İnandıklarımı Sorguladığım Yıl

*İnandıklarımı Sorguladığım Yıl*

Bu sene boyunca çok değiştiğimi hissediyorum. Her şey bilimle başladı. Küçüklüğümden beri bilime, özellikle de uzaya meraklıydım. Barış Özcan ve Evrim Ağacı’nı izlemeye bayılırdım. Evrenin büyüklüğü karşısında hayran kalmıştım. Sonra bu ilgi beni evrim teorisine yönlendirdi. Başta her şey sadece meraktı. Ama sonra fark ettim ki toplumda evrimi bir inanç gibi gören, hatta reddeden insanlar vardı. Bu beni çok şaşırttı.

Kendi kendime sordum: “Acaba evrim dini inançlarla çelişiyor mu?”

Bu soruyla birlikte kafam karıştı. Celal Şengör’ün ve Evrim Ağacı’nın evrim üzerine farklı videolarını izledim. Fikirlerim değişmeye başladı. Zihnimde farklı bakış açıları oluştu. Önceden hiç sevmediğim, hatta sıkıcı bulduğum felsefe bile ilgimi çekmeye başladı. Çünkü artık sorgulamaya başlamıştım. Hayatı, inançları, evreni… her şeyi.

Ve bu süreçte din hakkında düşünmeye başladım.

Müslüman bir ülkede büyüdüm. Okulda ve çevremde öğrendiğim kadarıyla bir yaratıcı vardı, bir kitap vardı ve bu bilgiler kesin doğrular gibiydi. Ben de buna inandım. Bu senenin başında hâlâ öyle düşünüyordum; yaratıcı vardır diyordum çünkü aksi hiç aklıma gelmemişti. Sorgulamamıştım bile.

Ama zamanla aklıma sorular gelmeye başladı.

“Bu inançlarım gerçekten bana mı ait, yoksa sadece büyüme şeklimin bir sonucu mu?”

“Yaratıcı olduğuna neden inanıyorum?”

Cevap veremedim. Bu sessizlik beni derinden sarstı.

Birkaç ay önceye kadar yaratıcıya dualar eder, isteklerde bulunurdum.

Şimdi ise sanki dayanacağım hiçbir şey kalmamış gibiydi.

Bir gün yemek yerken rastgele bir video arıyordum. Bir başlık dikkatimi çekti:

“Ölümden sonra yaşama neden inanıyoruz?”

Videoyu açamadım. Korktum. Çünkü bu, en çok inandığım şeylerden biriydi.

Ölümden sonra yaşam vardı; ben hep böyle yaşamıştım.

Garip ama biri hakkında kötü bir şey düşündüğümde “ölüm sonrası hesapta bu ortaya çıkacak” diye düşünürdüm.

Adeta kendi kendime bir inanç sistemi kurmuştum.

Bu düşüncelerle boğuşurken bir şey oldu:

Babam iki yıl önce vefat etmişti. Bu sene de kedim Badem’i kaybettim.

Ölmeden önce onu veterinere götürdüğümüz gün babama seslendim:

“Baba, lütfen onu yanına alma… biraz daha bizimle kalsın.”

Ama ertesi gün Badem öldü.

Ondan sonra yalnız kaldım.

Agora Bilim Pazarı

Zoonozlar - İnsan ve Hayvanları Etkileyen Enfeksiyonlar

Zoonozlar – İnsan ve Hayvanları Etkileyen Enfeksiyonlar

Halk Sağlığı Yönlerine Odaklanma

Önsöz

Zoonozlar, hayvanlardan insanlara geçen mikroorganizmaların neden olduğu bulaşıcı hastalıklardır. Son birkaç on yılda artan ve yeniden ortaya çıkan hastalıkların çoğu aslında ya zoonotik kökenli ya da zoonotik potansiyeldedir. “Zoonoz” terimi, esas olarak bilimsel patolojinin babası olarak bilinen, aynı zamanda ondokuzuncu yüzyıl Almanya’sında önemli bir siyasi figür olarak tanınan Alman doktor Rudolf Virchow tarafından ortaya atılmıştır. Klasik fakülte temelli bir üniversite sisteminde kök salmış olsa da, kendisi ve aynı zamanda eğitimli bir doktor olan Kanadalı öğrencisi William Osler, insan ve veteriner tıbbı ve ayrıca – muhtemelen daha da önemlisi – halk sağlığı disiplinler arasında zoonotik hastalıkların sosyal ve politik yönlerinden işbirliğine duyulan ihtiyacı çok erken farkettiler. Her ikisinin de bilimsel temeli patoloji iken, mikrobiyolojinin bir tıp disiplini olarak yükselişi insan ve hayvan infeksiyöz hastalıkları arasındaki açık ve en kolay yürünebilir köprü olarak mikroorganizmalara odaklanmaya izin verdi. Bu, farklı türlerden izole edilen mikroorganizmaları analiz etmek için özellikle DNA tabanlı tiplendirme tekniklerinin ortaya çıkması ve böylece onların gerçek zoonotik potansiyellerinin araştırılmasına olanak sağlaması nedeniyle daha doğrudur. Yaşam ve sosyal bilim alt disiplinlerini (örneğin immünoloji veya epidemiyoloji) dahilederek, tıp biliminde sistemik bir paradigma tanıtıldı ve böylece hem insan hem de veterinerlik tıbbında disiplinler içi ve disiplinler arası yaklaşımlar için zemin hazırlandı.

