Neden yaş artdıkca duygusuzlaşıyoruz?

Bilimsel bir açıklama değil fakat benim fikrimce: Çocukken bazı şeyleri ilk defa yaşarız, ilk defa yaşamasak bile bazı faktörler yüzünden (İlgi çekmek vb) olayları büyütüyoruz ve bu sebeple de duygularımızı duşa vurmak zorunda kalıyoruz.

Hemde Yaşımız arttıkça hayatı daha çok deneyimlemeye başlıyoruz ve çoğu zaman karşılaştığımız sorunları ilk defa yaşamadığımız için bu problemlere karşı nasıl karşı saldırı yapacağımızı biliyoruz.

Duygusuzlaşmak değil, olgunlaşmak. Neyin ne kadar önemli olduğunu zamanla farklı yorumluyoruz. Küçük bir çocuğun talepleri, taleplerini reddedince verdiği tepki, reddetme nedenini umursama seviyesi zaman geçtikçe deneyimler ve görüşlerle harmanlanır. Büyüdükçe hangi duyguya ne kadar izin vereceğimizi daha iyi belirleriz. Bir nevi onları daha iyi yönetiriz.

Yaşlanmayı veya yaş almayı çocukluktan çıkış süreci olarak tanımlarsanız sorunuzun cevabını alırsınız. Çocukluk insanda biranda bitmez ve bir süreçtir. Realite karşısında 'yenildikçe' çocukluğunuza ait 'masalları' kaybedersiniz. Bu 'masallar' ise duyguları taşıyan şeydir. O masalları yitirdikçe ve gariptir ki hayal dünyanızın 'tadı'ndan uzaklaştıkça duygular yitirilmeye başlanır.