Neden zihnimizi susturamiyoruz?

Bu konuda sadece kendi deneyimimi paylaşabilirim. Ben zihnimi susturabiliyorum. Şöyle yapıyorum ; böyle bir sorunum varmış gibi davranıyorum. Yanlış anlaşılmasın, kendimi kandırmıyorum. Gerçekten zihnimi susturamasam ve rahatsız da etse, kabullenip sonra umursamıyorum. Bir anlamda hani, var olmak algılanmaktır ya, ne kadar algılamazsan, o algılamadığın şey o kadar yok oluyor. Ne kadar çok algılarsanız, ondan bahsederseniz, önemserseniz o kadar çok varlığına destek olmuş oluyorsunuz. Misalen ; bir arı saldırısından kurtulmanın en iyi yollarından biri kaçmadan, çırpınmadan sabit durmaktır. Sanki hiç arılar yokmuş gibi.

Bu benim kendi deneyimim. Ben bu şekilde kontrolü ele alabiliyorum. Okuduğum kaynağı belirttim. ^[1]Herkes için geçerli bir yöntem midir bilemiyorum. Paylaşmak istedim.

Bilişsel davranışçı terapi ekolüne göre, beyin devamlı düşünceler üreten bir makina gibidir. Onun işi, düşünce üretmektir ancak üretilen her düşünceye önem verilmemelidir çünkü düşünce üretme süreci kendiliğinden gelişen bir durumdur. Düşüncelere dışarıdan, tarafsız şekilde bakabilmek, kişinin bu düşüncelerinin aslında davranışa dönüşük faaliyetler olmadığının farkında olması gerekir.^[1]