İnsan Olma Üzerine Arayış

​“Dying for the right cause. It’s the most human thing we can do.”

(Doğru bir amaç uğruna ölmek. Yapabileceğimiz en insani şey budur.)

​İnsanın elinde gerçekten ne var? Bazen durup düşünüyorum; var olmanın mutlak bir anlamı olmalı gibi geliyor. Çünkü doğaya baktığımda, en basit organizmadan en karmaşık yırtıcıya kadar her canlının bir avantajı, biyolojik bir amacı var. O zaman insanın da diğerlerinden ayrılan bir farkı olmalı. Belki de buldum: Kendimi biliyorum. Bütün o kaosun içinde durup, “Ben varım” diyebiliyorum. Bilinç, bizim en büyük lanetimiz ve en büyük hediyemiz.

​Kopya Aslından Daha Gerçek Olabilir mi?

​Peki ya bu bilinç elimden alınırsa? Ya benden daha "farkında", daha donanımlı, hatta daha üstün bir ırk veya kusursuz bir yapay zekâ karşımda belirirse? O zaman benim ne değerim kalır?

​Eğer beni olduğum gibi, mimiklerime, korkularıma kadar taklit edebiliyorlarsa, o hâlde “gerçek” dediğimiz şey nedir? Ben neyim? Sadece biyolojik bir veri seti mi?

​Beni ben yapan şeyin anılarım olduğunu sanıyordum. Ama biraz daha derine inince o zemin de kayıyor. O anılar bile; başka bir toplumda, başka bir zamanda ya da teorik olarak başka bir evrende doğsaydım tamamen farklı olacaktı. Karakterim dediğim şey, sadece coğrafyanın ve zamanın bir tesadüfü mü? Öyleyse “gerçek ben” kim? Kimliğim sadece koşulların rastgele bir ürünü ise, özgünlüğüm neye dayanıyor?

​Kırılganlığın Gücü

​Koskoca evrende, o soğuk sonsuzlukta benim değerim ne olabilir ki? Özel değilim, evet. Bunu kabul etmek acı verici. Ama belki de cevap tam olarak bu kabulde gizlidir.

​Belki de bizi yapay zekadan veya üstün bir formdan ayıran şey, tam da bu kırılganlıktır. Bu geçicilik, bu bitmeyen "yerini bulamama" hâli ve o huzursuz sorgulama insanı insan yapıyor. Mükemmel değiliz, tamamlanmış değiliz. Ve işte tam bu yüzden; gerçeklik sana verilmez, o senin tarafındır. Onu sen inşa edersin.

​Yürümeye Devam Etmek

​Ve belki de asıl değer tam burada, bu kırılma noktasında başlıyor:

Hayat seni ezse bile, evren sana hiçbir kozmik anlam vaat etmese bile, o enkazın içinden kalkıp yürümeye devam etme iradesi hâlâ sana ait.

​Kurgulanmış olsak bile, seçtiğimiz yön bizim seçimimizdir. Anlam yoksa bile, adım attığın anda o boşluğa bir iz bırakıyorsun. O iz, senin isyanındır.

​Tıpkı Blade Runner 2049’daki K gibi... Gerçeğin senden saklanmış olabileceğini, belki de hiç var olmadığını bilerek; yine de onu aramaya devam edersin. Çünkü belki de insan olmak, sonuç almak değildir. İnsan olmak; kaybettiğini bile bile, o karda, o yağmurda, o hiçliğin ortasında yine de aramaya devam etmektir.