Neden hayat yaşamak ve üremek üzerine kurulu bir sistemdir?

Hiç var olmamak daha kolaydır ama seçilebilecek bir özellik değildir. Canlılarda çeşitlilik rastgeledir bu yüzden bazı canlıların yaşama ve üreme gibi içgüdüleri daha kuvvetli veya daha zayıf olabilir. Fakat bu içgüdüleri zayıf olan canlılar zaten çok kısa bir süre içerisinde elenecektir çünkü yaşama ve üreme içgüdüsü olmayan bir canlıdan yaşamasını, üremesini ve sahip olduğu bu özellikleri gelecek nesillere aktarmasını bekleyemeyiz. Ancak hayatta kalma ve üreme içgüdüsü kuvvetli olan canlılar nesiller boyu devamlılık sağlayabilirler. Yani kısaca bu içgüdülere sahip olmayan bireyler nesillerini sürdürmeyecekleri için yok olurken bu içgüdülere sahip bireyler nesillerini devam ettirirler ve baskın konumda olurlar.

Doğa ölen ölür kalan sağlar bizimdir mantığıyla çalışır. Var olan tüm canlılar 4 milyar yıldır kesintisiz üremeyi başarmış bir soy hattının evladıdır. Bu soy hattı boyunca sözüm ona bahsettiğiniz türden bir ''zahmete, zorluğa'' dayanamayıp ölen veya üreyemeyen her canlı türü yok olmuştur. Bu yüzden üreme iç güdüsü çok önemlidir.

Bir kabile düşün 10 yaşına gelince her çocuğunu bir tanrıçaya kurban etsin. Evet düşünemedin çünkü öyle bir kabile olamaz :D Diğer bir kabilemiz ise insan kurban etmeyi yasaklasın, intiharı yasaklasın ve devamlı üremeyi teşvik etsin. Düşünebildin mi? Evet düşünebildin tarihte sürüsüyle var.

Yani yaşama ve üreme mecburen ortada kalacaktır. Neden savaşlar yapılıyor? Çünkü savaşlarla elde edilecek ve korunacak değerler var. Savaşla elde edilebilecek değerler olduğu sürece mutlaka savaşlar olacaktır. Bu bir sürüklenmedir. Kavramlara gelirsek...

Zorluk ve kolaylık zaten bir şeyleri yapmaya başladıktan sonra var olan anlam kazanan kavramlar. Yani mücadele olacak, mücadele için amaç olacak amaç için yaşam olacak. Sonra kolaylık, zorluk, tehdit güven vs. gibi kavramlar ortaya çıkacak.Uçak balon vs. yokken uçma korkusu diye bir şeyden bahsedebilir misin? Kolaylık zorluk tehlike vs. amaçlarımızı belirleme ve ulaşma konusunda karşımıza çıkan seçenekleri değerlendirmeye yararlar etkileri dolaylıdır. Yaşamımızın temel yönlendiricisi zorluk ve kolaylık değil, tatmindir.

Bu soruyu biyoloji kategorisinde sorsaydın, “Zaten hayatta kalıp üreyebilen nesillerin çocuklarıyız” gibi bir cevap verebilirdim ama madem felsefe çatısı altında sordun, konuyu farklı bir açıdan ele alalım.

Bilimsel gelişmelerle insan hayatının uzaması, hayatın sadece yaşamak ve üremek üzere kurulu bir sistem olmayabileceğini gösteriyor. İnsanıın doğal ölümünün üreme çağından çok sonra gerçekleşmesi yapay sisteminlerin doğal sistemlere olan tahakkümüne işaret ediyor olabilir.

Günümüz insanının doğal amaçlarının üzerinde bir ömür sürmesi toplumsal bir boşluğa yol açarak toplumsal pratiğin “yeniden örgütlendirilme” yolunda ilerlemesinin önünü açıyor. Doğal sistemlerin insan hareketleriyle erozyona uğraması, doğal nitelik taşıyan özgünlükler yerine metodik ve sistematik olarak empoze edilen bir homojenlik izlememize yol açabilir. Uyumlu gözüken kalabalıkların kendi içerisine işleyen bir rasyonalite gibi yansıması da pekala bunu kanıtlar niteliktedir. Fakat parçalanmış durum-insan ve mekan-zaman faaliyetleri ve defalarca kez yeniden oluşturulan anlamın köküne hiçbir zaman ulaşamamamızın sebebi de budur.

Yani demem o ki belki de bundan gocunmayıp hayatta kalma ve üreme temelli içgüdülerimizi dışlamamalıyız. Farklı varoluşsal anlamlar arayarak benliğimizden uzaklaşmak bizi postmodern çağın anlamsızlığına doğru sürükleyebilir.