İnandıklarımı Sorguladığım Yıl

Bu sene boyunca çok değiştiğimi hissediyorum. Her şey bilimle başladı. Küçüklüğümden beri bilime, özellikle de uzaya meraklıydım. Barış Özcan ve Evrim Ağacı’nı izlemeye bayılırdım. Evrenin büyüklüğü karşısında hayran kalmıştım. Sonra bu ilgi beni evrim teorisine yönlendirdi. Başta her şey sadece meraktı. Ama sonra fark ettim ki toplumda evrimi bir inanç gibi gören, hatta reddeden insanlar vardı. Bu beni çok şaşırttı.

Kendi kendime sordum: “Acaba evrim dini inançlarla çelişiyor mu?”

Bu soruyla birlikte kafam karıştı. Celal Şengör’ün ve Evrim Ağacı’nın evrim üzerine farklı videolarını izledim. Fikirlerim değişmeye başladı. Zihnimde farklı bakış açıları oluştu. Önceden hiç sevmediğim, hatta sıkıcı bulduğum felsefe bile ilgimi çekmeye başladı. Çünkü artık sorgulamaya başlamıştım. Hayatı, inançları, evreni… her şeyi.

Ve bu süreçte din hakkında düşünmeye başladım.

Müslüman bir ülkede büyüdüm. Okulda ve çevremde öğrendiğim kadarıyla bir yaratıcı vardı, bir kitap vardı ve bu bilgiler kesin doğrular gibiydi. Ben de buna inandım. Bu senenin başında hâlâ öyle düşünüyordum; yaratıcı vardır diyordum çünkü aksi hiç aklıma gelmemişti. Sorgulamamıştım bile.

Ama zamanla aklıma sorular gelmeye başladı.

“Bu inançlarım gerçekten bana mı ait, yoksa sadece büyüme şeklimin bir sonucu mu?”

“Yaratıcı olduğuna neden inanıyorum?”

Cevap veremedim. Bu sessizlik beni derinden sarstı.

Birkaç ay önceye kadar yaratıcıya dualar eder, isteklerde bulunurdum.

Şimdi ise sanki dayanacağım hiçbir şey kalmamış gibiydi.

Bir gün yemek yerken rastgele bir video arıyordum. Bir başlık dikkatimi çekti:

“Ölümden sonra yaşama neden inanıyoruz?”

Videoyu açamadım. Korktum. Çünkü bu, en çok inandığım şeylerden biriydi.

Ölümden sonra yaşam vardı; ben hep böyle yaşamıştım.

Garip ama biri hakkında kötü bir şey düşündüğümde “ölüm sonrası hesapta bu ortaya çıkacak” diye düşünürdüm.

Adeta kendi kendime bir inanç sistemi kurmuştum.

Bu düşüncelerle boğuşurken bir şey oldu:

Babam iki yıl önce vefat etmişti. Bu sene de kedim Badem’i kaybettim.

Ölmeden önce onu veterinere götürdüğümüz gün babama seslendim:

“Baba, lütfen onu yanına alma… biraz daha bizimle kalsın.”

Ama ertesi gün Badem öldü.

Ondan sonra yalnız kaldım.

Sınav senemdi. Evdeydim, sessizlik içinde.

Agora Bilim Pazarı

Matematik Olimpiyat Seti (3 Cilt)

Devamını Göster

₺1,159.00

Satın Al Tüm Ürünler

Ve düşünmeye başladım:

“Acaba biz gerçekten ölenlerle tekrar kavuşacağımıza mı inanıyoruz?

Yoksa bu düşünceyi sadece acıya dayanmak için mi üretiyoruz?”

Bu soru bir kez zihnime düştü, artık geri dönemedim.

Ben, ölümden sonra babama ve Badem’e kavuşacağımı düşünerek kendimi avutuyormuşum.

Ama onlar gittiler, yoklar.

Ölüm sonrası yaşam var mı, yok mu?

Buna da kesin cevap veremem.

Çünkü kesin bir cevap verdiğim anda, bu bir inanca dönüşür—hatta bir imana.

Bu kadar sorgulamanın sonunda sanırım şu an kendimi agnostik gibi hissediyorum.

Yani, bilemediğimi kabulleniyorum.

Ama sonra kendime diyorum ki:

“Ne gerek vardı bu sorulara? Neden başladım sorgulamaya? Yaşayıp gitseydim ya, herkes gibi…”

Çünkü bir kere başladın mı geri dönemiyorsun.

O neden sorusu akla düştü mü, bir daha bırakmıyor.

Ve şimdi, bu yolda yürümek… zor geliyor.

İleride ne olur bilemem. Belki alışırım. Belki farklı bir yere evrilir içim.

Ama şu anda sadece şunu biliyorum: Ne yapacağımı bilmiyorum.

Acaba enerjilere mi inanıyorum? Belki de gerçekten agnostik değilim.

Belki sadece bir şeye inanma ihtiyacım var.

İnanmak istiyorum çünkü boşluktayım.

Ama bir yandan da inanamıyorum… çünkü biliyorum ki bu inanç bana sadece psikolojik olarak iyi gelecek diye yapacağım bir şey olurdu.

Sadece avunmak olurdu.

Bu yüzden bir şeylere tutunmak istiyorum ama onları kendimi kandırmadan bulmak istiyorum.