Bağlanma Kuramı

John Bowlby (1907 – 1990) akıl sağlığı ve davranış sorunlarının erken çocukluk dönemiyle olan bağlantısını araştıran psikanalisttir.

Bağlanma, yaşamın ilk yılında bir bebek ile bağlanma figürü arasında geliştirilen duygusal bağdır. Bu bağlanma figürü genellikle annedir ancak aynı zamanda baba veya diğer birincil bakıcı da olabilir. Bağlanma davranışı, bir bebeğin bağlanma figürüne yakınlık arama stratejisidir.

Bowlby çocukların başkalarıyla bağlanmaya önceden programlanmış olarak geldiklerini, çünkü bu onların hayatta kalmalarına yardımcı olacağını öne sürüyor. Bağlanma Kuramı'na göre, erken dönem duygusal bağlar, bir çocuk ile birincil bakıcı arasında farklı türden bağlanmalar yaratmada kritik öneme sahiptir. Ortaya çıkan duygusal bağlanma, çocuğun kendi duygularını ve yakın ilişkilerini etkileyen içsel çalışma modeli haline gelir. Bir çocuk, yaşamının yaklaşık ilk iki yılı boyunca bu en önemli bağlanma figürü tarafından sürekli bakım görmelidir. Bowlby, bağlanmayı geliştirmek için kritik bir dönem (2,5 yıl) olduğunu öne sürdü . Bu süre zarfında bir bağlanma gelişmediyse, o zaman hiç olmayabilir ancak Bowlby daha sonra 5 yıla kadar hassas bir süre önerdi. Bu kritik iki yıllık dönemde bağlanma figürü kırılır veya bozulursa, çocuk bu anne yoksunluğunun uzun vadede geri dönüşü olmayan sonuçlarına katlanacaktır. Bu risk beş yaşına kadar devam eder. Bowlby'nin Anneden Yoksunluk Hipotezinin altında yatan varsayım, bebek ile birincil bakıcı (yani anne) arasındaki bağın sürekli olarak bozulmasının, o bebek için uzun vadeli bilişsel, sosyal ve duygusal zorluklara yol açabileceğidir. John Bowlby (1944), yaşamın ilk beş yılında bebeğin ve annenin ilişkisinin sosyalleşme için çok önemli olduğuna inanıyordu. Bowlby'ye göre, kritik dönemde birincil bakıcıdan ayrılırsa ve yeterli duygusal bakımın yerine geçemezse, çocuk yoksunluktan muzdarip olacaktır. Güvensiz bağlanan bebekler, anneleri tarafından kucaklandıklarında bile sık sık ağlarlar ve çok az şey keşfetmeye eğilimlidirler. Zihinsel ve ilişkisel olarak sağlıklı büyümek için, küçük bir çocuğun erken yaşta bir yetişkinle duyarlı, sıcak, samimi ve sürekli bir ilişki yaşaması gerekir. Bu yetişkin daha sonra çocuğun çevreyi keşfedebileceği güvenli bir üs haline gelir. Bu bağlanma figürünün yanıt verebilirliği, genel olarak erişilebilir ve yanıt veren içsel modeller oluşturur. Sonuç olarak, bu çocuk ayrılık kaygısı, düşmanlık ve kaçınma gibi duygusal stresi daha sonraki ilişkilerinde daha az korkuyla ele alacaktır.