Dua ederken ellerin yukarıya doğru açılması, yaratıcının gökyüzünün üzerisinde olduğunun düşünülmesi ve cehennemin dibi gibi kavramlar neden vardır?

Bu kültürel bir mevhum. Günümüzde bu paradigmayı sosyal antropologlar iyinin ve dogrunun yukarıda, aydınlıkta, gözle görülende olmasını, insanın bilişsel sisteminin bir parçası olarak açıklıyor. Ormanda ağaçlarda av konumunda yaşayan insan ataları için gündüz gözüyle görebildikleri, yukarıda, ağaçların üzerinde olan yerler güvenli ve kurtarıcı konumundayken, ağaçların aşağıları, ormanın karanlıkları bilinmez, tehliklerle dolu olarak algılanıyor.

Kültür tarihine yansıması da eski mitlere konu olmuş. Yunan mitolojisinde Gaia yani yeryüzü veya toprak ana olarak bilinen ana tanrıça oğlu Uranos'u kendinden menkul biçimde doğurmuş böylece ilk eril varlık yeryüzü ve okyanusun üstünde, yukarıda gökyüzü olarak betimlenmiş. Bu yeryüzünün üzerinde atmosferin oluşumunun mitolojik bir anlatımı gibi. Mitoloji tarihi ilerledikçe Uranus'tan Kronos, Kronos'un oğlu Zeus şeklinde gökyüzünde hüküm süren eril Tanrılar kültür tarihini domine ederek devam ediyor.

Cehennem ise yine Mezapotamya'dan köken alan Sami dinlerde sıcaklık, kuraklık ve dolayısıyla suyun, besinin zor bulunduğu, barınmanın ve yaşamanın en zor şartlarını temsil eden, Arapça'ya İbranice'den geçen "ge hinnom" Kudüs yakınlarda göz yaşı vadisi olarak bilinen bir yer adından geçtiği tahmin ediliyor.

İnançlar insanoğlunun varlığından bu yana hüküm sürmüş düşünce kavramlarıdır.İnsanlar varlığından bu yana sürekli uygarlıklarını geliştirmiş ve çağlara göre yeni keşiflerde bulunmuş icatlar keşfedilmiştir.Fakat insanoğlu evrenin ana kaynağının ne olduğu, neden yer yüzünde olduklarını neden yaşadıklarını anlamlandıramamışlardır.Kendilerinin sürekli olarak birileri tarafından yaratıldığını ve o kişiye ait olduklarını düşünmüş, hatta ruh gibi kavramların yaptıkları yapıların içinde bulunarak onları izlediklerini düşünmüşlerdir.Tıpki teknoloji gibi dinlerde yıllar boyunca gelişmiş ve yaratıcı sistemi heykellerden ve sembollerden çıkarak görünmez bir ruha ve bu ruhun günün 24 saati boyunca insanları izlediği öne sürülmüştür.İnsanoğlunun yapısında tapınma duygusu vardır ve bu duygu bize atalarımızdan geçmiştir.Eski insanlar hukuk sistemini baskılamak ve insanların kötülük yapmasını önlemek için dinleri yazmış ve günah veya sevap gibi kavramların önemini anlatarak cennet veya cehenneme gideceklerinden bahsetmişlerdir.İnsanoğlunun düşünebildiği en acı veren olay yanarak ölmek olduğu için cehennemin ateşlerden oluştuğunu söylemiş ve insanlara korku yükleyerek hata yapmalarını ve günah işlemelerinin önüne geçilmeye çalışılmıştır.Dua etmek ise insanların kendi korkularını bastırmak için vardır ve bu yüzden "Allah'ım sen bizi cehennemden koru" derler.Tapınmak iç güdülerinde bulunduğu için tapınmanın bir parçası olan dua yöntemi ile yardım isterlerler.

Esenlikler. Öncelikle Tanrı'nın yukarıda olduğunu düşünmeyiz. Muhammedilik (İslamiyet'in Türkçesidir, yazının geri kalanında birçok sözcüğün Türkçesini kullanacağım)ve benzeri bir çok inançta Tanrı herşeydir. En bilinen örneği ile "Tanrı sana şahdamarından bile daha yakındır" savı bunu doğrular. Ancak şu var ki gökyüzü sonsuzmuş gibi gelir ve insan gökyüzünü pek garip bulurlar. Gökyüzü birçok yerde ululaştırılır. Bu yüzden Tanrı'nın gökyüzü kadar ulu olduğu düşüncesi vardır. Tanrı'ya yakarırken insanlar onun ulululuğu ve gücü karşısında kendilerine o'na teslim ederler.

Cehennemin dibi deyimi ise uzak yerleri tanımlamak için kullanılır. Ayrıca insana tepki göstermek içinde kullanılır. Bu deyimin kökeni hakkında bir bilgimiz yok. Büyük olasılıkla insanlar, bunu dedikleri zaman kızdıkları kişinin veya olayın birsüre çok uzak yerlere gitmelerini ve gözlerine görünmemelerini istedikleri belirten bir deyim. Nede olsa Cehennem uzak biryer değil mi? Esen kalın.