insanları belli niteliklere, sıfatlara sokmak için onların gösterdikleri hareketleri kendi deneyimlerimizdeki, tecrübelerimizdeki kalıplara sokuyoruz çünkü insan kültüründe kalıplar muhteşem bir önem barındırıyor normalimiz olmuş bu artık. abartıyoruz ve bence abartmak tanımlamayı basitleştirmek için kullandığımız bir hastalık. normalimize, kültürümüze işlemiş bir hastalık. insan bence psikolojik yönden basit bir yaratık bir sürü psikolojik bugu var. fazla düşünmeye alışık olmadığımız ve kültürümüz de fazla düşünmemeyi dikte ettiği için bir insan herhangi bir konuda belli başlı mesela cehalet diyebileceğimiz bir hareket sergilediğinde onu direkt cahil yapıyoruz. çünkü ilkel güdülerimiz ona bir nefret, sinir duyuyor, onu bir tehlike olarak görüyor ve bunun üzerinde fazla durmak istemiyoruz. o ilkel güdüyü dinliyoruz çünkü normalimiz bu olmuş. bir insana olumsuz veya olumlu bir sıfat yapıştırdığımızda o sıfata inanıyor ve kişiyi o sıfata indirgeyerek hayatı daha basitleştirdiğimizi zannediyoruz fakat bu ilişkilerde muhteşem problemler ortaya çıkarıyor ama tabii o ayrı mesele. yani bunu savunmuyorum bu kesinlikle yapılmaması gereken bir hareket fakat insanların normali artık buna dönüştüğü için bunu garipsememek lazım. birisi birisine cahil dediğinde onun gerçekten cahil olmadığını 5 saniye düşünerek anlayabilecek olsa bile bunun üzerinde durmaya meyilli değil. onu cahil yapması ve kendisini bu konudan olabildiğince uzaklaştırması lazım. çok uykulu bir şekilde yazıyorum bu metini eğer saçmaladıysam tekrara düştüysem kusura bakmayın. belki saçmaladığımı düşünüp silerim sonrasında. yani aslında sizin öyle olmadığını bildiği halde demeniz biraz yanlış çünkü insanlar buna inanıyor. sorunun üzerine soru sorma refleksleri olmadığı için ilkel güdü birisini tehlikeli vs bulduğu gibi bu insanlar o güdüyü belli bir kalıp ile uyuşturuyorlar ve o cahil, kör, yobaz demek vs oluyor.