Neden yaş artdıkca duygusuzlaşıyoruz?

Bilimsel bir açıklama değil fakat benim fikrimce: Çocukken bazı şeyleri ilk defa yaşarız, ilk defa yaşamasak bile bazı faktörler yüzünden (İlgi çekmek vb) olayları büyütüyoruz ve bu sebeple de duygularımızı duşa vurmak zorunda kalıyoruz.

Hemde Yaşımız arttıkça hayatı daha çok deneyimlemeye başlıyoruz ve çoğu zaman karşılaştığımız sorunları ilk defa yaşamadığımız için bu problemlere karşı nasıl karşı saldırı yapacağımızı biliyoruz.

Kisa ve öz olarak kendimce bir örnekle aciklamaya calisacagim.saatte 200 km hizla giderken cevreyi algilamakla 60 km hizla giderken algilamak arasinda nekadar fark varsa,gencken hayati algilamakla yasliyken algilamak arasinda okadar fark oldugunu düsünüyorum.duygusalligin sebebinin de temelde buna bagli oldugunu ve tabiki hayat 60km hizda yasanmaya başladiginda, 200 km hizla giderken neler kacirildiginin farkina varilip, yaşanilan derin düsünceler.

Yaşlanmayı veya yaş almayı çocukluktan çıkış süreci olarak tanımlarsanız sorunuzun cevabını alırsınız. Çocukluk insanda biranda bitmez ve bir süreçtir. Realite karşısında 'yenildikçe' çocukluğunuza ait 'masalları' kaybedersiniz. Bu 'masallar' ise duyguları taşıyan şeydir. O masalları yitirdikçe ve gariptir ki hayal dünyanızın 'tadı'ndan uzaklaştıkça duygular yitirilmeye başlanır.