Atık pilin geri dönüşümü ilk ne zaman olmuştur ve kimler bu alanda çalışmalar yapmıştır?

Tüketici pillerini geri dönüştürmeye yönelik ilk çabalar 1990'ların başında gerçekleşti. Kaynak Koruma ve Geri Kazanım Yasası (RCRA) tarafından yönlendirilen hükümet, pillerde kullanılan üç önemli malzeme de dahil olmak üzere kullanıldığında ve atıldığında belirli "endişe duyulan metaller" belirledi: cıva, kurşun ve kadmiyum. Birincil maddelerde cıva kullanılırken, şarj edilebilir pillerde kurşun ve kamiyum kritik öneme sahipti. RCRA'nın gerekliliklerine yanıt olarak, Minnesota, Iowa, New Jersey, Maine, Connecticut ve Florida dahil olmak üzere birçok eyalet, nikel kadmiyum (Ni-Cd) ve küçük sızdırmaz kurşun asit (SSLA) pillerin çöplüklere atılmasını yasaklayan bir yasa çıkardı. ve üreticilere geri dönüşüm için geri almaları için belirli şartlar getirdi.

Günümüzün Call2Recycle® programı gibi bazı gönüllü ve endüstri destekli pil geri dönüşüm çabaları, potansiyel olarak zararlı kimyasalları çöplüklerden uzak tutmada köklerini sağlamlaştırdı.

1990'ların başında, çok az cihaz şarj edilebilir pil kullanabiliyordu. Dizüstü bilgisayarlarda, telefonlarda, elektrikli aletlerde, kameralarda ve diğer cihazlarda yaygın olarak kullanılmalarına izin verecek kadar kabul edilebilir bir performans düzeyi sağlayamadılar. Bu nedenle, şarj edilebilir pil kullanan cihazların toplam sayısı, pil geri dönüşüm hizmetlerinin yaygın olarak bulunmasını gerektirmedi - ihtiyaç orada değildi. O dönemin pilleri büyük, ağırdı ve genellikle sık sık değiştirilebiliyordu. Pil ömrü çok uzun olmadığı için öyle olmaları gerekiyordu. Bu kullanım modelini desteklemek için öncelikle yedek olanları satmaya adanmış birkaç perakendeci vardı.

1990'ların ortalarında, ABD merkezli birincil pil üreticilerinin çoğu pillerden cıvayı çıkardı ve 1996 Cıva İçeren ve Şarj Edilebilir Pil Yasası'nın kabulü bu yaklaşımı doğruladı. Bugün, alkalin piller kimyasal olarak iyi huyludur ve çoğu zaman çöplüklere gönderilmemektedir.^[1]