Bir şeyi gözümüzden kaçırdığımızda, unuttuğumuzda ya da kendimizden beklemeyeceğimiz bir harekette bulunduğumuzda alnımıza vurmamızın sebebi nedir?

Alnımıza vurma refleks olarak bireyin kendisini uyarma hareketi olarak kabul edilebilir. Dağılan dikkat toparlamak, dalıp giden bir zihni uyandırmaya çalışmak...

Anadoluda ağıt yakan kadınların göğüslerini yumruklaması gelecek olursak ağlama genel olarak Hipotalamus, Amigdala veya Medulla ile ilşkilendirebilir. Ancak bu bölgelerin hiçbirisi frontal lobda bulnumuyor. Bu yüzden ağıt yakma sırasında göğsümüze vurmanın frontal lob ile doğrusal bir bağlantıda olduğunu düşünmüyorum. Göğsünü yumruklamak ile frontal lob bağlantısını kurmak yerine. Kalbimiz ile beynimiz arasında bir yol bulmayı daha sağlıklı buluyorum.

Öncelikle ağladığımızda her duyguda olduğu gibi kanımızdaki hormonlar da değişim oluyor. Ağlamakla alakalı en belirgin nörokimyasallar ise; Oksitosin (ağlama sırasında toparlanmakla ilşkili), Serotonin (azalışı ile ağlama hissiyatının oluşmasında yardımcı), Endorfin (Ağlama sonrası rahatlama hissi ile ilşkili) . Bunların birçoğu ağlamadan sonra kısmen mutluluk durumuylada ilşkilendiriliyor.

Ama yinede göğüs dövmeye ulaşamadık;

"Kortizol, vücudumuzun stres karşısında verdiği ve endokrin sisteme bağlı hormonal bir tepkidir."

Cevabımız sanırım kortizol adrenalin salgılamasını uyarır. Kalp atış hızınız ve kan basıncınız artabilir. Buda göğüste yanmai kalpte sıkışıklık, kasılmaların şiddetlenmesi gibi olayları beraberinde getirir. İnsan nasıl aniden öksürdüğünde refleks olarak elini boğazına götürüyor, aynı şekilde üzüldüğünde elini kalbine götürüyor. Kalbin sürekli kasıldığını bildiğimiz, için elimizi öyle sabit tutmaktansa adeta kalp ritmiyle ileri geri olarak şekilde göğsümüze götürüyoruz. Yani başta bahsettiğimiz göğüs dövme hareketine ulaşıyoruz.

Esasen elimizi kalbimize götürmemizin sebebi, onu korumaya çalışmak tabiki elimiz ile kalbimizi nasıl koruyacağız dersek. Ani bir sallantıda, bir yerde masur kalınca otomatik olarak ellerinimizle kafamızı sarıyoruz. Bu hayatta kalma iç güdümüzdür.

^[1][2][3][4]