Neden yaş artdıkca duygusuzlaşıyoruz?

Bilimsel bir açıklama değil fakat benim fikrimce: Çocukken bazı şeyleri ilk defa yaşarız, ilk defa yaşamasak bile bazı faktörler yüzünden (İlgi çekmek vb) olayları büyütüyoruz ve bu sebeple de duygularımızı duşa vurmak zorunda kalıyoruz.

Hemde Yaşımız arttıkça hayatı daha çok deneyimlemeye başlıyoruz ve çoğu zaman karşılaştığımız sorunları ilk defa yaşamadığımız için bu problemlere karşı nasıl karşı saldırı yapacağımızı biliyoruz.

Kisa ve öz olarak kendimce bir örnekle aciklamaya calisacagim.saatte 200 km hizla giderken cevreyi algilamakla 60 km hizla giderken algilamak arasinda nekadar fark varsa,gencken hayati algilamakla yasliyken algilamak arasinda okadar fark oldugunu düsünüyorum.duygusalligin sebebinin de temelde buna bagli oldugunu ve tabiki hayat 60km hizda yasanmaya başladiginda, 200 km hizla giderken neler kacirildiginin farkina varilip, yaşanilan derin düsünceler.

Duygusuzlaşmak değil, olgunlaşmak. Neyin ne kadar önemli olduğunu zamanla farklı yorumluyoruz. Küçük bir çocuğun talepleri, taleplerini reddedince verdiği tepki, reddetme nedenini umursama seviyesi zaman geçtikçe deneyimler ve görüşlerle harmanlanır. Büyüdükçe hangi duyguya ne kadar izin vereceğimizi daha iyi belirleriz. Bir nevi onları daha iyi yönetiriz.