ANLAŞILMAMAK ÜZERE Anlaşılmamak üzerine

Artık hiç anlaşılmıyor gibiyim.İnsanlar avanak bir şekilde bakıyor yüzüme.Bakışlarından anlamsızlık akıyor.Üzerime damlıyor bunca anlaşılmama.Ve her damlası kapanmaz bir yaraya sebep oluyor tenimde.Sanki kendimi kabul ettirememişim,sözcüklerimi başka bir lisandan,öbek dizilimimi başka lehçeden almışım gibi davranıyorlar bana.Oysa basittim,kelime oyunları yoktu.Lehçe veya lisan sözcüğü içermeyen cümlelerim vardı.Dediğim gibi;sıradandım oldukça.

Bu anlaşılmamazlıklar sürdü gitti,dere oldu nehir oldu,kendi içimde İstanbul’a bile yetti.

Ezelden beri lanetimdir benim bu anlaşılmama hissi.İnsanların boş baktığı düşüncesi bende yer etti,geçmedi hiç.Çok istedim bundan çıkabilmeyi,nehirde uzun uzun yüzebilmeyi.Sadece isterdim.

Peki anlaşıldığımda ne olacak?Bunca yıllık savaşı kazandığım için sevinecek miyim?Yoksa bu bağımlılığı arayacak mıyım?Anlaşılmamazlık cebimde duran güven verici beş lira mı olmuştu?Bunlara vereceğim cevaplar elbet değişecektir.İnsanların bana sabretmekten ziyade tolere ettiği hissinden nefret etmeye başladım.Bu değersizlik hissi saç diplerimi bile sarmaya başladı.İnsanların bir şeyleri isteyerek yaptıklarını düşündüğüm zamanları özlüyorum.Fakat şu an sadece göz boyama için yapıldığını düşünme evresindeyim.Şu an değil.Epey süredir ve bayağı zamandır.

Bu insanlar avanak bakmaktan bıkmadı mı gerçekten?Beni önemsediğinizi söyleyip kalbimi kırmaya daha ne kadar devam edeceksiniz demek istiyorum boş göz renkli insanlara.

‘Beni önemsediğinizi söyleyip kalbimi kırmaya daha ne kadar devam edeceksiniz?’

İnsanlar böyleydi işte.Söyledikleri şeylerin zıttı idiler.Yaptıkları şeyin benzeri veyahut aykırısı idiler.Bana gelince;ben de böyleydim işte.Düşünmekten kafayı yiyen idim.