İlk öncülü seçtiğimizi varsayalım. Uzak bir gezegende elimde bütün kaynaklar var. Ama yalnızım tabi bir kaç hafta bu bana mutluluk ve huzur verir, peki sonra? Sonra ne olacak söyleyim zaman geçirecek şeyler aramaya başlıyacağım neden mi arayacağım çünkü sosyal bir varlık olan ben o gezegende bu sosyalliğimi karşılayacak bir varlık bulamayacağım. Daha sonra yavaş yavaş konuşmayı unutucağım ve sessizliğe gömülüceğim. (Tabi bu arada düşünmekten kafayı yeme ihtimalini ele almıyorum) Sonra yaşlanacağım ve öleceğim. Eee hayatımın ne anlamı kaldı ki? İnsanın bu hayattaki en büyük amaçlarından biri de mutlu olmak değil mi? Peki ben bu senaryoda mutlu oldum mu? Genele bakacak olursak hayır.
Bir de ikinci ihtimali ele alalım. Kaynaklarım sınırlı ve bir de düşmana sahibim.Devamında kaynaklar için mücadeleye gireceğim ve her gün bir sonraki gün ne yiyeceğim diye düşünücem. Düşmanla kazandığım her mücadele sonucu bir miktar kaynağa sahip olucam ve bu bana mutluluk getirecek. Tamam belki sürekli bu konu hakkında kendimi yorucam ama sonuçta mücadele ederek zafer duygusunu da tatmıyacak mıyım? Ve bir miktar da olsa mutluluk duygusunu tatmayacak mıyım? Bu beni yaşamaya motive etmeyecek mi?
Peki şimdi iki olasılığı da ele aldık ilk olasılıkta gezegende birkaç gün geçirdikten sonra yaşama sevincim sönücek zaten her şey elde edilmiş ve çabaya gerek yok. Mutluluk vericek bir şey de yok ikinci olasılıkta bir şeyler için mücadele verdim ve bunun sonucunda bir şey kazandım (bazen). Bu kazanmadan gelen mutluluk beni motive etti ve ben yaşamımı sürdürmeye devam ettim. (tabii düşman tarafından infaz edilmediysem) Bütün olumlu ve olumsuz yönleriyle 2. Seçenek biraz düşündükten sonra daha mantıklı gelicek. Ben 2. Seçeneği seçerdim.
