İnsan hayatına göre mi,şekillenir yoksa düşüncelerine göre mi?

Sorunun her kişi için tek bir cevabı bulunmamakta.

Çünkü algı, dış uyaranları yorumlama biçimidir. Çünkü algı, yorumdur. Çünkü algı, tehdit değil, tehdit algısıdır. Çünkü algı, hayatla etkileşim şeklimizdir ve özneldir. Bu açıdan hayatın kendisi, dış uyaranlarla olan interaskiyonumuzdur. Bunu belirleyen de, yorumlama biçimimiz.

Olayların etkisinde kalarak buna göre bir yaşam dizayn eden, ya da olayları etkileyecek yöntemleri bulup olayları kendine göre şekillendiren insan karakterleri mevcuttur. Biri olayların etkisiyle kendi algısın biçimlendirir, diğeri yine bireysel algısı ile etrafını biçimlendirebilir. Kişilik karakter yapıları, ve yaşamla olan etkileşim sabit değildir, değişkendir. Bu nedenle kişi yaşamının farklı dönemlerinde, yaşamı farklı şekillerde ele alıp yorumlayabilir. Anlamamız gereken, hayatı yorumlama biçimimiz sadece çevremizle ilgili bir tutum değil, aynı zamanda bizzat kendimizle alakalı bir etkileşimdir. Bireysel algımız, hormonal düzeni (tehlike ve tehlike algısı farklı olduğu için aynı şartlarda biri güvende hissederken, başka biri tehdit altında hissedebilir) belirler. Gen yapıları ON ya da OFF moda duygudurum üzerinden geçebildiği için, olumsuz duygudurum, kötü gen özelliklerini aktive edebilir.

Yetişkin bir birey, rasyonel bakış açısına ulaşmayı, çevresel uyaranların psikolojik etkilerini aşarak, uyaran ile bireysel yorumunu ayırmayı başarmak zorundadır.

İnsanda kendi bizzat yaşamadan tam olarak bir durumu anlayamama problemi vardır. Bu yüzden yaşanılan şeylere dair bilgiler/deneyimler insanı (zihnini) şekillendirir daha çok. Bilinç düzeyi gelişmiş ve empati yeteneği yüksek kişiler (kendi deneyimleri sayesinde) düşünerek de zihinlerini şekillendirebilirler. Ancak insan kendinde olmayanı bilemeyecek bir durumdadır. Örneğin hiç sevgi deneyimlememiş biri sevgiyi bilmez tanımaz, bu yüzden de seven insanların durumuna dair hiç bir empati geliştiremez. Yani empati gücü için de bunların belli ölçüde az veya çok deneyimlenmiş olması zorunludur. Çünkü sevmenin bir 'tadı' vardır. İnsan yemediği bir meyvenin tadını hiç bir zaman bilemeyeceği gibi bu deneyimi yaşamadan nasıl bir şey olduğunu bilemez anlayamaz. Bu nedenle duygular cephesinde iş bu şekildedir. Ancak düşünceler açısından da durum buna benzerdir. Çünkü düşünceler de özünde deneyimlere dayanır. Daha doğrusu düşünceler de düşünce deneyimine dayandıkları ölçüde bilinç için erişilebilirdir. Düşünce deneyimleri insanın hayal dünyasında yaşanır, deneyimlenir. İnsan beyni düşünceleri simüle eder. Bu sekilde düşünceler 'yaşandığı' ölçüde ve şekilde insan için erişilebilir hale gelir gelebilir.

O halde şunu söyleyebiliriz insanın zihni deneyimlerine dayalı düşünceleri ile şekillenir.