Ölümden sonra ne var?

Yaşama yüklenen anlam, onu kaybetme durumuna verdiğimiz tepkiyi belirliyor gibi. Yaşama anlam yükleyebilmek için de onu güncel bilim düzeyinde anlamış olmamız gerekiyor. Henüz canlılığın tanımını bile yapamamış olsak da, yaşamın bütününü anlamaya çalışmak, ona yüklenecek anlamı zenginleştirecek temel bir yaklaşım olacaktır.

Yaşamın tek hücrelilerden başladığını kabul ediyoruz. Mitoz bölünme, tek hücreli en yaygın yaşam formunun merkezinde durmakta. Canlı bölünerek ölüyor, yerine 2 tane yeni canlı geliyor ve bu oldukça hızlı gerçekleşmekte. Fermentasyon, çürüme vs bir çok şekilde bizzat görüyoruz. Üremeleri o kadar hızlı ki, hiç biri ben biraz daha fazla yaşayayım, vaktim gelince ölmeyeyim gibi bir yaklaşımda değil. Tabii ki varlık bilinci ve biyolojik yapısı da buna uygun değil, ancak burada anlaşılması gereken şey, CANLILIĞIN İŞLEYİŞİ. Hiçbir bireyin yaşamı diğerinden değerli değil. Beyin hücresi yıllarca yaşarken, bağırsak hücresi belki 1 -2 gün yaşıyor. Ancak bu zaman farkı, hücreler arasında hiçbir şekilde değer - anlam farkına hiyerarşiye dönüşmüyor. Sistemin varlığı için eşit miktarda gerekli ve önemliler. Yine APOPTOZİS, hücrede enerji üretimi bozulduğunda, bozulma kontrolden çıkıp kanserleşme gerçekleşmemesi için hücrenin intihar etmesi de yine işleyişin bir parçası. İnsan yanlış kaynaklardan besin olmayan zararlıları vücuduna aldığında, onu oluşturan hücreler, enerji üretim sistemleri bozulduğu için kendi yaşamlarından vazgeçiyorlar.

Biz ise, kendi varlığımızı sürdürmek için öldürdüğümüz hayvanların yaşam haklarını ellerinden alırken hiç rahatsızlık duymuyoruz. Canlılık paydasında buluştuğumuz diğer varlıkları, bizim yaşamımızı devam ettirmede öldürülmesi gereken ARAÇlar olarak görebilecek düzeydeyiz. Buna rağmen kendimizi daha değerli görüyoruz. Hayvanın diğer hayvanın bedenini avlamasında bizim gibi etik kavramsal yorumlama olmadığı için sorgulamak mümkün değil. Ancak kendi yaşamımızı neden üstün algıladığımız, bitmemesi gereken bir hak gibi gördüğümüzü sorgulamak zorundayız. (Hayvanları yemek yanlıştır demek değil amacım. Bizim bakış açımızı ele almak)

Yani yaşam değer karşılığında verilmiş bir hak olmadığı için, onu elden çıkarmama arzusu tamamen ego, kendini beğenmişlik ile alakalı. Biz kendimizi o kadar değerli zannediyoruz ki, hiç ölmemeliyiz, ölsek de bir şekilde farklı biçimde yaşama devam etmemiz gerektiğine dair yargılarımız var. Günümüzde bilincin kaybolmadığına dair bilimsel bulgular var, ancak bizim ölümle barışmamız öldükten sonra yaşamak üzerine değil, yaşamı doğru anlayıp değerlendirmek üzerine temellenmeli. Yaşamından tatmin olmuş bir birey için ölüm çok büyük bir sorun olmayacaktır.

Konuyla ilgil, Sultan Tarlacı'nın Ölümsözlük adlı kitabı ölüm ü okumanın doğru yollarının da olabileceğini anlatıyor.

