Felsefe alanında bir tartışma olan “mutluluk dolaysız bir istek mi?” sorusu genel olarak tartışanları iki gruba bölmüştür. Aristoteles gibi bir filozof mutluluğu yaşamın temeli olarak görmüş, bir insanın isteyebileceği her türlü şeyin yalnızca mutlu olmak yolunda attığı adımlar olduğunu savunmuştur.
Ama direkt olarak bu görüşe karşı çıkmasada Stoacılar mutluluğun bir istek değilde, doğru yaşanılmış bir hayatın erdemi olacağını öne sürmüştür. Yani Aristoteles mutluluğu en temel koyarken, Stoacılar mutluluğun elde edilebilecek veya edilemeyecek bir kazanım olduğundan ama her şekilde yaşamın devam ettiğini savunmuşlardır.
Benim şahsi kanaatim ise mutluluğun dolaysız olarak istenemeyeceğidir, çünkü çoğu zaman gerçekleştirdiğimiz eylemler esasında elde edeceğimiz mutluluktan çok daha fazla başka duygular içermektedir. Eğer eylemlerimizde her zaman mutluluk en baskın duygu olsaydı evet kesinlikle mutluluk için hareket ediyoruz derdim ama maalesef öyle diyemiyorum. Hırslarımız, egomuz, kibrimiz, öfkemiz bazende nefretimiz bizi çoğu zaman eylemlerimiz için kamçılar.
Kaynaklar
- E. Cengiz. (2010). Aristoteles'in Erdem Öğretisi Ve Mutluluk Anlayişi. Felsefe Dünyası, sf: 43-51. | Arşiv Bağlantısı
- D. Karabulut, E. Kaynak Iltar, et al. Stoa Felsefesinde Sağaltımın İzleri: Bir Pratik Yaşam Felsefesi. Alındığı Tarih: 19 Eylül 2024. Alındığı Yer: dergipark | Arşiv Bağlantısı
