Boşlukla Yaşamak

Hiçbir şeyin nesnel bir anlam taşımadığı bir dünyada yaşıyoruz. İnsan, kendi yargısına göre anlam uyduruyor; benim gibi amaçsız olan biri içinse çoğu zaman hiçbir şey anlam ifade etmiyor. Tek kesin gerçek ölüm gibi geliyor. Yaşamaya biyolojik olarak programlıyız, evet, ama bu program bazen fazla otomatik işliyor. İntihar bile kolay değil; insan, istemese bile hayata tutunan bir varlık. Bu yüzden bazen yalnızca bir gözlemci olduğumu hissediyorum.

Bazen kendimi bir boşlukta süzülüyormuş gibi hissediyorum. Hayatın nesnel bir anlamı olmadığını kabul ediyorum ama buna rağmen amaçsızlık içinde kaybolmak istemiyorum. Absürdizme yakın bir yerde duruyorum; varoluşun anlamsızlığıyla barışmaya çalışırken tamamen kayıtsız kalamıyorum. Sürekli sorgulayan bir zihne sahip olmak yorucu. Bir yandan çözüm arıyor, bir yandan da belki hiçbir çözüm olmadığını gördüğümde daha da tükeniyorum.

Uyuyamamak ise bu döngünün başka bir parçası. Boşluk hissi uykumu engellediğinde bir şeyler izleyerek zihnimi oyalamaya çalışıyorum. Ama bunlar sadece geçici pansumanlar; asıl sorun orada durmaya devam ediyor. Geleceğe dair net bir yönüm yok. Nereye gittiğimi bilmiyorum; sadece ileri doğru itilen bir varlık gibi hissediyorum bazen. Bu belirsizlik huzursuzluk yaratıyor, ama hayatın kaotik yapısını bilmek de bir yandan “bunu çok büyütme” diye fısıldıyor.

İnsan ilişkilerinde seçiciyim. Kolay kolay bağ kurmam; aptallığa, yobazlığa, düşüncesizliğe tahammülüm yok. Az ama sağlam arkadaşlıklar tercih ederim. Herkese “arkadaşım” diyemem; bazıları sadece sınıf arkadaşı, bazıları basit bir tanıdık. Yüzeysel bağlar beni sıkıyor. Ama bu seçicilik bazen beni izole ediyor, bunun da farkındayım.

Gerçekliği akıl ve bilimle açıklamaya çalışıyorum. Paranormale, ruha, sezgiye inanmıyorum. Materyalist bir zeminin yeterli olduğunu düşünüyorum. Ama yine de bazen mantığın bile yetmediği anlar oluyor. Çünkü insan zihni sürekli rasyonel kalmaktan da yorulabiliyor.

Bu düşüncelerin içinde bir çelişki var: Hayatın anlamsız olduğunu biliyorum ama yine de bir anlam yaratma isteği taşıyorum. Seçiciliğim beni yalnızlaştırıyor ama rastgele bağlardan da kaçıyorum. Kapitalizmi destekliyorum ama sistemin kusurlarını görmezden gelemiyorum. Paranormali reddediyorum ama bilinmeyene duyulan merakı anlayabiliyorum. Her şeyin farkındayım, ama yine de her şey muğlak.

Belki de en büyük çelişkim, bu belirsizliği kabul etmeme rağmen hâlâ anlam aramaya devam etmem. Ve belki de bu, hepimizin ortak kaderi.

Bengü teorisi der ki:

“Hayat düz bir çizgi değil; bir çember gibi tekrar eder. Bu senin cehennemin, tekrar tekrar ve tekrar.”

Belki de mesele, bu çemberin içinde kendi durduğun yeri anlamaya çalışmaktan ibarettir.