Ödüllü Soru Zaman nedir? İnsanlar Gerçekten Ölüyor mu?

Zaman nedir?

Zaman, fiziksel dünyadaki olayların ve değişimlerin sıralanması, sürekliliği ve ölçülmesidir. Bu, bir olayın önceki ve sonraki durumlarının birbirine bağlanmasını sağlar. Zaman, insanların günlük yaşamında ve evrendeki tüm süreçlerin anlaşılmasında temel bir kavramdır. Fakat zamanın doğası ve tam olarak ne olduğu, filozoflar, bilim insanları ve düşünürler tarafından yüzyıllardır tartışılmaktadır.

Fiziksel açıdan, zaman genellikle bir “dönem” veya “süre” olarak kabul edilir ve genellikle saat, dakika, yıl gibi birimler ile ölçülür. Einstein’ın görelilik kuramına göre, zaman, uzayla birleşerek “uzay-zaman” adı verilen bir yapıyı oluşturur ve bu yapıda zaman, yer çekimi gibi faktörlere bağlı olarak değişebilir. Örneğin, yüksek hızlarda hareket eden bir nesne, düşük hızda hareket eden bir nesneye göre daha yavaş zaman deneyimler.

Filozofik açıdan, zamanın ne olduğu sorusu çok daha derindir. Bazı filozoflar zamanı sadece bir illüzyon olarak görürken, diğerleri zamanı somut bir kavram olarak kabul eder.

İnsanlar Gerçekten Ölüyor mu?

Evet, biyolojik açıdan insanlar öldüklerinde, bedenlerinde geri dönüşü olmayan bir süreç başlar. İnsan ölümü, bedenin tüm temel fonksiyonlarının, özellikle kalp atışı, solunum ve beyin faaliyetlerinin durması anlamına gelir. Bu ölüm, biyolojik bir olaydır ve kesinlikle geri dönüşü yoktur.

Ancak, ölüm konusunun anlamı farklı bakış açılarına göre değişebilir. Bazı insanlar ölümden sonra bir yaşam veya ruhsal bir varlık olduğuna inanırken, bilimsel açıdan ölüm, sadece biyolojik bir son olarak tanımlanır. Felsefi ve dini bakış açıları ise ölümün ötesine dair farklı inançları içerir. Bazı dinler, ölüm sonrası bir yaşam veya yeniden doğuş inancını benimserken, diğerleri ölümün bir son olduğunu savunur.

Bilimsel açıdan, ölüm bir organik sürecin durması ve vücut fonksiyonlarının sona ermesidir. Bununla birlikte, zamanla ilgili düşünceler de bu süreçle ilişkilidir; çünkü ölüm, zamanın sonlanması anlamına gelir, ancak bazı kişiler ölüm sonrası “zamanın” nasıl geçtiği veya geçip geçmediği üzerine de tartışırlar.

İlk Düğme Hatası!

İlk düğme hatası; ilk düğmenin yanlış iliklenişinin devam edeceğine yönelik, denenmiş, sınanmış, doğrulanmış bir akıl yürütmedir.

Bu akıl yürütme hemen hemen insan merkezli her alan ve zaman için geçerli bir akıl yürütmedir. Gerek neden ve sonuç hiyerarşisini doğru konumlandırma gerekse olay ve olgular ile ilgili zaman ve mekan nesnelliğini ikame etme açısından da çok değerli bir kılavuzdur.

Zaman ve buna bağlı türümüz veya canlılık özelinde ölüm de bu çerçevenin dışında ele alınmamalıdır. Alınırsa ne olur? Neden ile sonuç ve zaman ile mekan arasındaki hem hiyerarşi hem de bağ kopar ve sanki olay ve olgular, dışlarındaki hemen hemen her şeyden kopuk, yekpare ve havada asılıymış gibi değerlendirilir ve bu değerlendirmelerin çıktısı bizi akıl almaz alanlara taşır.

Oysa ölümü, zaman çizelgesi içinde değerlendirebilmek için öncesine, onun olabilmesine olanak tanıyan yaşamın kendisine dönmemiz gerekir.

Her ne zaman ki maddi temelli bir evrende, diyalektik- materyalist temelde ve bilimsel argümanlar ile, fizik, kimya, biyoloji hiyerarşisi içinde yaşamı ele alır ve kavrar isek; işte o zaman ölümün de aslında evrensel devinimin ve dönüşümün bir seyrinin ara duraklarından biri olduğunu ve ona atfettiğimiz temelsiz onca şeyin esasında genetik kodlarımızın duygu olarak kimyasal yapımıza ve oradan da zihnimize yansıması olduğunu rahatlıkla görebiliriz.

Belki de şöyle düşünmek, olayın daha doğru kavranabilmesi için önemlidir: Bizden önceki sayısız fiziksel cansız varlık ve buradan türeyen kimyasal çorbalar ve buradan türeyen canlılık, bir müddet sonra geri dönüşüp ana kaynağa dönmemiş ve yeniden bir hamur olup yine aynı silsile ile canlılığı yaratmamış olsa idi, şu anda ölüm ile ilgili hiçbir kaygımız olmazdı, hatta olamazdı çünkü yaşam ve dolayısı ile canlılık, biz var olamazdık.

Unutmayalım ki medeniyetimizi inşa ettiğimiz petrol ve sanayimizin bel kemiği kömür, nice deniz canlısının ve bitki örtüsünün bize “ölerek” sunduğu armağandır ve nicesi…

Haliyle bizler de bir yere konup oraya ilelebet kazık çakacak değiliz ve güzel bir şey de değil. Esasında dolaylı olarak kazık çakmıyor fakat tohumlar serpiştiriyoruz: Gerek üreyerek gerekse dönüşüp başkalarına yaşama zemini yaratarak.

Burada belki de üzerinde durmamız gereken en önemli şey, ölümün kendisi değil de vakitsiz oluşu. Hem de beceriksizliğimiz, yaşama düşmanlığımız, bencilliğimiz ve kibrimiz eli ile.

Ha bir de ayrılık meselesi var; ayrılık her daim sancılıdır ve her ayrılık türümüzce erkendir. Temel nedeni de yine kendi türümüz kaynaklı ve imkan olduğu halde sömürü eksenli bizden esirgenen yaşama doyamama, hep ertelemek zorunda kalma gerçekliğidir.

Kim bilir belki de asıl bizi üzen, rahatsız eden, korkutan şey ölümün kendisi değil de yaşamı layıkı ile yaşayamamanın, bizden esirgenen doyum sorununun ta kendisidir. Sevgiyle…