Kör birinin üzerinden örnek verecek olursak, diğer duyularının gelişimi bilimsel olarak nöroplastisite adı verilen bir mekanizmaya dayanır. Nöroplastisite, beynin deneyimler ve çevresel değişiklikler sonucunda yapısal ve işlevsel olarak yeniden şekillenebilme yeteneğidir. Görme yetisini kaybeden bireylerde, görme korteksi dokunma ve işitme gibi diğer duyusal bilgileri işlemek üzere yeniden organize olur. Örneğin, Braille alfabesi okuma veya sesli bilgileri işleme sırasında görme korteksinde aktivasyon gözlemlenmiştir.[1]
Bu yeniden yapılanma, beynin kullanılmayan bölgelerinin atıl kalmak yerine diğer duyuların işlenmesine katkıda bulunmasıyla gerçekleşir. Sonuç olarak, görme engelli bireyler dokunma ve işitme gibi duyularda artan hassasiyet ve işlemleme yetenekleri geliştirebilirler. Bu adaptasyonlar, beynin esnekliği ve çevresel ihtiyaçlara uyum sağlama kapasitesinin bir göstergesidir.[3][4]
Bu olayı kendimden biliyorum. Bir duyu gittiği zaman, onun eksikliğini kapatmak için diğer duyular daha kuvvetli olmaya başlar ve yavaşça daha iyi hale gelir. En azından benim yaşadığım bu.
Kaynaklar
- H. Burton. (2003). Visual Cortex Activity In Early And Late Blind People. The Journal of Neuroscience, sf: 4005. doi: 10.1523/JNEUROSCI.23-10-04005.2003. | Arşiv Bağlantısı
- P. R. Silva, et al. (2018). Neuroplasticity In Visual Impairments. Neurology International, sf: 7326. doi: 10.4081/ni.2018.7326. | Arşiv Bağlantısı
- L. Lazzouni, et al. (2014). Compensatory Plasticity: Time Matters. Frontiers in Human Neuroscience, sf: 340. doi: 10.3389/fnhum.2014.00340. | Arşiv Bağlantısı
- D. Goldreich, et al. (2003). Tactile Acuity Is Enhanced In Blindness. The Journal of Neuroscience, sf: 3439. doi: 10.1523/JNEUROSCI.23-08-03439.2003. | Arşiv Bağlantısı