Uzayda yüksek hızda giden araçların küçükte olsa herhangi bir cisme çarpmaması nasıl garanti ediliyor. Uzayın boş olmasına mı güveniliyor?

Ana asteroit kuşağı aslında filmlerde gösterilenden çok daha az nüfuslu ve büyük hacimlidir. Bu alana yaklaşık 35 milyon güneş sığabilir.

Gökbilimciler, ana asteroit kuşağında 1 km'den daha büyük asteroit sayısının yaklaşık 80.000 olduğunu tahmin ediyorlar. Bu, ortalama olarak, büyük asteroitler arasındaki mesafenin yaklaşık 17 milyon km olduğu anlamına gelir. Ana kuşaktaki daha küçük asteroit sayısı için tahminler eklemiş olsak bile, yine de asteroitler arasındaki ortalama mesafenin, tipik bir uzay aracının boyutundan milyonlarca kat fazladır.

Bu nedenle, kazayla çarpışma olasılığı çok düşüktür ve görev planlamacılarının asteroitler ve meteoroidlerden kaçınmak için herhangi bir adım atmasına gerek yoktur.

Diğer yandan uzay tozu, uzay araçları için problem olabilir. 1967'de NASA'nın Mariner Uzay Sondası, uzay tozuna daldığında dünyadan çok uzakta değildi. 45 dakika boyunca iletişim kesilmesinin yanında, uzay aracının çeşitli yerlerinde yırtıklar oluşmuş ve yörüngeden sapmıştır. Neyseki hasar, görevi aksatacak kadar büyük değildi. NASA çok uzun zamadır, uzay tozlarını takip etmektedir. Özellikle kuyruklu yıldızların bıraktığı uzun izler kütle çekimi araştırması yapan bilim adamlarının gözdesiydi. Nasa belli bir süre bu tozlardan kaçınmak için rota düzeltmeleri yapsa da, günümüzde tozdan korunabilen yüksek teknolojili sondalar veya teleskoplar üretiyor. Yüne de bu kalkanlar %100 koruma sağlamamaktadır.