Sizce kutsal kitaplarda, bilmek yerine neden inanmamız istenir?

Bilmek için en başta inanmak mecburidir. Ancak bir tanrı kavramının varlığının bilinebilmesi için tanrı ile doğrudan iletişimde olmak ya da tanrıya tanıklık etmek gerekir. Bu mümkün olmayacağından ancak tanrıya inanabilirsiniz. Tanrının sizinle doğrudan iletişim bile kurduğuna inansanız bile özellikle içinde bulunduğumuz bu zamanda bu eylemin başka bir varlık (insan dışı başka bir medeniyet ya da mümkün olursa ileri teknoloji ile) tarafından taklit edilemeyeceğinin garantisi verilemez. Matematiksel ya da fiziksel bir yönden de bakarsak bir olgunun gerçek olduğunu bilmek için ona inanmamız gerekir. Bir denklemin sonucunun doğruluğuna inanmadan doğruluğu hakkında bir kanıya varamayız. Ya da dünyanın şeklinin geoit olduğuna inanmadan dünyanın şeklinin geoit olduğunu ispatlayamazsınız.

Dinde bilmenin yanında inanmak da gerekiyor çünkü iman kalp işidir, akıl işi değildir yani akla uymasa da vahye (Kur'an'a) ve peygamberin sünnetine dayandığı için iman etmek gerektiği bilinmektedir.

.

Tanrı'yı her şeyi bilen bir varlık olarak kabul etmek, Tanrı'nın kendisinin (öz/saf varlık olarak) bilinebilirliği ile ilgili değildir. Eğer Tanrı, kavramlarla tanımlanabilecek bir sınırlama içinde olsaydı, Tanrı olamazdı. Çünkü sınırlı bir varlık, Tanrı olamaz. Yani özü gereği Tanrı, bilinemez ve tam olarak tanımlanamaz; aşkın ve bilgi üstü bir varlıktır. Bu açıdan bakıldığında, Tanrı bilmenin değil, inanmanın konusu olur. Eğer böyle bir Tanrı varsa, kutsal kitaplarda kendisine inanılmasını isteyen bir Tanrı'nın mantıksız davrandığı söylenemez. Ya da kutsal kitapların Tanrı ile gerçek bir ilgisi olmadığı sonucuna buradan yola çıkarak varmak da sağlıklı olmaz.

Biraz paradoks:

"Tanım gereği bilinemez olan bir varlık, kendisini tam anlamıyla bilebilecek bir varlık yaratabilir mi?"

Kuran düşünmeye, araştırmaya, aklı kullanmaya şiddetle teşvik etmektedir; bu manada ayetlerin sayısı yedi yüzden fazladır. Birkaç örneği vermekle yetinelim:

“O, göklerde ve yerde ne varsa hepsini, kendi katından (bir lütfu olmak üzere) size boyun eğdirmiştir. Elbette bunda düşünen bir toplum için ibretler vardır.” (Casiye, 13)

“Yeryüzünde muhtelif renklerle yarattığı şeyleri (hayvanat ve bitkileri) de sizin hizmetinize bağladı. Elbette bunda da düşünecek bir topluluk için bir ibret var.” (Nahl, 16)

“Göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelip gidişinde selim akıl sahipleri için gerçekten açık, ibretli deliller vardır.” (Âl-i İmran, 190)

“Yeryüzünü enine boyuna yayıp döşeyen, onda oturaklı dağlar ve ırmaklar meydana getiren ve yeryüzünde meyvelerin hepsinden iki çift yapan O'dur. Sürekli olarak gece ile gündüzü birbirine dolamaktadır. Düşünecek olan bir kavim için bunda muhakkak ki, ibretler vardır.” (Rad, 3)

“Geceyi, gündüzü, güneşi ve ayı sizin hizmetinize O verdi. Bütün yıldızlar da O'nun emrine boyun eğmişlerdir. Şüphesiz ki bunda aklını kullanan bir toplum için ibretler vardır.” (Nahl, 12)

Dünya geneline baktığımızda birçok insan hayatın anlamını, evrenin oluşumunu, yaratıcının varlığını, ölümden sonra neler olacağını, nereye gidileceğini sorguluyor. Biz de akli muhakememizle herkesin yaptığı gibi sorgulayıp İslamiyet’te bunların mukni ve makul cevaplarını bulduk.