Yaşamın Anlamsızlığı

Nefret ediyorum. Neyden? Yaşamın anlamsızlığından, yaptıklarımızın hiçbir değeri olmamasından nefret ediyorum. Bir ateist için ölüm demek tam olarak bu oluyor. Bu yüzden insanların dinini kıskanıyorum. "Dindar olmak istiyorum!" diye haykırıyorum, ama bunun asla gerçekleşmeyeceğini biliyorum. Gerçek bir ateist ağlamak ister ama asla ağlayamaz, çünkü ağlamanın hiçbir anlam ifade etmediğini bilir. Bazıları bir kurtuluş yolu olarak merakı, bilimi seçerken, bazıları kirli yataklarında çürümeye mahkûmdur, bu iğrenç tanrısızların. Bir ateist olarak ateist olmayı asla güzel bir şey olarak göstermeyeceğim. Çünkü ateizm insanın doğasına aykırıdır, insanı delirtir. Bir insan eğer isterse kendini öldürebilir, başkalarını öldürebilir veya onlara zarar verebilir. Yasal olarak olmasa da bu onun iğrenç bir özgürlüğüdür. İnsan bu özgürlüklerin yükünü sırtında taşıyamaz ve tüm bu özgürlükleri kendi yarattığı yüce bir güce, Tanrı'ya devreder. İşte, şimdi onu bir kukla gibi oynatan bir adamın gölgesinde mutlu yaşamına devam edebilir. Ancak bazıları bu özgürlükleri sırtında taşımak zorundadır. Ateistler için hayatın anlamsızlığı bu iğrenç özgürlüklerin ağırlığını azaltır mı? Bilmiyorum, ancak dindarların tüm bu yaptıklarının bir anlamı olmalı; yoksa bir ateistten bile kötü hale düşmeleri muhtemeldir. Din, Tanrısıyla aldığı özgürlüklerin yanı sıra insana hâlâ ağırlık yapan hayatın anlamsızlığını görür ve onu bir sınav haline dönüştürerek insanı rahatlatmaya devam eder. Dindar olmak, aşırıya kaçılmadığı ve hayatınızı kurallarıyla mahvetmediği sürece sizin için sağlıklıdır. Benimse bir ateist olarak tüm bunlardan kaçmak için bu saçma sözcükleri bir yerlere döşemeye devam etmekten başka çarem yok.

Ateist olmak can yakar. Bu bataklığa düşmeyin ve sevimli tanrınızla oyunlar oynayın.