Rus uykusuzluk deneyi nedir? Bu deney gerçek midir?

Bu deney hiçbir resmi belgeyle veya kaynakla desteklenmemektedir. Josh Millican, bu deneyi "İnternet Çağının en şok edici ve etkileyici şehir efsanelerinden biri"^[1] olarak nitelendirmektedir.

Aslında 'Rus Uyku Deneyi'^[2] Creepypasta Wiki sayfasında 10 Ağustos 2010'da 'Portakallı Soda', ancak yazarın gerçek adı bilinmeyen bir yazar tarafından girilmiş. Uyku üzerine kayda geçen en uzun uykusuzluk süresi ise, 8 Ocak 1964'te 17 yaşındaki Fresno Eyalet Koleji öğrencisi Randy Gardner'a aittir. Randy Gardner 11 gün 25 dakika (264.41 saat) uyanık kalmayı başarmıştı.^[3] İlaveten kullanılan görsellerin bir tanesi "Cadılar Bayramı" kostümüdür.

nzherald.co.nz

Konu ile ilgili olarak da Evrim Ağacı'nda da "Rus/Sovyet Uyku Deneyi Hikayesi Gerçek Değil, Bir CreepyPasta Hikayesinden İbaret; Hikayeyle İlişkilendirilen Görseller ise Bir Cadılar Bayramı Kostümü!" ^[4]adlı analiz bulunmaktadır. Bunlar haricinde, etik değerlere uygun olmayan deney sadece korku hikayesi olarak oluşturulan bir viral hikayedir.

Rus Uyku Deneyi, bir şehir efsanesinin temeli haline gelen, Sovyet döneminden kalma bir bilimsel deneyde, deneysel bir uykuyu engelleyen uyarıcıya maruz kalan beş test deneğinin hikâyesini anlatan viral bir korku hikâyesidir (bir "creepypasta") Bu deney gerçek değildir böyle bir deney hiçbir zaman yapılmamıştır. Hikâye, 1940'ların sonlarında bir Sovyet laboratuvarında yapılan bir uyku deneyini anlatıyor. Askeri onaylı bir bilimsel deneyde, beş siyasi mahkum , denekleri arka arkaya 30 gün boyunca uyanık tutmak için sürekli olarak havadan verilecek gaz odasında tutulacaklar. Mahkumlara, deneyi tamamlamaları halinde hapishaneden serbest bırakılacaklarına dair söz verildi.

Denekler ilk günlerde her zamanki gibi davrandılar, birbirleriyle konuştular ve araştırmacılara tek yönlü camdan fısıldadılar, ancak tartışmalarının giderek daha karanlık hale geldiği kaydedildi. Dokuz gün sonra, bir denek saatlerce kontrolsüz bir şekilde çığlık atmaya başladı, diğerleri ise onun çığlıklarına tepki vermedi. Adam o kadar uzun süre çığlık attı ki ses tellerini yırttı. Adamın neden çığlık attığını bilmiyordu. Sonunda felç geçirdi. İkincisi çığlık atmaya başladığında diğerleri, yırtık kitap sayfalarını ve kendi dışkılarını lumboz pencerelerine yapıştırarak araştırmacıların içeri bakmasını engelledi. Araştırmacılar içeriye bakmadan birkaç gün geçti, bu sırada oda tamamen sessiz kaldı. Araştırmacılar, deneklerin hala hayatta olup olmadığını test etmek için mikrofonları kullandılar ve bir denekten kısa bir yanıt aldılar.

15. gün, araştırmacılar uyarıcı gazı kapatmaya ve odayı yeniden açmaya karar verdiler. Denekler, uykuya dalacaklarından korktukları için gazın kapanmasını istemediler. Içeri giren araştırmacılar 1 deneğin öldüğünü gördü diğer denekler ölümcül yaralar almışlardı. Denekler ayrıca odadan ayrılmayı şiddetle reddediyor ve bilim adamlarına uyarıcıyı uygulamaya devam etmeleri için yalvarıyorlardı kendilerini çıkarmaya çalışan akerlere saldıran denekler bir askeri öldürdü ve diğerini ağır şekilde yaraladı. Sonunda odadan çıkarıldıktan sonra, tüm deneklerin aşırı güç, uyuşturuculara ve yatıştırıcılara karşı eşi görülmemiş bir direnç, ölümcül yaralanmalara rağmen hayatta kalma yeteneği ve uyanık kalmak ve uyarıcı verilmesi için umutsuz bir arzu sergiledikleri gösterildi. Ayrıca deneklerden herhangi birinin uykuya dalması durumunda öleceği de bulundu.

Şiddetli yaraları için bir şekilde tedavi edildikten sonra, hayatta kalan üç denek, askeri yetkililerin emriyle (araştırmacıların iradesine aykırı olsa da) gaz odasına dönmeye hazırlandı, Oda mühürlenmeden önce deneklerden biri uykuya daldı ve öldü ve konuşabilen tek kişi hemen odaya kapatılmak için çığlık attı. Askeri komutan, diğer üç araştırmacıya kalan iki deneğin odanın içinde kapatılmasını emretti. Araştırmacılardan biri hemen silahını çekerek komutanı ve cansız deneği başından vurarak öldürdü ve diğer personelin odadan kaçmasına neden oldu. Çaresizce deneğe ne olduğunu sordu, denek gülümsedi ve kendini ve diğer ölmüş denekleri, uyku eylemiyle kontrol altında tutulan insan zihninde doğal bir kötülük olarak tanımladı. Kısa bir aradan sonra araştırmacı, tutukluyu kalbinden vurdu ve soluğu yerde ölürken denek son sözlerini mırıldandı; "Yani ... neredeyse ... özgür. . .