapması: 1.8 saniye,” diyordu. Victor irkildi. “Geri döndü!” diye bağırdı. Telsize koştu. “Langley! 1.8 saniye—güçleniyor! Hâlâ yapay!” Sinyal kaydını analiz etti. “Frekans aynı, ama amplitüd arttı. Daha fazla veri mi var?”

Sinyal sustu. Victor, “Hayır, hayır, hayır!” diye haykırdı, konsola vurdu. “Bana ne söylüyorsun? Konuş!” Günlüğüne yazdı: “7 Ekim. 1.8 saniye. Sinyal güçleniyor, ama şifre hâlâ gizli. Çıldırıyorum.”

Sandalyesine çöktü, başını ellerine gömdü. “Alan,” diye fısıldadı. “Sen olsan çözerdin. Ama ben… ben yeterince iyi değilim.” Gözleri yaşardı. “Pes etmeyeceğim,” dedi, sesi titreyerek. “Ama bu… bu çok zor.”

Kokpitte, karanlıkta, sinyalin gölgesiyle baş başa kaldı. “Seni bulacağım,” diye mırıldandı. “Ne pahasına olursa olsun.”

Bölüm 16: Son Sinyal

Kasım 2101, Oortouch gemisi 341 AU’da, Oort Bulutu’nun derinliklerinde sessizce sürükleniyordu. Victor Hensley, iki yıldır sinyali çözmeye çalışmıştı. Kokpit, karanlık ve soğuktu; hidroponik modüllerin yosun stoğu tükenmiş, su geri dönüşüm ünitesi %40 verimle zar zor çalışıyordu. Victor, 68 yaşında, zayıflamış ve bitkin düşmüştü. Saçı sakalı beyaz bir karmaşaya dönmüş, elleri titriyordu. Ekran, hâlâ çözülemeyen 1.8 saniyelik sinyali oynatıyordu.

Victor, günlüğüne yazdı: “15 Kasım 2101. Yiyecek bitti. Su bir hafta yeter—belki. Sinyal hâlâ şifreli. 16-QAM, 1420.405 MHz. Çözemedim.” Kalemi düşürdü, başını ellerine gömdü. “Başaramadım,” diye fısıldadı. “Alan, Mira, Leo… Özür dilerim.”

Telsize son bir kez seslendi. “Langley, Victor Hensley. 341 AU. Sinyali buldum, ama ne olduğunu anlayamadım. Yiyecek yok, su bitiyor. Bu… son mesajım olabilir.” Sessizlik. “Kimse duymuyor,” diye mırıldandı. “Ama yine de… denedim.”

Depresyonu, açlıkla birleşip dayanılmaz hale gelmişti. “Böyle bitmemeli,” diye düşündü. Sandalyesinden kalktı, kokpitteki kontrol paneline yürüdü. “Kabin basıncını düşürürsem…” diye mırıldandı. “Hızlı olur. Acısız.” Parmakları düğmelere uzandı. “Başka yol yok.”

Tam o anda, ekran bipledi. “Dalga sapması: 2.0 saniye,” diyordu. Victor dondu. “Ne?” diye bağırdı, konsola koştu. Sinyal geri gelmişti—bu kez daha uzun, daha güçlü. “Langley! 2 saniye—güçlü bir sinyal!” Telsiz sustu, ama ekran oynuyordu. “Frekans aynı… Ama bu… bu farklı!”

Verileri analiz etti. “Amplitüd arttı,” diye mırıldandı. “Modülasyon… 64-QAM’a kaymış olabilir. Daha fazla veri!” Gözleri parladı. “Bana bir şey mi söylüyorsun?” Kabin basıncı düğmesinden elini çekti, sandalyesine çöktü. “İntihar mı? Hayır… Henüz değil.”

Günlüğüne yazdı: “15 Kasım. 2.0 saniye. Sinyal güçlendi. Şifre hâlâ çözülemedi, ama pes etmeyeceğim. Açım, bitkinim, ama bu… bu bir umut.” Telsize seslendi. “Langley, eğer bir gün duyarsanız… Sinyal beni durdurdu. Devam ediyorum.”

Sinyal sustu. Victor, “Geri geleceksin,” diye fısıldadı. “Biliyorum.” Ama günler geçti, yiyecek tamamen bitti, su birkaç yuduma indi. 20 Kasım’da, “Artık dayanamıyorum,” diye mırıldandı. Hibernasyon kapsülüne baktı. “Belki… bir şans daha.”

Kapsüle yürüdü, titreyen ellerle kapağı açtı. “Otomatik uyandırmayı açmayacağım,” dedi. “Beni bir şey uyandırır—sinyal, ya da…” Güldü, zayıf bir kahkahayla. “Ya da hiçbir şey.” Günlüğüne son satırı yazdı: “20 Kasım 2101. Hibernasyona giriyorum. Ne zaman uyanırım, kim uyandırır, bilmiyorum. Ama sinyal… o burada.”

Kapsüle yattı, kapağı kapattı. “Seni bulacağım,” diye fısıldadı. Soğuk buhar kokpiti doldurdu, Victor uykuya daldı.

