Birkaç kemikten tüm iskeletin yapısını nasıl öğreniyoruz?

Özetle; Fosillerdeki DNA kalıntısı ile şimdiki canlıların dnalarını eşliyorlar. Canlıların fosillerindeki dna kalıntıları bir canlının dişleri bize onun gelişmiş mi yoksa ilkel bir canlı mı olduğunu, bitki mi yoksa et mi yediğini, hatta yumuşak veya sert bitkileri mi yediğini söyleyebilir. Kafatası, beyninin büyük mü yoksa küçük mü olduğunu ya da iyi mi yoksa kötü bir görme, işitme ve koku alma duyusu mu olduğunu söyleyecektir. Bir canlının kafatasının şekli, bize başka hangi canlılarla ilişkili olduğunu ve soy ağacında nereye uyduğunu da söyleyebilir.

Ve diğer fosillerle eşleştirmek için fosil kalıntıları itinayla saklanır.

Bu koleksiyonlardaki fosil kemiklerinin standart saklama koşulları DNA'nın hayatta kalmasına zarar verebileceğini gösterir. 50.000 yaşına kadar olan ve 60 farklı arkeolojik ve paleontolojik bağlamdan kaynaklanan 247 otobur fosil kemiğinin nicel bir paleogenetik analizini kullanarak, yeni kazılmış ve işlenmemiş yıkanmamış kemiklerin daha fazla DNA içerdiğini ve işlem gören kemiklere göre iki kat daha fazla otantik DNA dizisi sağladığını göstermiştir. Bu etki, yalnızca yeni kazılmış kemiklerin sonuç verdiği bir Neolitik bölgedeki kemiklerde daha da belirgindi. Son olarak, 57 yıl arayla iki ayrı mevsimde kazılan 3.200 yıllık yaban öküzü olan bir hayvanın fosil kemiklerindeki DNA içeriği karşılaştırılmıştır. Yıkanmış, müzede saklanan fosil kemikler herhangi bir DNA amplifikasyonuna (çoğaltmak) izin vermezken, yakın zamanda kazılan tüm kemikler otantik yaban öküzü dizileri vermiştir. Yaban öküzü kemiklerinin bir koleksiyonda saklandığı 57 yıl boyunca, en azından önceki 3.200 yıllık cenaze töreninde olduğu kadar çoğaltılabilir DNA'nın kaybolduğunu tespit edilmiştir. Bu tespit, geçmiş yaşam formlarının genetik mirasını daha iyi korumak için fosil kemiklerin kazı sonrası tedavisinin revizyonunu gerektiriyor.