Beynimizin sınırı kullandığımız kadardır. Ne ladar kullanırsak o kadar gelişir. Biz öğrenmeye başladıkça oluşan yeni nöron bağlantıları sınırlarımızı büyültüyor. Ancak kullanmamak da onları köreltiyor.
Beynimiz bir bahçe gibidir.
Beyninizi bir bahçe gibi hayal edin: Burada çiçekler, meyveler ve sebzeler yetiştirdiğinizde, nöronlar arasındaki sinaptik bağlantıları üretmiş olursunuz. Bunlar; dopamin, seratonin ve diğer nörotransmiterlerin yolculuk ettikleri bağlantılardır.
Glia hücreleri ise beynimizin bahçıvanlarıdır. Nöronlar arasındaki sinyalleri hızlandırmak için hareket ederler.
Buradaki önemli nokta, bazı glia hücreleri; atık temizliyiciler olarak görev yapar, ölü yaprakları sürüp yabani otları çekip alarak zararları yok ederler.
İşte bu beyninizin budama bahçıvanlarına ise "mikroglia hücreleri" denir. Sinaptik bağlantılarınızı budarlar.
Daha az kullanılan sinaptik bağlantıların, C1q gibi proteinlerle işaretlendiğini biliyoruz. Mikroglia hücreleri işareti tespit ettiğinde proteinle bağ kurup sinaps bağlantıyı yok ediyor veya buduyorlar.
Böylece beyniniz yeni ve güçlü bağlantılar için fiziksel alan açmış oluyor. Bu şekilde daha çok şey öğrenebiliyoruz.
Beynimiz bu işlemi genellikle uykumuzda yapmaktadır.
Benim kendi düşünceme göreyse (Arda Özünver) çok çalıştığımızda uykumuzun gelme sebebi de budur. Birçok snaptik bağlantı beyni doldurur ve bu da beynin onları temizlemek için uykuya geçmesini sağlamaya çalışmasına neden olur, bu da uykumuzu getirir.
Yani beynimizin sınırı ne kadar öğrendiğine bağlıdır, bu karmaşık yapının tek sınırı sadece kendin. Eğer bu sınırı yetersiz buluyorsanız ve genişletmeyi istiyorsanız Evrim Ağacı Platformu'nda gezinmeye devam edebilirsiniz.
/evrimagaci.org%2Fpublic%2Fqna_media%2F89fcc0ee6e572e51a5920b56fb23fa74.jpeg)