Belirsiz bir zaman sonra, kapsülün kapağı açıldı. Victor’un gözleri titreyerek açıldı. Karanlıkta, bir ses duydu—sinyal, şimdi net ve kesintisiz bir fısıltıya dönüşmüştü. “Neredeyim?” diye mırıldandı. Ekran karanlıktı, telsiz sustu. Oortouch, bilinmeyen bir yerde, bilinmeyen bir zamanda duruyordu. Ve hikâye, sorularla sona erdi.

Sonsöz

Yıl 2114. Virginia’daki küçük ev, torunların kahkahalarıyla doluydu. Alan ve Mira, Telomer, NAD+ takviyeleri ve sirtuin tedavisiyle gençleşmiş, bahçede oturuyordu. Leo, 41 yaşında, astrofizik profesörüydü. Babasının mirasını devralmış, Oortouch’ın son mesajlarını çözmeye yıllarını adamıştı. Langley arşivinde, Victor’un 185 AU’daki son telsiz kayıtları—karartmadan önceki çaresiz seslenişleri ve 1.2 saniyelik sinyalin telemetri verisi—tozlu bir kutuda duruyordu.

Ekranında, Victor’un son gönderdiği 1.2 saniyelik sinyalin dalga biçimi yanıp sönüyordu. “Kimse bunu çözememişti,” diye mırıldandı. Yıllarca, babasının notlarından ve Oortouch’ın son ulaşan telemetri verilerinden bir anahtar aramıştı. O gece, kendi yazdığı bir kuantum şifreleme algoritması çalıştırdı. “Eğer bu bir mesajsa,” dedi kendi kendine, “anahtar evrenin kendisidir.”

Kuantum bilgisayar bipledi. 10 septilyon yıl sürücek işlem dakikalar içinde sonuçlandı. Şifre çözüldü. Ekranda, tek bir satır belirdi—ne bir dil, ne bir alfabe, ama matematiksel bir dizi sembol: SESSİZLİK KOMUTU. Leo’nun nefesi kesildi. “Aman Allah’ım,” diye fısıldadı, gözleri faltaşı gibi açılmış. “Bu… bizi karanlık ormandan korumak için.”

Yıllar sonra...

Leo’nun Jammer Hipotezi tüm dünya tarafından kabul edildi. Oort Bulutu’nun doğal dalgaları geçirdiği ama yapay sinyalleri engellediği, böylece karanlık ormanda herkesin bağırdığı ama kimsenin duyulmadığı bir evrenin sessiz gerçeğinin sebebi anlaşıldı.

Alan, oğlunun masasında duran kitabı aldı ve sayfalarını karıştırdı. Gözleri, Leo’nun yazdığı satırlara takıldı:

1. “Jammer Hipotezi, Oort Bulutu’nun, Güneş Sistemi’nin dış sınırlarında yer alan hipotetik bir yapı olarak, elektromanyetik spektrumda seçici bir geçirgenlik sergilediğini öne sürer. Bu hipoteze göre, Oort Bulutu, düşük entropili doğal dalgaları (örneğin, 2.7 K kozmik mikrodalga arka plan radyasyonu veya yıldızlararası hidrojen emisyonları gibi kaotik ve izotropik sinyalleri) geçirirken, yüksek entropili ve düzenli modülasyonlu yapay sinyalleri (örneğin, radyo frekanslı iletişim dalgaları, amplitüd veya faz modülasyonlu veri aktarımları) soğurur veya dağıtır.
2. Bu fenomenin mekanizması, Oort Bulutu’nun düşük yoğunluklu kuyruklu yıldız ve toz bulutlarının, bilinmeyen bir kuantum etkileşimi veya plazma rezonansı yoluyla, yapay sinyallerin dalga formlarını bozarak yayılımını engellediği varsayımına dayanır. Hipotez, bu filtrasyonun evrensel bir özellik olabileceğini ve yıldızlararası medeniyetlerin iletişim sinyallerinin diğer sistemlere ulaşmasını engelleyerek “Karanlık Orman” paradoksunu açıkladığını öne sürer—her medeniyet kendi sinyallerini yayarken, bu sinyaller Oort benzeri yapılar tarafından bloke edildiği için birbiriyle iletişim kuramaz.
3. Matematiksel olarak, hipotez şu şekilde ifade edilebilir:
4. Doğal dalgalar için geçirgenlik:Tn(ν)≈1Tn​(ν)≈1(frekans ν’da neredeyse tam iletim).
5. Yapay dalgalar için geçirgenlik:Ta(ν)≈e−αdTa​(ν)≈e−αd, burada αα, Oort Bulutu’nun yoğunluk ve rezonans faktörüne bağlı bir soğurma katsayısı,d ise bulutun kalınlığıdır (örneğin, 185 AU’da Ta≈0).
6. Leo'nun çözdüğü “SESSİZLİK KOMUTU”, bu filtrasyonun ya doğal bir sonucu ya da evrensel bir düzenleyici mekanizma tarafından tasarlanmış bir sinyal olarak yorumlanabilir."

Alan, başını kaldırıp ufka baktı ve usulca fısıldadı, “Seninle gurur duyuyorum oğlum.”