Aşk, insanlık tarihinin en büyük gizemlerinden biri. İlkel toplumlarda aşk, romantizmden çok güç ve kaynak paylaşımıyla ilgiliydi. Peki bu güçlü duygu, yalnızca hormonların ve evrimsel süreçlerin bir ürünü mü? Antropologlar, ilk insanların "aşk" hissini eş seçiminde bir avantaj olarak kullandığını düşünürken psikologlar da aşkın, "bağımlılık yaratan bir süreç" olduğunu keşfetmiştir. Dopamin ve oksitosin gibi hormonlar, bağlanmayı sağlayarak yavruların korunmasını kolaylaştırmıştır. Beyin taramaları, aşık olan insanların beyninin uyuşturucu bağımlılarıyla benzer şekilde çalıştığını ortaya koymuştur. Feodal Avrupa’da ise "şövalyelik aşkı" kavramı doğmuş, ulaşılamayan sevgiliye duyulan tutku, şiirlerin ve destanların temeli olmuştur. Günümüzde Tinder, Bumble gibi uygulamalar, eş seçimini veri analizine dönüştürdü. Hatta Metaverse’te sanal aşk yaşayanlar bile var! Peki bu, insan duygularının gelecekteki evrimi mi? Aşk, biyolojik kökenlerinden dijital dünyaya uzanan uzun soluklu bir serüven yaşıyor. Belki de değişmeyen tek şey, onun hâlâ insanlığın en büyük motivasyon kaynağı olması.

Sisli Vadilerin Yankısında Bir İç Çekiş

Zamanın kırık aynasında paramparça olmuş hayallerimin envanterini çıkarırken, melankoli dokulu notalar süzülüyor ruhumun koridorlarından.

Kediler, antidepresanların yan etkileri olmaksızın sizi depresyondan kurtarabilir deseydim ne derdiniz? Ya da depresyona girme riskinizi azalttıklarını, kaygı ve stresi hafiflettiğini söyleseydim?

Muhtemelen inanırdınız. Çünkü kedi sahibi olanlar bilir ki, kedilerin sırf kedilik yapması bile yeterlidir. Efor sarf etmelerine gerek de yok. Kendileri olsunlar yeter.

Bunu soruyorum çünkü en güzel yaşlarımızı bir sınav uğruna hiç ediyoruz ama etmezsek istediğimiz bir liseyi kazanamayız ve eğer kazanırsak ta diplomalı bir işsiz olarak hayatımıza devam edeceğiz neden bu iki yolun sonunda iyi bir yere çıkmıyor anlamıyorum bu gün deneme olduk sınıftaki en başarılı öğrenciler kötü yaptılar ve gerçekten çok üzüldüler ama orta halli öğrenciler ise onlar kötü yaptığı için önlerine geçebilmenin mutluluğunu yaşadılar bizi böyle ayırmaları ne kadar doğru şöyle örnek veriyim deneme sınavlarında ilk 50 içine girenlerin rehberlik hocaları var ama başarılı olsa bile ilk 50 kadar başarılı olmayan öğrencilerin yok dahası eğer başarılı değilsen insanmışsın gibi de pek bakılmıyor her gün yanlış yaptığım sorular için üzülüyorum kafam deneme çözerken bu sorular ile yankılanıyor sanki hiç bişey başaramayacakmış gibi hissediyorum yarın 2 tane daha denemem var umudum kendime olan inancım yok keşke bu at yarışı bir an önce bitse ama bitse bile diğer at yarışları beni bekliyor.

Hepimizin aklına kazınan anlar olmuştur. Neden bu anlar beyinde diğer duygularla beraber çok iyi hatırlanır hiç düşünmüş müydünüz? Sıradan bir görseli bile zor hatırlarken bazı anların bizde oluşturduğu hislere kadar hatırlatabilecek olması gerçekten ilgi çekici. Vücudun yaşadığı gerilim, heyecan, kaygı ve birbirinden farklı hislerin hepsini hatırlayabilmek. Bunlar nasıl anılar böyle ve beynimiz için ne anlama geliyorlar?

Sizlere bu yazımda şunları ele aldım: