Ödüllü Soru Yaşama elverişli uzak bir gezegende, sınırsız kaynak ve mutlak yalnızlık mı, sınırlı kaynaklar ve amansız bir düşman mı? Tercihimiz nedir ve neden?

Tabii ki de sınırlı olanak ve amansız bir düşman seçeneğine tercih ederdim. Eğer sınırsız kaynaklarla mutlak yalnızlık gibi bir şey olsaydı gerçekten yaşamının ne anlamı kalırdı? Hiçbir şeyin peşinden gitmemek hiç kimseyle etkileşimde bulunmamak bunlar biz insanlar için aykırı şeyler. Günün sonunda her şeyin fazla olduğu ama hiçbir şeye anlam taşımadığı bir hayattan ne beklenir ki. İnsan yalnız kaldığında kendini tanıyamaz çünkü kimseyle paylaşamadığı bir dünyada varlığının bir değeri olmaz. Belki de bu yüzden sınırsız kaynaklar aslında en korkutucu şey olabilir. Bir süre sonra ondan da bıkar her şey bol ama hiçbir şeyin gerçekten değer taşımadığı bir boşluk. Ama diğer seçenek sınırlı kaynaklarla amansız bir düşmanla yaşamak bir anlam taşıyor en azından. Bir amacın bir hedefin var. Düşmanı alt etmek ya da onu araştırmak bir şeyler öğrenmek. Hayatta kalmanın kendisiyle ilgili bir şeyler keşfetmek bunlar hepsi bizi ayakta tutmaya yeter. Tıpkı bu dünyada bizim hayatta tutunmamızı sağlayan değerler gibi.

Orada yaşamak sadece nefes almak değil her anı mücadeleyle değerlendirmek olurdu. Zorluklar beni sınardı ama büyütürdü de. Baskı altında olmak bir şekilde beni harekete geçirir bir şeyler yapma isteği uyandırırdı.

Düşmanım beni yok etmeye çalışsa bile aslında bana bir anlam verirdi. Çünkü bir mücadele vardır işin içinde. Bir şeyin peşinden gitmek bir adım daha atmak için bir neden. Sınırsız kaynaklar olsa bile yalnızsam eğer o mücadeleye dair hiçbir şey öğrenemezdm. Ama sınırlı kaynaklarla bile bir düşmanla var olmanın beni bir anlamda daha insan kıldığına inanıyorum. Her adımda her savaşta bir şeyler öğrenir güçlenir hayatın anlamını yeniden keşfetmeye başladım bu yüzden belki de en doğru seçenek sınırlı kaynaklar ve amansız bir düşmanla yaşamak çünkü mücadele bizi biz yapan şeydir.

İlk öncülü seçtiğimizi varsayalım. Uzak bir gezegende elimde bütün kaynaklar var. Ama yalnızım tabi bir kaç hafta bu bana mutluluk ve huzur verir, peki sonra? Sonra ne olacak söyleyim zaman geçirecek şeyler aramaya başlıyacağım neden mi arayacağım çünkü sosyal bir varlık olan ben o gezegende bu sosyalliğimi karşılayacak bir varlık bulamayacağım. Daha sonra yavaş yavaş konuşmayı unutucağım ve sessizliğe gömülüceğim. (Tabi bu arada düşünmekten kafayı yeme ihtimalini ele almıyorum) Sonra yaşlanacağım ve öleceğim. Eee hayatımın ne anlamı kaldı ki? İnsanın bu hayattaki en büyük amaçlarından biri de mutlu olmak değil mi? Peki ben bu senaryoda mutlu oldum mu? Genele bakacak olursak hayır.

Bir de ikinci ihtimali ele alalım. Kaynaklarım sınırlı ve bir de düşmana sahibim.Devamında kaynaklar için mücadeleye gireceğim ve her gün bir sonraki gün ne yiyeceğim diye düşünücem. Düşmanla kazandığım her mücadele sonucu bir miktar kaynağa sahip olucam ve bu bana mutluluk getirecek. Tamam belki sürekli bu konu hakkında kendimi yorucam ama sonuçta mücadele ederek zafer duygusunu da tatmıyacak mıyım? Ve bir miktar da olsa mutluluk duygusunu tatmayacak mıyım? Bu beni yaşamaya motive etmeyecek mi?

Peki şimdi iki olasılığı da ele aldık ilk olasılıkta gezegende birkaç gün geçirdikten sonra yaşama sevincim sönücek zaten her şey elde edilmiş ve çabaya gerek yok. Mutluluk vericek bir şey de yok ikinci olasılıkta bir şeyler için mücadele verdim ve bunun sonucunda bir şey kazandım (bazen). Bu kazanmadan gelen mutluluk beni motive etti ve ben yaşamımı sürdürmeye devam ettim. (tabii düşman tarafından infaz edilmediysem) Bütün olumlu ve olumsuz yönleriyle 2. Seçenek biraz düşündükten sonra daha mantıklı gelicek. Ben 2. Seçeneği seçerdim.