Her şeyin temeli sevgi mi bilmiyorum… ama sevgisiz hiçbir şey gerçekten yaşanmıyor))
Bazen öyle oluyor ki... her şey üst üste geliyor. İnsan kalabalıkların içinde boğuluyor ama asıl eksik olanın ne olduğunu tam çözemiyor. Sonra bir sessizlik geliyor. İçine çekildiğin bir an.
Ve orada, sessizliğin tam ortasında fark ediyorsun: Sevgi yoksa hiçbir şey tam değil.
Bakın, hayat düzene girebilir. Planlar yapılabilir. Başarılar gelebilir. Ama bir tebessümle tamamlanmıyorsa, bir dokunuşla derinleşmiyorsa, bir "nasılsın?" bile içten değilse… boş kalıyor içimiz, bir şey eksik kalıyor. Ve o eksik şey, çoğu zaman sevgidir. Sevgi öyle büyük laflar istemiyor zaten. Bazen sadece yanında olunmasını, dinlenilmesini, anlaşılmasını istiyor insan. Hatta çoğu zaman anlatmadan bile anlaşılmak istiyor.
İşte bu — sevginin ta kendisi. Sessizce sarılmak gibi. Birini incitmemek için sustuğun an gibi. Birini güldürmek için içinden geçeni kenara bırakmak gibi.
Sevgi; sadece birine "seni seviyorum" demek değil. Bazen bir mesafede durmak, bazen bir adım atmak, bazen de gitmemeyi seçmektir. Çünkü gerçek sevgi... bir eylem değil, bir varoluş şeklidir.
Ve ben artık şunu biliyorum:
Her şeyin temeli sevgi olmayabilir. Ama sevgi yoksa hiçbir temel sağlam durmaz. Sevgi varsa, en basit an bile derinleşir. Sevgi varsa, en karanlık yerde bile bir ışık yanar. Ve sevgi varsa... dünya biraz daha yaşanır bir yer olur :)
