Saf kötülüğün olduğu sürüce zalimlerin arasında nasıl delirmeden yaşayabiliyorsunuz?

Sorunuzun bir çok cevabı var. Ve her cevap, ayrı bir varoluş biçiminin sonucu olduğu için önemli.

Birincisi direnmek için yaşıyoruz. Dünya tek yuvamız. Kötülüğün karşısında duran birileri olmadıkça Dünya, bahsettiğiniz kötülüklerin hâkim olduğu bir yere dönüşür. Bunlara direneceğiz ki iyilik var olabilsin.

İkincisi saf kötülük diye bir şey yok. Kötülük bir sonuç. Başka bir şeylerin, zayıflıkların, cehaletin, yalanların, acıların, kibrin, açgözlülüğün sonucu. Ve sizin kötülük dediğiniz şeye sebep olan şeyler zaten medeniyetin ve insanoğlunun sorunları. Siz savaşları, acıları, açlığı, sefaleti, gelir dengesizliğini, ahlaksızlığı bitirmediğiniz sürece korku, intikam, bağnazlık sürecek. Medeniyet olarak bunları engellemek öncül görevimiz olmalı. Dünyadaki bilim, sanat, kültür, siyaset, ekonomi ahlaklı olsa ortada bu kötülüklerin hiç biri kalmaz. Ya da en azından azalır.

Üçüncüsü direnmek ve mücadele etmek insan hayatının temel direklerinden biri. Bir şeylere direnmek, mücadele etmek doğamızda var. Bu bir varoluş biçimi. Bu ana fikre sahip sayısız özdeyiş, atasözü, sanatsal üretim var. Direneceğiz.

Dördüncüsü kötülük ve iyilik arasındaki çizgi, bazı örnek ve durumlarda hayli flulaşabilir. Siz, başka birileri için kötü biri olabilirsiniz. Bu felsefi bir konu. O nedenle varoluşumuzu anlamlandırmanın ve tanımlayabilmenin yollarından biri bu iyilik-kötülük ayrımları üzerine düşünmek. İnsan eğer doğasından gelen bir kötülüğe sahipse yani gerçekten kötü bir varlık ise belki de yok olmalıdır. Yani belki de gerçekten acı çekerek, ıstırap içinde bu dünya üzerinden yok olup gitmelidir. Bu doğru mu? Bilmiyoruz. Kötülük mü galip gelecek iyilik mi? Göreceğiz. Bu da evrimsel bir dinamik. Hayatta kalmayı başaramazsak türümüz yok olur, gayet basit. Ve hak ettiğimiz buysa da bu kötülük dediğiniz dinamik ile olacak. Bırakın olsun. Ama bunu engellemek de bizlerin elinde.

Daha başka sebepler de sayılabilir. Ama en önemlisi ahlaki sorumluluk. Bu sorumluluğu hissediyor olduğumuz takdirde bunu baskılamak pek mümkün değil. Hiç şüpheniz olmasın ki sizin kötülük dediğiniz şeyleri yapanlar yaptıklarının kötülük olduğunu düşünmüyor. O kişilerin grupların başka ahlaki kodları var. Yani kötülük dediğimiz şey aslında temel ahlaki, manevi değerlerin yozlaştırılıp esnetilmesinden doğuyor. Ve bunlar hepimizin koruması gereken değerler. Bu değerleri ister felsefi, ister duygusal, ister kültürel, ister politik, ister ekonomik, hangi sebeple korursanız koruyun koruduğunuz şey aslında insanın varoluşu.

Umarım açıklayıcı olmuştur.

Bu düşüncer ilk başta bana da her zaman oluyordu,ben şöyle kurtuldum herkes iyi olsaydı(artık o her ne demekse) sadece insanlığı daha iyiye götürseydi belli bir müddet sonra sıkılırdık ve insanlığı geliştirmek istemezdik ne de olsa birileri geliştirir diye ama dünyada çok kötü insanların da olması çok iyi insanların da olması bence birbirlerini tamamlıyor,yani kötülüksüz iyiliğin bana göre hiçbir amacı olamaz,ve zaten insanoğlu iyiliğe sempati duyduğu gibi her zaman kötülüğe de sempati duyacak.Umarım açıklayıcı olmuştur

Bu soru bir süredir aklıma gelip durdu. Dünyadan korkmamız ve sanki bunun için birşeyler yapmamız gerekirken, dünya güllük gülüstanlık gibi yaşamamız neden diye soruya cevap aradım. İnek yada koyunların da yanında arkadaşları boğazlanıp, parçalanırken otlamaya devam etmeleri gibi bizde de benzer bir sistem çalışıyor olmalı. Yakın yada uzakta tüm vahşetten hergün defalarca bilgilendirilsekte günlük basit işlerimiz, rutinlerimizle ilgili problemler bizi daha çok strese sokuyor. ilk gençlik yaşlarında duyulan vahşet haberleri uykuları kaçırsada yıllar geçtikçe duyarsızlaşmamız gelişiyor. Kendini sürekli güvensiz hissetmeyi normal dışı, hastalık kabul ediyor, adına paranoya diyoruz. Gerçek tehdit anında her insanın doğruya yakın tepki vereceğine güvenmek lazım. Tehlikeli dünyada var olduğumuzun bilinç altı bir kabulü ile yönetiliyoruz. Yani hiç birşey olmamış gibi yaşayıp gitmemiz, bilinçli bir durum gibi görünmüyor. Kapıları kilitleyip tehlikeyi en aza indirerek, önümüzdeki yeşillikle ilgilenmek önceliğimiz, aslan gelene kadar, kısa veya uzun sunulan yaşamı değerlendirmek üzere programlıyız. Tüm canlılar da aynı sistem işliyor. Diğer canlılardan farkımız var tabi bunun için hiç birşey yapmıyor değiliz.

Dünyada çok kötülük varsa çok iyilik de var, fikrimce insanların bakış açısı neye yoğunlaşırsa dünyayı algılama şekli de bir o kadar benzeşiyor. Hayattaki varoluş amacımız ve onu anlamlandırma şeklimiz temel motivasyonumuzu oluşturuyor diyebilirim, Nietzsche'ye atfedilen bir söz vardır "Yaşamak için bir nedeni olan herkes her türlü nedene katlanır." diye. Zannedersem herkes bazı zamanlarda dünyaya ilişkin karamsar düşüncelere kapılabiliyor ancak dünyanın çekilmez bir yer olduğuna dair bir inanç geliştirmek pek rasyonel değil. Ben hayatta iyimser bakış açısına sahibim ve bu dünyada ne kadar çok kötülük varsa ona o kadar karşı koyulması gerektiğine inanıyorum.

Benimde böyle yoğun hissetiğim zamanlar oldu işte bu yüzden karamsar bakış ortaya çıkıyor insanlarda ama elinden bir şey gelmez böyle bir durumda 500 sene öncede vardı ondan öncede vardı şimdide var kötülüğü kabul edemeyiz zaten ama elimizden bir şey gelemeyeceğini kabul etmeliyiz kötülüğü kabul etmenin bir anlamı yok ama elinden bir şey gelemeyeceğinin bir anlamı var kötüler kötülüklerinin mahkumu İyiler iyiliklerinin mahkumu bence