Aynı amaçla, bugünkü günün yalnızca bir kez geldiğini ve bir daha asla gelmeyeceğini sürekli aklımızda bulundurmalıyız. Oysa bugünün, yarın yeniden geleceği kuruntusuna kapılırız: Ne var ki yarın bir başka gündür ve o da yalnızca bir kez gelir. Ama her günün , yaşamın bütünleyici ve bu yüzden yeri doldurulamaz bir parçası olduğunu unuturuz ve daha çok, yaşamın içinde, bir günün, bireyin tümel kavramda içerildiği gibi içerildiğini düşünürüz.
İnsanların güçleri farklı olsa da hakları eşittir.
O kişinin hakları, güçlerini kendine dayanak alamaz. Çünkü hak, ahlaki bir tabiata sahiptir ve aynı yaşama isteminin aynı nesnelleşme aşamasında kendini göstereceği gerçeğine dayanır. Ne var ki bu, sadece bir insanın insan olarak sahip olduğu asil ve soyut haklara uygulanabilir...
Daha fazla yaşamanın umrunda oladığı bir kimseden sadece bir makine gibi sırf başkalarının yararına yaşamasını talep etmek son derece anlamsız olacaktır.
Okumaksızın geçen boş zaman bir tür ölüm, insanın canlı canlı gömülmesidir.
İnsan sadece zarar vermiş olmaktan başka bir amaç gütmeksizin başkalarına acı beren tek hayvandır. Diğer hayvanlar, açlıklarını gidermek bir mücadelede üstünlük sağlamak söz konusu olmadıkça bunu asla yapmazlar...
Hiçbir hayvan, bir diğerine sadece işkence etmiş olmak amacıyla işgence etmez ama insan yapar bunu. Ve işte onun karakterindeki safi hayvani olandan çok daha kötü olan şeytani özelliği de bu oluşturur.
Düşüncenin derinliği, gerçekliğin derinliğiyle orantılıdır.
Hayatın anlamsızlığı, varoluşun kendisinde yatar.
