Neden yaş artdıkca duygusuzlaşıyoruz?

Kisa ve öz olarak kendimce bir örnekle aciklamaya calisacagim.saatte 200 km hizla giderken cevreyi algilamakla 60 km hizla giderken algilamak arasinda nekadar fark varsa,gencken hayati algilamakla yasliyken algilamak arasinda okadar fark oldugunu düsünüyorum.duygusalligin sebebinin de temelde buna bagli oldugunu ve tabiki hayat 60km hizda yasanmaya başladiginda, 200 km hizla giderken neler kacirildiginin farkina varilip, yaşanilan derin düsünceler.

Duygusuzlaşmak değil, olgunlaşmak. Neyin ne kadar önemli olduğunu zamanla farklı yorumluyoruz. Küçük bir çocuğun talepleri, taleplerini reddedince verdiği tepki, reddetme nedenini umursama seviyesi zaman geçtikçe deneyimler ve görüşlerle harmanlanır. Büyüdükçe hangi duyguya ne kadar izin vereceğimizi daha iyi belirleriz. Bir nevi onları daha iyi yönetiriz.

Yaşlanmayı veya yaş almayı çocukluktan çıkış süreci olarak tanımlarsanız sorunuzun cevabını alırsınız. Çocukluk insanda biranda bitmez ve bir süreçtir. Realite karşısında 'yenildikçe' çocukluğunuza ait 'masalları' kaybedersiniz. Bu 'masallar' ise duyguları taşıyan şeydir. O masalları yitirdikçe ve gariptir ki hayal dünyanızın 'tadı'ndan uzaklaştıkça duygular yitirilmeye başlanır.