Düşünce tarihinde sizce en önemli 3 düşünür kimlerdir? Bu düşünürleri özel kılan nedir? Fikirlerinizi merak ediyorum.
john locke:biz insanların zihnini doğuştan boş bir levha olarak nitelendirmiştir ve bu anlayışı her zaman kafama yatmış,beni çok etkilemiştir.
thomas hobbes:çoğunluğun bilmesi gerektiği gibi 'insan insanın kurdudur'sözü onu sevmemiz ve hayat felsefecimiz yerine koymak için bir sebep,öte yandan kendisinin hak hukuk anlayışı ilgimi çekmiştir.
jean paul sartre:kitaplarından da bu ismin kulağımıza aşina olduğu gerçeğini biliriz.ve kendisi benim için varoluşsallığı en güzel biçimde açıklayan ve benimseyen filozof olarak yaşamıma damga vurmuş,beni aydınlatmıştır.
Benim favorilerimde 1. sırayı Heraklitos alır. "Değişmeyen tek şey değişimdir." sözüyle değişimin evrensel bir gerçeklik olduğunu belirtmesi, favorim olması için en büyük nedendir. Bu bakış açısı evrimin, fizik-kimya yasalarının... bile ham maddesi olabilir (bence). -Tabii sonrasında "Gerçek tektir, değişmez" diyen (hıh saçmalık) Parmenides gibi kişiler de çıkmıştır.- Aynı nehirde iki kez yıkanılmaz, sözü beni hep düşündürmüştür. Onu tanıdıktan sonra kahvaltıda çay içerken her yurdumun farklı olduğunu dolayısı ile hep farklı çay içtiğimi düşünmek güzel bir his. İçimden Heraklitos ile konuşurken çay bardağını çaydanlıktaki yansımama uzatarak "şerefe" dediğim de olmuştur :')
2. sırada ise "Çok gezen bilir" önermesini yanlışlayan Immanuel Kant var. 79 yıllık yaşamı boyunca Königsberg'ten çıkmamış olması, "İlber Ortaylı olup gezmek mi, Immanuel Kant olup evinde oturmak mı?" sorusunu sordurtuyor. Evinde oturmak dediğime bakmayın, her gün aynı saatte yürüyüşe çıkarmış. Hatta Fransız devrimi olacağını haber aldığında yürüyüşünü aksattığı için Königsbergliler "ya öldü ya önemli bir şey oldu" diye düşünmüşler. Bir de Evrensel Ahlak Yasası var tabii ki. Çıkarsız iyilik yapmayı savunuyor kendileri. Dinlerin, ideolojilerin, desteklenen takımların, partilerin vs. buyruğu altında kalmadan yapılan iyilik... "Öyle bir davran ki davranışın temelindeki ilke, tüm insanlar için geçerli evrensel bir yasa olsun." diyerek ahlâkın değerini belirtmiştir. "Dünya'da bir kişi kalsa ahlâktan bahsedilebilir mi?" sorusunu Kant ile tartışmak isterdim.
3. sırada Bertrand Russell var. Bir gün tanrının karşısına çıkarsa ona ne diyeceğini soran öğrencisine "Bize daha fazla kanıt sunmalıydın, derdim" diyen Russell. "Gazeteler biri defasında öldüğümü yazmıştı ama kanıtları yakından yakından inceledikten sonra bu açıklamanın yanlış olduğunu anladım." diyecek kadar şüpheci (bir o kadar da komik) olan Russell.
1) kesinlikle Aristotelestir. herif tanrısal. şiir, siyaset, doğa, biyoloji, ontoloji, epistemoloji ve daha bir çok konuda daha makul ve tutarlı bir adam yok. m.ö. 4. yüzyılda değil de rönesans döneminde yaşamış gibi. kaldı ki felsefede en şaşırdığım şey de platon gibi gereksiz bir herifin öğrencisi olmasıdır.
2) Freud. Özel olarak bireye ve sonrasında da kitlelere bakışı, kendine yönelik derin iç görüsü, bitmeyen çalışma disiplini, temel biyoloji, anatomi ve evrim fikri ile birlikte kültüre biçtiği rol ve yaptığı bir çok gözlemin insan yaşamında hakikaten karşımıza çıkması dolayısıyla SİGİ şahanedir.
3) nietzsche dir. kim bu çekiç sahibi dost a beni etkilemedi diyebilir ki. yaşam sorununu komple kökünden çözebilecek fikirleri, tarihe, kültüre, dine, ahlaka, felsefeye ve kitle ile bireye yönelik sert eleştirisinin sonunda yerin dibinde olan bireye tekrar ayağa kalk diye bağırışı çok şey söyler.
