Keçi genelde yazları diken ve benzeri sert tabiatlı otları yemekte ustadır. Hatta eğer otladığı arazide meşe ormanı filan var ise ona bayılır. Ağaçların uç çiğirdik denen filizlerini sever. Hatta zorda kalırsa ağaçların bedenini bile dişleri ile kemirir. Tabi dışkının böyle düzenli atılmasında malın işkembesi ve bağırsaklarının çok önemli bir yeri var. Bilenler bilir, bu çatal tırnaklı eti yenen hayvanlar geviş getiren mahluklardır. Yani önce hırsla yiyeceklerini midesine doldurur ardından yattığı yerde midesinden tekrar ağzına dişlerinin arasına genirmek sureti ile getirir, onu iyice ezer ve rahatça sindirir. Keçinin işkembesi ve bağırsakları diğer hayvanlara nazaran karnına doğru sarkık olmaz. Ondan dolayı midede yediğini ekşitmeden çabuk dışkıya gönderir, bağırsaklarda fazla bekletmeden kalıp kalıp dışarı atar ustaca.
Koyunlar da geviş getiren hayvanlar olmasına karşın onları işkembeleri karın içerisine doğru sarkık olduğu için dışkı çok cıvıklaştıktan sonra atılır. Bazen koyunların da keçiler gibi “gığı” yani düzgün şekilde dışarı atıldığı görülür.
Kaynaklar
- Yazar Yok. Ismail Detseli. (9 Temmuz 2019). Alındığı Tarih: 9 Temmuz 2019. Alındığı Yer: Bağlantı | Arşiv Bağlantısı
