İzafiyet ya da görelilik kuramının birçok öngörüsü doğrulanabilmiştir. Birkaç örnek vermek gerekirse:
• 1916 yılında Karl Schwarzschild, genel görelilikteki alan denklemlerini kullanarak, Merkür'ün yörüngesini hesapladı ve gözlemlerin gösterdiği gibi Merkür'ün günberisinin devinimiyle uyuştuğunu buldu.[1]
• Genel görelilikteki –Einstein'ın 1911 yılında öngördüğü– ışığın kütleçekim alanında eğrilmesi varsayımı; 1919 yılındaki Güneş tutulmasında, içinde İngiliz gökbilimci Arthur Eddington'ın da bulunduğu bir ekip aracılığıyla, doğrulanmıştır.[1]
• Özel görellikteki zaman genişlemesi ise, 1938'deki Ives-Stilwell deneyi ile doğrulanmıştır.[2]
Bunlar gibi 20 ve 21. yüzyıllarda yapılan pek çok deney, yine göreliliği destekler nitelikte sonuçlar ortaya koymuştur. Ancak bu, göreliliğin kusursuz ve tamamlanmış bir kuram olduğunu göstermez. Tersine, büyüğün (gezegenler, uydular, yıldızlar vs.) fiziği görelilik ile küçüğün (atomlar, atom altı parçacıklar...) fiziği kuantum mekaniğini birleştirecek bir kuram aranmaktadır.
Ayrıca bakınız:
- İngilizce Vikipedi'de özel ve genel göreliliğin testleri.
Kaynaklar
- L. Infeld. (1999). Albert Einstein. ISBN: 9789754948257. Yayınevi: Bilgi Yayınevi. sf: ss. 78-9; 96-7.
- H. E. Ives, et al. (1938). An Experimental Study Of The Rate Of A Moving Atomic Clock. JOSA, sf: 215-226. doi: 10.1364/JOSA.28.000215. | Arşiv Bağlantısı
