İlk insan ne zaman ortaya çıktı?

Bu tür antik anlatıların hepsi aslında aynı sorunu çözmeye çalışıyor: başlangıç problemini. İnsanlık her devirde kendisinin diğer türlerden farklı bir nitelikte olduğunu düşünmüş olmalı, özellikle de yerleşik yaşama geçildikten sonraki birkaç bin yıldan sonra... Vahşi yaşam ile ilişkisi azalmış, kültürel bilgi aktarımı artmış, kendi varlığı üzerine düşünme ve bunları geleceğe bırakma imkanı çoğalmıştır. Bu da beraberinde, kendisini diğerlerinden ayıran şeyin ne olduğunu irdelemeye itmiştir. Zaten din, felsefe ve nihayetinde bilim de bu sayede doğmuştur.

Bariz bir şekilde "canlı" gözüken gökyüzü (yıldızlar, Güneş, ay, gök cisimleri, meteorlar, hava olayları, vs.), insanın kökenlerini gökyüzünde aramasına neden olmuştur. O nedenle antik mitler gökten gelen canlılar üzerine kuruludur ve dinler, tanrıları çoğunlukla göklere yerleştirmiştir. Mesela dış dünyadan gelen sinyalleri değerlendirmekten ziyade kendi vücudumuzdan gelen sinyalleri değerlendirmeye yönelik olarak evrimleşmiş olsaydık, muhtemelen tanrıları da dış dünyaya değil, içimize yerleştirmeye meyilli olacaktık ve dominant inanç türü panteizm tarzı inançlar olacaktı.

Dolayısıyla mitlerde göklerden gelip de hem varlığımızı açıklayacak, hem de gözlerini kendinden önce gelenlerin inşa ettiği medeniyete açtığı ve nasıl olup da kendilerinin bu kadar medeni yaşamlar sürebildiğini anlayamayanlara medeniyetin nereden geldiğini izah edebilecek anlatılar olması hiç de şaşırtıcı değil. Biz insanlar genel olarak uzun süreli süreçleri anlamakta berbatız (buna kozmoloji, evrim, iklimbilim, jeoloji gibi alanlar dahil olduğu gibi, kültürel miras konusu da dahil). Dolayısıyla eğer ki bir sürecin en başlarında değilsek de kendimizi ortasında bulduysak, o şeyleri bir sürecin sonucu olarak görmektense, "gökten inivermiş şeyler" ile açıklamaya meyilli oluyoruz. Çünkü uzun soluklu süreçlerin tüm detaylarını düşünmek aşırı zor ama bizden çok daha üstün bir şeyin o karmaşık şeyi "yapıvermesini" hayal etmek çok daha kolay.