Bence bu durumun sebebi beğenilme ve onaylanma arzusu. Bir noktada düşünceleri ile insan yalnız kalabilir. Yalnızlaşabilir.
İnsanın kendi düşüncelerinin başkaları tarafından sevilmesi, onaylanması anlamını taşıdığından o insan aslında düşünce olarak kendisine benzer birini bulmuş olur. Bu durumda daha çok beğenilmek için düşüncelerini başkalarına empoze etmek güdüsü ile harekete geçebilir. Böyle durumların sonucunla çoğunlukla insan gaddarca kendini düşünür ve düşüncelerinin tek doğru olduğuna inanır. Sonuç zoraki düşünce kabul ettirme, bunun için güç kullanma, tehdit etmeye varabilmektedir. Aslında zorla bir düşünceyi kabul eden de bunu kabul etmiş sayılmasa da, ortamda bir süper güçlü varsa mecburi olarak sana inandım diyerek gezinmeye başlamakta. Bu nedenle bazıları insanın güce tapan bir varlık olarak görmekteler.
Samimiyetle inanıyorum ki süper güçlü, düşüncelerini empoze etmeyi bıraktığında dahi, veya süper güçlü ortamdan yok olduğunda onun düşüncelerini devam ettiren "zorla kabul etmişler" bulunmakta. İnsanın karmaşık psikolojisini açıklamak bana düşmez ama şu yaşa kadar daima bu tip oluşumları gözledim.
Başlangıçta sadece beğenilme arzusu, onaylanma duygusu yatıyor. Sonra fasık bir döngü oluşuyor.