Bilimsel olarak birini tamamen saf sevmek mümkün müdür?

Saf sevmek, kişiden kişiye göre değişir bu ifade. Her şeyden çok sevmek midir? Yoksa karşılıksız sevmek midir? (Saf sevgiden anladığım karşılık beklemeden yapılan sevgidir)

Sevgi dediğimiz olgu, temelde çıkar amaçlıdır. Bunu insanlar isteyerek veya bilerek yapmasa bile, evrimsel süreçte bize miras kalmış bir içgüdüdür. Şunu sormamız lazım: Bir kişiyi seviyoruz ama onu ne için seviyoruz. İşlevleri için mi, yoksa varlığı için mi seviyoruz o kişiyi. Hani derler ya "Tırtıl olsam beni sever misin?" diye. Hiçbir işlevi kalmasa da, sırf o olduğu için yine de sevmek...

Öte yandan bu gerçekten önemli midir? Bana göre büyük bir kumardır saf sevmek. Birey sevgisinden yanar tutuşur ama her ne kadar karşılık beklememeyi düşünse de, karşı taraftan da ona bir sevgi akını bekler. Bu sevgi akını gelirse ne mutlu. Gelmez ise o kişi verdiği o kadar sevgiyi, geri alamayınca kendini nasıl hisseder. Ne derecede manipülasyona, kullanılmaya açık kalır bu kişi... Sırf sevdiği için.

(Tamamen kendi düşüncelerim. Bilimsel bir araştırma yapmadım. Sadece yazmak istedim, kusura bakmayın)

İnsanoğlunun hiçbir şeyi saf ve çıkarsız sağlayacağına inanmıyorum, birini seviyorsan ya kendinden bir şey buluyorsun ya da kriterlerini karşılıyor ve bunlar dahi bir çıkar amacı güder, kimse ne saf iyi olabilir ya da saf birini sevebilir kendimizi kandırmayalım. Dışını beğenmediğin kaç kişinin içini merak ettin? Sana kötülük yapan birini sevmeye devam etsen de bu gerçekçi değildir, seni en yakın arkadaşınla aldatan bir kızı hala sevebilir misin? Saf sevginin olduğuna inanmıyorum herkes istediği gibi birini bekliyor ve uyarsa seviyor. Arkadaşlarda da bu geçerli kafan uymuyorsa arkadaş olmuyorsun bu da bir çıkar güder, sana asla uymayan ve kafan uyuşmayan kaç kişiyi olduğu gibi kabul eder insan? ( Öznel düşüncelerim )