Vazgeçilmiş Bedenler: Teslimiyet Sendromu

Belirsizlik içinde süregiden yaşam, umutsuzluğa, isteksizliğe ve dış dünyadan kopmaya yol açıyor. Stres altında ezilen ve travmatize olmuş çocukların karşılaştığı ciddi bir geri çekilme olarak açıklanan bu durum, bilinçaltı düzeyinde yaşama isteklerinden vazgeçiyor olabilecekleri durumu, çocukları yavaşça yaşayan birer gölgeye dönüştürüyor. Sürekli bir belirsizlik ve endişe atmosferinde büyümek, çocuklarda ruhsal ve duygusal açıdan büyük travmalar yaratabilir. Çocukların yaşadıkları travmanın bir tür dışavurumu olan bu sendromun belirtileri; içe kapanma, konuşmama, yemek yememe ve hareketsizlikle birlikte, çocuklar adeta ruhsal bir koma içinde, her türlü uyarıya, dokunuşa, hatta acıya bile tepkisiz hale geliyorlar. İlk aşamada bireyler, yarı bilinçli bir durumda olabilir ve depresif belirtiler sergileyebilirler. Ardından sessizleşip konuşmayı tamamen bırakabilirler. Geri çekilme süreci, çevreleriyle etkileşimden kaçınma şeklinde devam edebilir. Nihayetinde uzun bir uyku periyodu başlayarak, bazen bilinçlerini tamamen kaybetmelerine kadar ilerleyebilir.

Göçmen çocukları gibi belirli gruplar, yeni bir kültüre veya ortama uyum sağlama sürecinde sürekli stres altında olduklarından, bu sendromu daha sık yaşama eğilimindeler. Göçmen çocukları, ailelerinin sınır dışı edilme tehdidi altında yaşarken, sürekli bir stres, endişe ve korku atmosferinde bulunabilirler. Bu belirsizlik ve travmatik deneyimler, çocuklarda umutsuzluk, isteksizlik ve dış dünyaya karşı duyarsızlık gibi belirtilerle kendini gösterebilir. Araştırmalar, özellikle İsveç ve Avustralya gibi ülkelerde göçmen politikalarının sıkılaşmasıyla birlikte çocuklarda teslimiyet sendromunun arttığını göstermektedir. Bu çocuklar, göçmenlik sürecinin getirdiği acı hatıralarla tekrar geri gönderilme fikrini taşıyamayacakları bir yük olarak görebilirler.

Tedavi sürecinde, çocukların iyileşmesi için en önemli unsur, onların hem ruhsal hem de fiziksel anlamda desteklenmesi ve kendilerini güvende hissetmelerini sağlamaktır. Bu genellikle, ailelerinin güvende olduğuna dair bir inançla başlar.

Çocuklar, ebeveynlerinin yaşadığı korku ve endişeleri, zaman zaman hayal edilebileceklerinden çok daha fazla hissedebilirler. Belki bu durum tuhaf gelebilir ya da basit görünebilir, ancak onlar için sağlanabilecek en küçük güven dokunuşu, çocukları uyandıran ve ebeveynlerinin her şeyin yolunda olduğuna ve ailenin yeni bir evde, yeni bir ülkede güven içinde olacağına dair bir güvence anlamına gelir. Bu güvence, ailelerine sağlanacak olan imkanlarla doğrudan ilişkilidir ve bu imkanların temin edilmesi, sert sınır politikalarıyla çözülemeyen ülke liderlerine bağlıdır.