Bu konu üzerine çok şey yazılabilir.Ama insan basit olanı tercih eder.Ben ölümü düşünmüyorum.Nasıl oluyor dersen hayatla ilgili güzel hayaller kur ve bunları detaylandır.Ayrıca kendini farklı ve hoşuna giden uğraşlarla meşgul et.Zamanla bu gerçeğin psikolojik etkisi azalacak.Ve şunu da unutma öldüğünü zaten bilmeyeceksin, ayrıca sevdiklerin, sevmediklerin, sen yani herkes ölecek.Ölüm olarak değil bitiş olarak bunu adlandır.Ölümden sonrası var mı?Bilmiyoruz ama kimimizin inançları var.Doğumumuzdan öncesi nasıl pek merak ettiğimiz bir konu değilse ölümden sonrası da merak edilmeyebilir.

Ölüm bizim için bir son olduğunu düşünüyorum. Bunun gibi ölümden sonra hayat, başka evrene geçiş, reenkarnasyon vb. gibi düşünceler insanın mutlak olmayı isteme yani tamamen egosundan kaynaklanan bir olgu olduğunu düşünüyorum. Sonuçta hayvanlar da ölüyor ve dini kitapların çoğu bunlara ne olduğunu ele almıyor bile. Halbuki bizim de o canlılardan çok da farkımız olduğu söylenemez.

Geçenlerde Türkiye'de önemli bir üniversitesinin fizik bölümü başkanı ile bu ve benzeri konuları konuştuk. Ve özetle şunları söyledi: "Bilim tek başına hayata dair her soruya cevap veremez. Bunu beklemek baştan yanlıştır. Bilim, felsefe ve din yaşamı anlama mantığımızı ayakta tutan üçlü saç ayağıdır bunlardan biri eksik olduğu zaman yaşam mantığımız yıkılır ve yaşamı olduğu gibi anlayamayız." Ve konuşmanın ilerisinde sadece bilimle hayatı tanımlamaya çalışanların düştüğü vartalardan, sadece körü körüne dinle hayatı anlamaya çalışanların safsatalarından ve felsefecilerin yanlışlarından bahsettik. Sonuçta bir diğerini yok sayan kendini de yokluğa mahkum ediyordu.

Ölümden sonrası için endişe etmek gayet normal bir duygu çünkü insan sonsuzluğu isteyecek şekilde yaratılmış. İnsan ölmek yok olmak istemiyor. Kime sorarsanız sorun daha çok yaşamak ölümü hiç tatmamak ister. Ölüm geldiğinde ben yokum ben yok olduktan sonra ölüm bana zarar veremez diyenler farkında değiller mi ki ölümün endişesi her gün, her an onu öldürüyor. Bu duyguyu da bir şekilde sarhoş olup dünyanın zevk sefasıyla unutmaya çalışır ama nafile ölüm gerçeği tüm ihtişamıyla orada durmaktadır. Hele insan sevdiklerinin ölümünü düşündüğü zaman çileden çıkıyor. Özellikle de kendi çocuklarının öldüğü hayali bile korkulu rüyalar gördürmeye yetiyor. Bir de bu tür şeyler daha hayattayken başına gelmiş insanların halini düşünün. Evladını kaybeden nice insanın hayatı daha canlıyken kabre girmek gibi bir şey oluyor. Ve emin olun bilimle yapılacak hiç bir açıklama insanı bu vartalardan kurtaramaz. Bu durumda insanı huzura kavuşturacak, ölümün endişesinden ve sevdiklerini kaybetme korkusundan kurtaracak ya da kaybedenleri teselli edecek tek olgu Allah'ın varlığı ve ölümden sonraki hayatın gerçek olduğunu hissetmek ve yaşamaktır.

Ölümden sonraki hayat İslam inancında şöyledir. Kıyamete kadar ölen insanlar kabirde oraya has bir hayat içinde yaşar. Kıyamet sonrası Allah bizi bu bedenimizle diriltir ve öyle sorgu suale tabi tutar ardından da bu dünyamıza benzer bir cennette sonsuza kadar sonsuz nimetleriyle sevdiklerimizle birlikte yaşatır. Ahiret dediğimiz hayat budur. Yani bizim içimize yerleştirilen hep istediğimiz şeyler o hayatta bize sunulacaktır. Çünkü Allah vermeyi istemeseydi, istemeyi vermezdi.