Ödüllü Soru Evlenip çocuk yapmak kişinin hayatında kendine karşı bir teslim oluşu mudur?

Maslow iyi bir psikolog, doğu ve batı felsefesini de iyi özümsemiş biri o nedenle onun ihtiyaçlar hiyerarşisini önemserim...Çocuk yapma veya canlıların çoğalma iç güdüsü türlerini devam ettirme kaygılarından ileri geliyor ki bütün türlerde bu çoğalma iç güdüsü vardır. İnsanlarda ise evrimleşme süreci içerisinde farklı dinamiklerle birleşerek farklı türden bir iç güdüsel davranış haline geldiğini söyleyebiliriz. Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşine bakıldığında en son evrimleşme süreci bireyin kendisini gerçekleştirmesiyle noktalanır. Bu noktadan önceki yani fizyolojik ihtiyaçlar, güvenlik ve emniyet ihtiyacı, sosyal ihtiyaçlar ve saygınlık ihtiyacı noktalarıyla birebir ilişki içinde olan çocuk yapma iç güdüsünün gerçek anlamda sorumluluk sahibi olmakla alakası sanırım yoktur. Kendini var etmenin en ilkel yollarından biri bile sayılabilir. Gerçek bireyler var oluşlarını elbette farklı bir bilinçle ele alır, çocuk yapma veya çocuk sevgisini farklı bir boyutta yaşarlar. Bugün insan türü kendi türü dışında herhangi bir yok oluş tehlikesiyle karşı karşıya değildir o halde neredeyse nüfusu 10 milyara yaklaşmış dünyada çocuk yapmak sorumluluk olarak nitelendirilebilir mi ? Elbette hayır nitekim olan çocuk nüfusunun yüzde 10'nuna bile gerekli sevgi ve ilgiyi göstermeyen bu tür için sorumluluk kavramı çok uzak. Sonuç olarak kendini gerçekleştirmemiş ve henüz psikolojik evrimleşmesini tamamlayamamış insan türü için çocuk yapma dinamikleri ne olursa olsun sorumlulukla açıklanamaz.

Aksine!

Genetiğine sadık olana tek çıkıştır...

Neresinden bakarsanız bakın, çocuk yapmak, gerek genetik kodlar üzerinden ve biyolojik evrimin gerekse sosyo-politik kodlar üzerinden ve kültürel evrimin, "tamam" diyen maddi temelimize, fizyolojimize itirazının ve " daha değil" haykırışının ete kemiğe bürünmüş ve ölümsüzlüğe; ister genetik kod ister soy adı üzerinden yol alışının yegane aracıdır.

Bu aracı ( çocuk yapma) ve güya yaşam koşulları, kötüleşen dünya ve bu dünyaya getirme sorumluluğunu üstlendiğimizin çekeceği acıları kabullenmeme hassasiyeti üzerinden kullanmamamız gerektiğine kanaat getirenlerin büyük bir çoğunluğuna bakın, inanılmaz bir rahatlık ve bencillik göreceksiniz.

Öte tarafta ise çocuk yapanların ekseriyetinin yoksul, güvencesiz, geleceksiz ve toplumun en alt kesimleri olduğunu göreceksiniz.

Bunu cehalete bağlamak işin en kolay yoludur ve doğru değildir. Ancak hatırlatmakta fayda görürüm: Ne evrim ne de genetik kodlarımız görece ve salt zekaya tabi değildir ve ona eyvallahı olmaz. Sevgiyle...

Fikrimce insanlar çocuk yaptığında o çocuklara kendilerini adamak zorundalar her ebeveynin kendine ayırdığı vakit olabilir ama kesinlikle çocuk demek sorumluluk demektir çünkü dünyaya yeni bir birey yetiştiriyorsun ve o çocuğa kendi deneyim ve bilgilerini aktarmak onu yetiştirmek kendini adamaktır ebeveyn sorumluluk alacağının bilincinde çocuk doğurur diye düşünüyorum yine ebeveynler kendileriylede ilgilenirler ama tabikide o çocukla daha çok ilgilenmeleri gerekecek bebeklik döneminde, bebeklik dönemi için kendilerini ikincil plana atmaları gerekli diye düşünüyorum

Belki de buraya bir cevap yazmak bana düşmezdi ama yine de yazmak istedim. Çocuk yapmak kesinlikle bir intihar şeklidir, bu tamamen kendi hayatından kaçmak için kendisinin verdiği bir karardır kimisi de farkında olmadan yapar bunu. Yani kişinin kendine teslim oluşu değil tamamen kendinden kopmasıdır, artık kendine, zevklerine, vakit ayıramamaktır. Enteresandır ki onun sevgisi yaşama tekrar dönecek kadar güçlü bir ilaç gibidir, ama herkes için geçerli değildir.

Öncelikle, bu sorunun kültürel arkaplandan bağımsız olarak ele alınmaması gerektiğini düşünüyorum. Eğer, kültürel normlar ebeveynleri bahsettiğiniz şekilde zorluyor ve kendilerini bir kenara bırakmaları konusunda baskılıyorsa; Evet. Bu durumun sonucunda ya ebeveyn kendinden vazgeçip çocuğa odaklanmak ya da sürekli olarak kötü ebeveyn olma kaygısı ile yaşamak zorunda bırakılır. Ancak, mindful ebeveynlik olarak bilinen ve psikologlarca da önerilen yaklaşımlarda, ebeveynlerin kendilerini dinlemeleri, kendi ihtiyaçlarını değerlendirmeleri ve kendi istek, duygu ve düşüncelerini de gözeterek, davranmaları teşvik edilir. Bu yaklaşımlar yaygınlaştıkça ve kültürel olan yaklaşımın yarattığı baskıyı azalttıkça, ebeveynlikle birlikte gelen kimlik karmaşası ve kendinden vazgeçme hali de azalacaktır diye düşünüyorum.

Kaynak: Mindful Ebeveynlik^[1]