Bu soruyu sorma gereği duyduğunuza göre cevabının kesinlikle sağlıklı olmadığını biliyor olmalısınız. Yine de birkaç kelam etmek isterim; insan önce kendini sever, kendinizden vazgeçecek kadar sevdiğiniz biri size iyi geliyor ki seviyorsunuz, yani önce kendinizi seviyorsunuz. Ancak bu şiddetde bir sevgi veya aşk narsizm içerir. Unutmamak gerekir ki aşk mülkiyetçidir. Sahip olma içgüdüsü, sadece benim olsun isteği, aşırı sahiplenme karşıda ki kişiyi de taciz boyutunda yorar. Sözde aşırı sevilen kişi kendini sürekli baskı, gözetim altında ve köşeye sıkışmış hisseder. Oysa sırf kendimizi çok sevdiğimizden kaynaklı olduğunu düşündüğüm bu durumun önce kendimize sonra aşırı sevilen kişiye yapılan sağlıksız bir durum olduğunu söylemeliyim
Kendimizi ne kadar çok sevsek de aslında içerlerde bir yerlerde kusurlu bir varlık olduğumuz, korkak ve zayıf olduğumuz gerçeği bilinçaltımızdan sürekli sinyaller gönderir bize. İnsan korkularıyla, zayıflıklarıyla ve kötülüğüyle yüzleşemediği için narsist olur çoğu zaman. Önce kendimizle yüzleşmek gerekir. ''Sizin ilacınız sizdedir ama siz bunu bilmezsiniz, sizin hastalığınız da sizdedir ama siz bunu görmezsiniz.'' demiş Seyh bedrettin. Eğer kendi hastalığımız ve kendi ilacımızla yüzleşirsek aslında bir başkası tarafından onaylanmaya, sevilmeye, kabul görmeye o kadar da ihtiyacımız olmadığını ayrıca da bir başkasını kendi bencilliğimize hapsedecek kadar sevmemizin anlamsızlığını anlamış oluruz diye düşünüyorum.
Saygılar....
