1980'deki St. Helens Dağı patlamasının ardından bilim insanları, patlamayla yok olan ekosistemi canlandırmak için sincapların yardımcı olabileceğini düşündüler. UC Riverside mikrobiyoloğu Michael Allen, sincapların gömülü bakteri ve mantarları yüzeye çıkararak bitki büyümesini destekleyebileceğini öne sürdü. Patlamadan iki yıl sonra bilim insanları bu teoriyi test etti. Sincapları kısa süreliğine lav tabakasına bıraktılar ve etkileri, beklenenden çok daha kalıcı oldu.

Mikorizal mantarların sincapların çabalarıyla ortaya çıkması, bitkilerin köklerine nüfuz ederek onları besin ve suyla destekledi ve bitkilerin hayatta kalmasına olanak tanıdı. Deneyden altı yıl sonra, sincapların bulunduğu bölgede 40.000 bitki gelişirken, el değmemiş alanlar hâlâ çorak kaldı.

Doğal Ekosistemlerin Kurtarılmasında Mikorizal Mantarların Rolü:
Mikorizal mantarlar, bitki kökleri ile besin alışverişi yaparak çorak bölgelerde bitkilerin kök salmasını sağlıyor. Ayrıca, eski büyüme ormanlarında mantarların düşen yapraklardan besin çekip ağaçların yeniden büyümesine yardımcı olduğu gözlemlendi. Ancak, patlama öncesinde kesilen ormanlık alanlar ise, toprak mikroplarından yoksun kaldığı için eski haline dönemedi.

Bu bulgular, sincaplar ve mikorizal mantarların iş birliğinin, kaybolan ekosistemlerin yenilenmesinde ne kadar etkili olduğunu ortaya koyarak doğanın her parçasının nasıl kritik roller oynadığını gösteriyor.