Anestezik ilaçlar kalbi durdurabilir mi? Bu, nadir de olsa karşılaşılabilen bir komplikasyondur. Her bireyin boyu, kilosu, yaşı ve hastalıkları, genel anestezi için kullanılacak ilaçların dozunu belirleyen temel değişkenlerdir. Anestezi tek bir ilaçtan oluşmaz; sakinleştiriciler, bilinci kapatan propofol veya pentotal, güçlü bir ağrı kesici olan fentanil, antiaritmik ilaçlar ve kas gevşetici olan esmeronla anesteziye başlanır. Bu ilaçlar tek başına yeterli olmadığından, operasyon süresince inhalasyon anestezisi ve narkotik ağrı kesiciler kullanılmaya devam eder.
Kas gevşeticiler çizgili kasları bloke eder; kalp de bir çizgili kastır ama otonom çalışır, yani bilinçli olarak kontrol edilemez. Anestezi sırasında kullanılan ilaçlar, uygun dozlar verilmediğinde kalbi durdurabilir. Ancak her hastaya özel bir anestezi planı ve dozajı belirlendiği için bu tür komplikasyonlar nadiren görülür.
[1][2]Ancak burada kritik olan, dozların doğru ayarlanmasıdır. Örneğin, 75 kg ağırlığındaki bir hastaya anestezi başlarken propofol 200 mg, midazolam 3 mg, fentanil 100mcg kullanılır ve operasyon süresince inhalasyon ajanının değeri 2 MAC olacak şekilde ayarlanır. Ancak, bu dozlar aşılırsa veya yanlışlıkla fazla verilirse kalp durabilir. Örneğin, fentanilin 450-500 mcg’lik dozu bir anda uygulanırsa kalbi durdurabilir.
Örneğin, yetişkin bir hastada kullanılan anestezi ilaçları ve dozları, küçük bir çocuk için kullanılamaz. Farklı fizyolojik yapılar nedeniyle yanlış doz uygulamaları kalbi durdurabilir. Yetişkin bir hasta için uygun bir doz olan anestezi, bir çocuğa verilirse bu durum kalp durmasına yol açabilir.
Narkotik ajanlar kullanmak zorunludur, bu nedenle dozlara çok dikkat edilir ve sürekli kontrol altında tutulur. Fentanil gibi ilaçlar, doğru kullanılmadığında kalbi durdurabilecek güce sahiptir. Anestezi ekibi ve ilaçların uygun dozları, bu riski minimize eden en önemli unsurlardır
Kaynaklar
- Ralph Gertler. (). Handbook Of Ambulatory Of Anesthesia.
- K. Özge, et al. (2020). Genel Anesteziklerin Moleküler Mekanizması. Experimed, sf: 140-143. doi: 10.26650/experimed.2020.824840. | Arşiv Bağlantısı