Bu paradigma değişiminin nüfus düzeyindeki sonuçlarına çarpıcı bir örnek Yeni Halk Sağlığı kavramlarıdır. Son olarak, birbirine bağlı ve küreselleşmiş bir dünyada Pandora’nın kutusundan hem gerçek hem de beklenen sürümlerle mücadele etmek için küresel halk sağlığı çabalarına duyulan ihtiyaçtan kaynaklanmayan Tek Sağlık kavramı, 2004 “Manhattan İlkeleri”nin kurulmasından sonraki son on yılda hızla ivme kazandı. xii Bu kitap, zoonozların hem tıbbi hem de toplumsal olarak halk sağlığı üzerindeki etkilerine odaklanan Tek Sağlık konseptine dayanmaktadır. Zoonozları anlamadaki önemli yönler daha klasik konularla sınırlı değildir, örneğin hem insanlarda hem de hayvanlarda epidemiyolojileri veya ilgili iki bacaklı, dört veya daha fazla bacaklı, tüylü veya tüysüz türlerdeki hastalık semptomları, ancak moleküler temelli epidemiyolojik verileri ve sistemik, örneğin ekolojik yaklaşımları dikkate almalıdır. Zoonotik araştırma konularının geniş bir yelpazesi hakkında bir izlenim vermek için, bu kitabın yazarları çeşitli akademik ve mesleki geçmişlerden, insan ve veteriner hekimliği alanlarından, üniversitelerden ve halk sağlığı kurumlarından ve tüm kıtalardan seçilmiştir. Temel fikirler, bilinen tüm zoonotik hastalık varlıkları hakkında ansiklopedik bir inceleme almak değil, halk sağlığı perspektifi altında zoonozlarla ilgili acil sorunları belirlemek veya tartışmak için bir foruma sahip olmaktır. Buna göre, ana hedef gruplar ilgili bilim toplulukları, tıp ve veteriner hekimler, onların öğrencileri, halk sağlığı ve veteriner halk sağlığı pratisyenlerinin yanı sıra halk sağlığı ve veteriner halksağlığı alanındaki karar vericilerdir.

Devamını Göster

₺1,465.00

Satın Al Tüm Ürünler

Sınav senemdi. Evdeydim, sessizlik içinde.

Ve düşünmeye başladım:

“Acaba biz gerçekten ölenlerle tekrar kavuşacağımıza mı inanıyoruz?

Yoksa bu düşünceyi sadece acıya dayanmak için mi üretiyoruz?”

Bu soru bir kez zihnime düştü, artık geri dönemedim.

Ben, ölümden sonra babama ve Badem’e kavuşacağımı düşünerek kendimi avutuyormuşum.

Ama onlar gittiler, yoklar.

Ölüm sonrası yaşam var mı, yok mu?

Buna da kesin cevap veremem.

Çünkü kesin bir cevap verdiğim anda, bu bir inanca dönüşür—hatta bir imana.

Bu kadar sorgulamanın sonunda sanırım şu an kendimi agnostik gibi hissediyorum.

Yani, bilemediğimi kabulleniyorum.

Ama sonra kendime diyorum ki:

“Ne gerek vardı bu sorulara? Neden başladım sorgulamaya? Yaşayıp gitseydim ya, herkes gibi…”

Çünkü bir kere başladın mı geri dönemiyorsun.

O neden sorusu akla düştü mü, bir daha bırakmıyor.

Ve şimdi, bu yolda yürümek… zor geliyor.

İleride ne olur bilemem. Belki alışırım. Belki farklı bir yere evrilir içim.

Ama şu anda sadece şunu biliyorum: Ne yapacağımı bilmiyorum.

Acaba enerjilere mi inanıyorum? Belki de gerçekten agnostik değilim.

Belki sadece bir şeye inanma ihtiyacım var.

İnanmak istiyorum çünkü boşluktayım.

Ama bir yandan da inanamıyorum… çünkü biliyorum ki bu inanç bana sadece psikolojik olarak iyi gelecek diye yapacağım bir şey olurdu.

Sadece avunmak olurdu.

Bu yüzden bir şeylere tutunmak istiyorum ama onları kendimi kandırmadan bulmak istiyorum.