Birine fazlaca yorum yapmak — ister övgü olsun ister eleştiri — insanın iç dünyasında bir yankı yaratır. Başkasının her adımına anlam yüklemek, her sözünü çözümlemeye kalkmak, seni yavaş yavaş kendinden uzaklaştırır. Çünkü sürekli dışarıya odaklanırsın, iç sesin kısılır.
İyi yorumlar bile fazlaysa, bir süre sonra sahiciliğini kaybeder; zihin “bu gerçekten böyle mi?” diye sorgulayıp durur. Kötü yorumlarsa, sadece karşındakini değil, seni de zehirler; empatiyi yıkar, yargıyı yüceltir.
Ve evet, bu sürekli “yorum hâli” bir süre sonra akıl sağlığını bozar. Çünkü zihnin durulmazsa, ruhun da huzur bulmaz. Sürekli fikir üretmek, değerlendirmek, yorumlamak… bu, beynin doğal ritmini bozar. İnsan biraz susmalı. Bazen sadece varlığı izlemeli.
Az ve öz konuşmak; dozunda sevmek, dozunda uyarmak — işte bu ruhu dengede tutar. Fazlası yorar. Hem seni, hem de karşı tarafı.
