Yeni Bir Canlı Keşfedildi

Yakın Dünya Manyeto Kuyruğunda Manyetik Yeniden Bağlanma ile Üretilen Doğal Plazmoid

Bir plazmoid, plazma ve manyetik alanların bir araya geldiği tutarlı bir yapıdır. Plazmoidler, doğa olaylarını açıklamak için öne sürülmüştür. Bunlar arasında küre yıldırımı,[1][2] manyetosferdeki manyetik kabarcıklar,[3] kuyruklu yıldızların kuyruklarındaki cisimler,[4] güneş rüzgarı,[5][6] güneş atmosferi[7] ve heliosferik akım tabakası yer alır. Laboratuvarda üretilen plazmoidler, ters alan konfigürasyonları, sferomaklar ve yoğun plazma odaklarındaki yapılar gibi çeşitli örnekler içerir.

"Plazmoid" terimi 1956'da Winston H. Bostick (1916-1991) tarafından "plazma-manyetik varlık" anlamında türetilmiştir:[8]

“Plazma amorf bir kütle olarak değil, bir torus (halka) formunda yayılır. Bu toroidal yapıyı plazmoid olarak adlandırma özgürlüğünü kullanacağız, bu kelime plazma-manyetik varlık anlamına gelir. 'Plazmoid' terimi, tüm plazma-manyetik varlıklar için genel bir terim olarak kullanılacaktır.”

Plazmoid Özellikleri

Bostick şunları yazmıştır:[8]

“Plazmoidler, manyetik alan yönünde uzamış plazma silindirleri gibi görünmektedir. Plazmoidler ölçülebilir bir manyetik moment, ölçülebilir bir hız, enine bir elektrik alanı ve ölçülebilir bir boyuta sahiptir. Plazmoidler birbirleriyle etkileşime girebilir, görünüşe göre birbirlerinden yansırlar. Yörüngeleri birbirine doğru eğilmeye zorlanabilir. Plazmoidler, yaklaşık 10−3 mm Hg basıncında bir gaz içine fırlatıldığında durana kadar spiral yapabilir. Ayrıca plazmoidler birbirlerine çarptıklarında parçalara ayrılabilirler. Bunların bölünme geçirdiği ve dönme hareketine sahip oldukları hipotezini destekleyen bazı sınırlı kanıtlar vardır.”

Bir plazmoid, hem plazmanın gaz basıncından hem de manyetik alanın basıncından kaynaklanan bir iç basınca sahiptir. Yaklaşık statik bir plazmoid yarıçapını korumak için bu basıncın dış bir sıkıştırma basıncıyla dengelenmesi gerekir. Örneğin, manyetik alanın olmadığı bir vakumda, bir plazmoid hızla genişler ve dağılır.

Plazmoidler, yerel manyetik alan şiddetlerinin 16.000 Tesla seviyesinde olduğu deşarjlarda oluşturulmuştur.[9]

Kozmik Uygulamalar

Bostick, plazmoid teorisini astrofiziksel fenomenlere uygulamaya devam etmiştir. 1958'deki makalesinde,[10] plazma benzerliği dönüşümlerini, plazma tabancasından (yoğun plazma odak cihazı) ateşlenen ve galaksi oluşumunun erken bir modelini simüle edecek şekilde etkileşen plazmoid çiftlerine uygulamıştır.[11][12]